محمدهادی عطایی و مهدی ضیائیان‌پور، بازیگران اثر اجرایی «خبرنگار بی‌خبر»، تئاتر محیطی را پلی برای آشتی مخاطبان با تئاتر صحنه‌ای دانستند و همچنین بر نقش پُر رنگ بداهه در این گونه نمایشی، تاکید کردند.
نمایش محیطی «خبرنگار بی‌خبر»، به نویسندگی و کارگردانی محمدهادی عطایی، از ۱۹ بهمن تا ۱۵ اسفند در کافه سالن چهارسو تئاتر شهر میزبان مخاطبان است.
این نمایش که به حضور یک دستفروش در کافه و تلاش مسئول کافه برای خارج کردن او از محیط کافه و چالش‌هایی که با آن مواجه است، اشاره دارد با بازی محمدهادی عطایی و مهدی ضیائیان‌پور اجرا می‌شود.
عطایی درباره این نمایش توضیح داد: «من تجربه حضور در آثار خیابانی و صحنه‌ای زیادی را در کارنامه هنری خود دارم و تلفیق این دو با هم برایم همیشه جذاب است.»
پلی میان نمایش خیابانی و تئاتر صحنه‌ای
به گزارش ایران تئاتر، این هنرمند افزود: «از نظر من نمایش محیطی، شامل بخشی از قراردادهای تئاتر خیابانی و تئاتر صحنه‌ای است.»
او ادامه داد: «در زمینه تئاتر خیابانی ما تعریف دقیقی نداریم و حتی در این باره آثار مکتوب زیادی هم در دست نیست تا بتوانیم معیارها و شاخصه این هنر را درست بشناسیم. ما همچنان در زمینه تعریف تئاتر خیابانی و تئاتر در خیابان دچار ضعف هستیم. همچنین، چون تعریف دقیقی از تئاتر خیابانی وجود ندارد، هنرمندان بلاتکلیف هستند.»
عطایی گفت: «در تئاتر محیطی نیز شاهد شیوه‌های متفاوت هستیم، گاهی می‌توان مخاطب را تنها تماشاگر کار دانست و در جایی نیز او را در روند پیشبرد داستان سهیم کرد تا جزئی جدانشدنی از اجرا باشد.»
او ادامه داد: «شریک شدن تماشاگر با اجرا، او را با کار همراه می‌کند و این همراه شدن مخاطب دغدغه من است.»
نقش پُر رنگ بداهه در تئاتر محیطی
عطایی با بیان اینکه بداهه، اسلحه بازیگر است، افزود: «بداهه اشتباه، کار را با سر زمین می‌زند و یک بداهه درست، کار را نجات می‌دهد. بداهه‌پردازی در اجراهای محیطی نقش پررنگی دارد اما این به معنای عدم جود بداهه در نمایش صحنه‌ای نیست.»
این بازیگر در ادامه گفت: «در بداهه، پارتنر و بازیگر مقابل نیز اهمیت زیادی دارد. شما باید پارتنر خود را به خوبی بشناسی و درست واکنش نشان دهی تا بداهه باعث خارج شدن از خط داستان نشود و همه این موارد به آنِ بازیگر و اینکه چقدر سوار بر ماجراست، برمی‌گردد.»
وظیفه مدیران هنری
عطایی افزود: «اگر ما اجرای محیطی و خیابانی را جدی بگیریم، می‌توانیم برای تئاتر صحنه‌ای تماشاگر جذب کنیم. این تئاتر می‌تواند در تمامی فضاها اجرا شود و کارگردان است که فضا را برای حضور بازیگر و تماشاگر تعریف می‌کند.»
او با اشاره به لزوم بسترسازی برای معرفی تئاتر محیطی توضیح داد: «ما باید به دورانی که سازمان‌ها و ارگان‌های خصوصی و دولتی با تئاتر به فرهنگسازی می‌پرداختند، برگردیم. در حال حاضر چند درصد از پرسنل سازمان‌های فرهنگی مرتبط به تماشای تئاتر می‌نشینند؟! این توجه و بازگشت وظیفه‌ای است که بر دوش مدیران هنری و فرهنگی کشور است.»
عطایی در پایان سخنانش، با تشکر از تمامی عوامل نمایش و همراهان مجموعه تئاتر شهر گفت: «جذب مخاطب و انتخاب آثار شایسته و ارتباط با تماشاگران وظایفی است که علاوه بر هنرمندان، باید در سیستم مدیریتی هم لحاظ شود.»
ارتباط نزدیک با مخاطب
مهدی ضیائیان‌پور، دیگر بازیگر کار نیز در زمینه تئاتر محیطی گفت: «در این شیوه نمایشی، ما بسیار نزدیک‌تر از دیگر تئاترها با مخاطب ارتباط برقرار می‌کنیم. البته این ارتباط هم بسته به شیوه اجرایی نمایش دارد.»
او ادامه داد: «در نمایش محیطی با توجه به دخیل شدن تماشاگر در اجرا باید مدیریت درستی روی بداهه و اتفاقات پیش‌بینی نشده داشت. اجازه استفاده از بداهه را مخاطب با مشارکت و همراهی‌اش به ما می‌دهد.»
این هنرمند با اشاره به تئاتر خیابانی و دوران طلایی این هنر در سال‌های گذشته گفت: «تئاتر محیطی و تئاتر خیابانی، ویترین تئاتر کشور است. با گسترش این گونه نمایشی، می‌توانیم مخاطبان بیشتری را به سالن‌های نمایش دعوت کنیم.»
ضیائیان‌پور در پایان گفت: «ما با حمایت درست و فرهنگسازی باید تئاتر خیابانی و محیطی را از فراموشی نجات دهیم.»
