داوود کیانیان
بعد از زنده‌یاد جبار باغچه‌بان در ایران تا سال ۱۳۵۰ هر چه فعالیت هنری و فرهنگی برای کودکان و نوجوانان شکل گرفته، به‌طور عمده برای نوجوانان و با همراهی خود آن‌ها به سرانجام رسیده است.
و از این مقطع به بعد است که با توجه به نیاز جامعه فعالیت تئاتر برای کودکان نیز به صورت حرفه‌ای مورد توجه قرار گرفته و آغاز می‌شود.
همچنین در این بازه زمانی گروه‌های تشکیل شده از نوجوانان در مرکز تولید تئاتر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و کتابخانه‌های این کانون شکل می‌گیرد و در مدارس نیز به‌وسیله مربیانی که در انستیتو مربیان هنری دوره دیده‌اند، فعالیت کرده و به تولید اثر ادامه می‌دهند.
اما از سال ۱۳۶۰ فعالیت‌های ویژه برای نوجوانان متوقف می‌شوند و کم‌کم فقط تهیه و تولید تئاتر برای کودکان شروع شده و ادامه مییابد. این روند متاسفانه تا حال حاضر نیز همچنان ادامه یافته است و نوجوانان از تئاتری که خود تولید کنند و یا توسط گروه‌های تئاتری برای آن‌ها تولید شود، محروم بوده‌اند.
بخش اعظمی از دلیل این بی‌توجهی به تهیه و تولید تئاتر برای نوجوانان را باید در برنامه‌های کلان فرهنگی و هنری کشور دید و باید به این موضوع پرداخت که چرا برنامه‌های ما در این بخش فاقد توجه به تولید آثار متناسب با گروه سنی نوجوان است. در واقع ما اکنون بین تولیدات کودک و بزرگسال، با فقدان تولید برای نوجوانان روبه‌رو هستیم.
ازجمله نهادهایی که می‌توان از آن‌ها در زمینه بسترسازی و فراهم آوردن فضای مناسب برای تولید نمایش نوجوان یاد کرد و قطعا در این زمینه نقش موثری داشته و خواهند داشت، آموزش و پرورش و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هستند؛ اما این دو نهاد درحالی‌که نوجوانان و خانواده‌های آن‌ها تشنه و پذیرای فعالیت‌های هنری‌اند؛ برنامه‌ای برای توجه و رسیدگی به این بخش ندارند.
مدارس که می‌توانند در این زمینه بسیار موثر عمل کنند، نه‌تنها به این امر کمک نمی‌کنند بلکه از فعالیت‌هایی که برای این مراکز به انجام می‌رسد، به دلیل بخشنامه‌هایی که دریافت می‌کنند، استقبال نکرده و با آن سر مخالفت هم دارند.
باید در نظر داشت که علاوه بر نوجوانان به عنوان جامعه هدف و مخاطب، خانواده‌های آن‌ها نیز از این فعالیت هنری که در شکوفایی استعداد، فرهنگسازی و پرورش استعداد فرزندان‌شان نقش دارد، استقبال و حمایت خواهند کرد و خوشبختانه علاوه بر خود نوجوانان که قطعا برای تولید آثار این عرصه می‌توانند مورد توجه قرار بگیرند، گروه‌های تئاتری نیز آمادگی کامل برای تولید آثاری متناسب با نوجوانان را دارند.
اما اگر این فعالیت و این امر مهم فرهنگی و هنری به انجام نمی‌رسد، کوتاهی از نهادها و سازمان‌های وابسته به دولت است که حمایتی از این امر نمی‌کنند، درحالی‌که لزوم توجه به آن بر کسی پوشیده نیست.
