طرح دغدغه‌های صنفی در یک نشست / «هنر همچنان شغل محسوب نمی‌شود»

«بزرگترین مشکل هنرمندان‌ این‌ است‌ که کار آنها تعریف نشده است و هنر شغل آنها محسوب نمی‌شود. در گذشته بسیاری از هنرمندان قدیمی شغل اصلی‌شان چیز دیگری بوده و هنر در کنار شغل اصلی بود اما امروز هنر شغل اول هنرمندان ‌است‌ زیرا شغل دیگری وجود ندارد.»

نشست «صنف چیست؟» از نشست‌های سه‌گانه انجمن‌ها و نظام‌ صنفی هنری شامگاه سه‌شنبه (۱۸ دی‌ماه) با حضور نادره رضایی معاون امور هنری و جمعی از روسای صنوف‌های مختلف هنری در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از ایسنا ، این نشست با دبیری وحید آگاه عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبائی همراه بود که در ابتدا از بهرام کلهرنیا -رئیس شورای عالی خانه هنرمندان ایران و نماینده انجمن طراحان- خواست تا نکات خود را بیان کند.

 

 

وی نیز در ابتدا با اشاره به اینکه خلق یک اثر هنری بسیار سخت است، اظهار کرد: برای خلق یک اثر هنری، یک هنرمند باید تجربه سالیان طولانی خود را بگذارد تا بتواند آن اثر را خلق کند، شاید این اثر هنری از نظر پولی خیلی ارزشمند نباشد اما گاهی تولید یک اثر هنری برای خلق پول نیست بلکه برای رساندن یک معنا و مفهوم است.

وی ادامه داد: هنرمندان فلاسفه‌ای هستند که ارزش‌های انسانی‌ را شکل می‌دهند، اما همین هنرمند بازنشستگی، پشتیبانی و بازار تعریف شده‌ای ندارد.

کلهرنیا خاطرنشان کرد: جمعی از اعضای انجمن طراحان گرافیک ۳۵ سال پیش به سراغ استاد ‌ممیز رفتیم و از ایشان خواستیم که فکری به حال هنرمندان گرافیک کنند زیرا طراحان گرافیک هیچ جایگاهی نداشتند و انسجامی هم بین هنرمندانش وجود نداشت.

رئیس شورای عالی خانه هنرمندان یادآور شد؛ در ابتدا به سراغ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رفتیم‌ که این وزارت‌خانه ما را قبول نکرد و گفت شما زیر مجموعه وزارت آموزش و پرورش هستید. پس از اینکه از تاسیس انجمن ناامید شدیم به سراغ تاسیس شرکت تعاونی رفتیم، در این‌ مسیر وزارت فرهنگ ما را کمک کرد که البته به خاطر داستان مالیات یک سال ونیم بعد آن را هم تعطیل کردیم.

وی افزود: پس از آن به سراغ تاسیس صنف طراحان گرافیک رفتیم، زیرا هنر ما به گونه‌ای است که باید خودمان را به مصرف‌کننده ثابت کنیم زیرا هنر ما همیشه در معرض خطر بود.

کلهرنیا در ادامه با گلایه از رفتاری که با هنرمندان می‌شود، تصریح کرد: از یک مقطعی انگار به هنرمندان یک نگاه دیگری شد و همه فکر می‌کردند هنرمندان یک موردی دارند و می‌خواهند یک حرفی فراهنر بزنند و یا به دنبال خیانت هستند.

رئیس شورای عالی خانه هنرمندان در ادامه با طرح این سوال که صنف طراحان گرافیک به چه نیاز دارد؟ گفت: نظام‌های قانونی در مسیر هنر باید تسهیل‌گر باشند اما وقتی نظام‌های قانونی به جای اینکه راه‌گشا باشند بدتر چوب میان چرخ هنر می‌گذارند چه باید کرد؟! برای مثال شهرداری دفتر کار بنده را تا به امروز هفت بار پلمپ کرده است. حتی محل کارم‌ را هم که عوض کردم مجددا من را پیدا کرده و دوباره می‌خواهند پلمپ کنند.

 

 

نگاه پلیسی به هنر نداشته باشیم

در ادامه این نشست محمودرضا رحیمی -رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر- به سیاست‌های غلط دولت‌های مختلف در مواجه با هنر پرداخت و گفت: کوله بار دولت‌ها آنقدر از مشکلات پر است که جایی برای ظهور و بروز هنر وجود ندارد.

وی با بیان اینکه هرنوع رفتار صنفی مهم است، تاکید کرد: یک زمانی در تئاتر یک فردی کاری انجام داد که ما همچنان تاوان رفتار او را می‌دهیم و همین ‌امر باعث شده که ما هر زمان می‌خواهیم صحبت کنیم به مثابه این است که می‌خواهیم در مقابل حکومت و ذات خداوند صحبت کنیم.

رحیمی ابراز کرد: وقتی بدهکاری و مشکلات به دولت فشار می‌آورد او هم به یک صنف فشار می‌آورد و همین امر راه گفت‌وگو را می‌بندد. در شرایط فعلی هنر نیازمند آرامش است و این را با صراحت می‌گویم که ما هنرمندان بر هم زننده آرامش‌ نیستیم.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر بیان کرد: برخی به غلط می‌گویند هنر تئاتر انتقادی است در حالی که تئاتر یک تصمیم گرفته شده در زندگی روزمره انسان‌ها را به تصویر می‌کشد.

وی ادامه داد: از مشروطه تا به امروز سه بار تلاش‌های صنفی اتفاق افتاده است ولی راه به جایی نبرده است. هنوز در تئاتر کف قیمت دستمزد یک بازیگر مشخص نشده است.

رحیمی با بیان اینکه ما به دنبال یک صنف غیردولتی و غیر سیاسی هستیم، خاطرنشان کرد: ما می‌توانستیم خانه تئاتر را به شعبه استانی تبدیل کنیم ولی وقتی آن‌ را به انجمن هنرهای نمایشی سپردند این مهم از دست خانه تئاتر گرفته شد و همین اقدام تئاتر را سیاسی می‌کند زیرا هر دولتی باید اهداف خود را پیاده کند.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر اضافه کرد: ۱۵سال پیش یک هنرمند تئاتر فرمود «ما نه پول و نه نظارت دولت را می‌خواهیم». به نظرم این حرف غلط بود، صنف می‌خواهد حامی هنرمند باشد اما مگر بدون حمایت دولت می‌شود؟! درست است با وجود صنف دیگر دولت کنار می‌رود اما در اصل تصمیم‌گیری‌ها می‌تواند یک نماینده داشته باشد.

وی تصریح کرد: ما اولین توقعی که از صنف داریم این است که تعیین کف قیمت دستمزد اعضای تئاتر را مشخص کند، صنف باید یک پیشنهاد را برای دستمزد به دولت بدهد و دولت آن‌ را قانونی کند.

رحیمی با گلایه از وضعیت موجود تئاتر تصریح کرد: در هنر سوژه به دنبال هنرمند می‌آید نه ما به دنبال سوژه برویم، متاسفانه الان سوژه‌ها دم‌دستی شده است و تئاترها به سمت زیرزمینی شدن یا سفارشی‌سازی رفته است.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر ابراز کرد: مشکلات تئاتر کم نیست، برای نمونه ما اگر الان ایده‌ای برای تئاتر داشته باشیم باید به چه نهادی ارائه کنیم، یا اگر سالن تئاتری در دست دستگاه‌ها و نهادهای دولتی باشد و برای اجرا به ما ندهند باید به چه کسی بگوییم.

وی با بیان اینکه نقش سرمایه‌گذار در تئاتر هنوز جا نیافتاده است، گفت: به اسم اقتصاد تئاتر این هنر را نابود کردند، این در حالی است که اگر فرهنگ یک‌ جامعه را درست کنیم کشور مترقی خواهد شد. همچنین هیچ قرارداد قابل اعتنایی در مشاغل تئاتر نداریم، در حالی که یک صنف می‌تواند این موضوع را چارچوب بدهد.

رحیمی اظهار کرد: یکی از اقداماتی که صنف می‌تواند انجام بدهد، استاندارسازی صحنه و حمایت قضایی از تولیدکنندگان تئاتر است. ما وقتی یک هنرمند متخلف را یکسال از کار ممنوع می‌کنیم به سراغ تئاتر در حوزه های دیگر می‌رود و به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر یادآور شد: یک زمانی کارگاه لباس و کفش تئاتر داشتیم که الان جمع شده است. بازگشت کارگاه به کنار سالن‌های دولتی باید دوباره راه‌اندازی شود.

وی تاکید کرد: یکی دیگر از مزایا تشکیل صنف این است که با مجوز صنف می‌توان مسئولیت اجراها و سانسور را به هنرمندان داد. البته سانسور خیلی به ما ضربه زده است و اگر قرار بود این مملکت به هنر نیاز نداشته باشد تا الان آن‌ را جمع کرده بودند.

رحیمی توصیه کرد: در هنر نگاه پلیسی نداشته باشیم. ما در بیمه تکمیلی این موضوع را تجربه کردیم و به همه فراخوان دادیم‌ درخواست داشتیم کسانی‌ که بیمار هستند و نیاز دارند ثبت‌نام‌ کنند و از ۴۵۰ نفر تنها ۷۹نفر اسم دادند. این در حالی است که از بیرون تصور می‌کنند هنرمندان صادق نیستند.

 

 

سایه نگاه‌های امنیتی از صنف و سینما برداشته شود

محسن امیریوسفی -نایب رئیس هیأت مدیره خانه سینما- نیز در بخشی از این نشست گفت: ما در گذشته درگیر این بودیم که سینما چیست؟ و حالا درگیر این هستیم که صنف چیست؟متاسفانه ما همچنان در صدد اثبات صنف و کار صنفی در حوزه فرهنگ و هنر هستیم. بنابراین می‌توان گفت معجزه هنر و سینما است که ما همچنان قصه می‌سازیم و آن‌ را به واقعیت تبدیل می‌کنیم.

وی ادامه داد: بعد از اتفاقات ۸۸ که خانه سینما تعطیل شد اتفاق صنفی خوبی برای دفاع از این خانه رخ داد و شاهد بودیم این خانه دوباره باز شد، اما پس از این تاریخ در سینما و هنر اسیر یک نگاه امنیتی شدیم. در گذشته این گونه بود که اگر اتفاقی می‌افتاد نهایتا یک تذکر یا احضار به حراست بود اما امروز یک‌ موجود نامرئی در کنار ما و ناظر ما است.

امیریوسفی تاکید کرد: ما با یک حاکمیتی در کشور روبه‌رو هستیم‌ که به سینما علاقه دارد، نباید کتمان کنیم که سیاستمداران ما به سینما علاقه زیادی دارند، اما این علاقه چقدر به خلق یک اثر خوب کمک کرده است، در هالیوود وقتی فیلمی ساخته می‌شود به جزئی‌ترین چیزها از جمله پرچم آمریکا هم توجه می‌شود و جوری این پرچم را به تصویر می‌کشند که حس غرور ملی ایجاد می‌کند اما ما این اتفاق را نداریم.

نایب رئیس هیأت مدیره خانه سینما بیان کرد: بنظرم برخی به جای اینکه فقط به اعتراضات هنرمندان در سال‌های مختلف نگاه کنند به فیلم‌های تولید شده توسط همین هنرمندان هم نگاه کنند. در دولت آقای روحانی برخی از اعضای ریاست جمهوری شروع کردن به دیدن فیلم و برداشت‌های خودشان را از فیلم داشتند و در مورد فیلم‌سازی تصمیم گیری می‌کردند و داشت اتفاقات بدی می‌افتاد و به جایی رسیده بود که ما حاضر بودیم‌ نیروهای امنیتی فیلم‌های ما را ببینید، اما این افراد فیلم‌ها را نببینند.

وی افزود: ما از سانسور بسیار ضربه خوردیم، خود بنده فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی‌»ام (۷ سال) و «خواب تلخ»(۱۲ سال) توقیف بود و اجازه اکران نداشت. بنابراین صنف یک ضرورت است اما به شرط اینکه نگاه صنفی در ایران اصلاح شود ‌و سایه نگاه امنیتی از صنف و سینما برداشته شود.

نایب رئیس هیأت مدیره خانه سینما بیان کرد: خوشحالم که رائد فریدزاده به عنوان یک‌ تحصیل کرده و نزدیک‌ به‌ سینما به منصب سازمان سینمایی نشسته است و ما به روزهای خوب امیدواریم.

امیریوسفی در پایان خاطرنشان کرد: گیشه همیشه می‌تواند خوب باشد اما به شرطی که به چندتا فیلم اختصاص نداشته باشد. ما سینما مستقل، تجاری و حاکمیتی داریم که زمانی حال هر سه خوب بود، اما امروز فیلم‌ها امنیتی شده است و تعدادی از سینماسازان زیرزمینی فیلم‌ می‌سازند.

 

 

افزایش قیمت بلیط کنسرت‌ها به خاطر قیمت بالای سالن‌های دولتی است

در ادامه این نشست حمیدرضا نوربخش -مدیرعامل خانه موسیقی ایران- با اشاره به وضعیت موسیقی در دوران مختلف در دهه‌ چهار دهه گذشته،گفت:امروزه هم موسیقی خیلی وضعیت مطلوبی ندارد، از ۱۵هزار عضو خانه موسیقی ایران ۹۰درصد کسانی هستند که برای کسب درآمد مشکل دارند که بخشی از نبودن کار به خاطر دولتی شدن حوزه موسیقی است. البته ما در صنف موسیقی مشکلات زیادی داریم و اگر از ابتدا در حوزه موسیقی یک مصوبه و قانون درست داشتیم واقعا این وضعیت موسیقی ما نمی‌شد.

نوربخش تاکید کرد: امروز وقتی یک آهنگ تولید و عرضه می‌شود باید مخاطب هم داشته باشد، یک نوازنده ‌یا خواننده سنتی کار خودش را در کجا باید عرضه کند؟. البته در حوزه موسیقی پاپ این موضوع متفاوت است زیرا خواننده آهنگ جدید خود را به صورت رایگان هم در اختیار مردم‌ می‌گذارد و در کنسرت‌هایش هزینه آن را جبران می‌کند.

وی با اشاره به موضوع کپی رایت نیز خاطرنشان کرد: یک هنرمند با یک اثر خیلی می‌تواند ماندگار باشد اما گاها حق معنوی یک اثر حفظ نمی‌شود، کپی رایت خیلی موضوع مهمی است و می‌تواند اقتصاد هنر را متحول کند، همچنین حمایت از اثر نیز مهم است، برخی آهنگ‌ها توسط خوانندگان و نوازندگان تولید می‌شود که بسیار با کیفیت است اما هیچ حمایتی از اثر نمی‌شود و همین امر باعث می‌شود موسیقی رشد نکند.

مدیرعامل خانه موسیقی ایران با بیان اینکه بخشی از مشکل حوزه موسیقی، بودجه حمایتی است، توضیح داد: در تمام دنیا از موسیقی جدی کشورشان حمایت مادی می‌شود، برای مثال ارکستر سمفونیک لندن با حمایت‌های مهمی کار می‌کند. اما در کشور ما این اتفاق رخ نمی‌دهد و شاهد حمایت‌های جدی از حوزه موسیقی نیستیم.

نوربخش بیان کرد: موسیقی سنتی ما در حال احتضار است در حالی که جان مایه موسیقی ایرانی ساز و آواز است زیرا همین موسیقی پیونددهنده ادبیات و شعر بوده و از طریق همین آواز خواندن جوانان دهه ۳۰ و ۴۰ با بسیاری از غزل‌های شاعران آشنا و آنها را حفظ کردند و این به نوبه‌ی خودش در حفظ زبان و ادبیات ما بسیار تاثیرگذار است. این در حالی است که امروز موسیقی ما قرابت خاصی با ادبیات و زبان فارسی ندارد و یکی از راه‌های حفظ زبان ما در حال از بین رفتن است.

وی با گلایه از وضعیت سالن‌های کنسرت تصریح کرد: سالن‌های اجرا برای موسیقی مهم است، قیمت اجاره این سالن‌ها که اغلب هم دولتی هستند باعث شده تا کنسرت به یک‌ کالای لوکس تبدیل شود، در حال حاضر هر بلیط کنسرت یک میلیون و ۲۰۰هزار تومان است و کدام بخش جامعه می‌تواند با این شرایط به کنسرت برود و اصلا چندبار می‌تواند در طول یک سال به اجراهای کنسرت برود. وقتی پیگیر افزایش قیمت بلیط کنسرت‌ها که حداقل در سال دوبار هم شاهد آن هستیم؛ می‌شوید می‌بینیم که افزایش قیمت سالن‌ها باعث این اتفاق می‌شود، سالن‌های ما هم اکثرا دولتی است و سوال اینجاست چرا دولت برای عرصه هنر یک فضای ارزان‌تری را فراهم نمی‌کند و می‌خواهد از سالن‌های خود نهایتا سود را ببرد. وقتی با یک تهیه‌کننده صحبت می‌کنیم می‌گوید هزینه‌های ما بالا رفته است. هزینه کجا بالا می‌رود جایی که دولت می‌خواهد سالن اجاره بدهد و اگر دولت هزینه‌ کرایه ‌سالن‌ را کاهش بدهد قطعا قیمت بلیط هم افزایش پیدا نمی‌کند.

مدیرعامل خانه موسیقی ایران ادامه داد: درجه‌بندی هنرمندان موسیقی مهم است، اما کسی‌برای سفارش کار به سراغ ما نمی‌آید تا ما براساس درجه‌بندی هر هنرمند قیمت را مشخص کنیم، بیشتر سفارشات در قالب ارتباطات شکل گرفته و تولید می‌شود. همین الان بسیاری از کنسرت‌گذاران پاپ با پول درحال حمایت مادی از خوانندگان هستند و هیچ تخصصی در این حوزه ندارند. در حالی که باید این امر سامان‌دهی بشود و بی‌قاعده جلو ‌نرویم.

 

 

قرار نبود سینما و موسیقی داشته باشیم

حسین پاکدل -نویسنده و کارگردان تئاتر- نیز در بخش دیگری از این نشست به سیر وضعیت سینما و موسیقی پرداخت و گفت: قرار نبود سینما و موسیقی داشته باشیم و دریک‌ دوره‌ای رادیو و تلویزیون تولیداتی در هر دو حوزه داشت. سینما بقای خود را مدیون فیلم‌ «گاو» و آن‌ جمله‌ای است که امام خمینی(ره) در مورد آن بیان کردند. ۱۰ سال پس از انقلاب اسلامی یعنی در سال ۶۸ دستور دادند موسیقی از رسانه ملی حذف شود، در واقع آن زمان هم‌ موسیقی چیزی شبیه قانون‌ عفاف و حجاب امروز شده بود گه یک‌سری موافق و یکسری مخالف داشت.

وی ادامه داد: مدیریت فرهنگی جامعه در آن زمان مبنای خاصی نداشت و کسانی که پای موسیقی و سینما ایستادند بعدها چوبش را خوردند. حتی برخی بعدها گفتند سینما، موسیقی و تئاتر اگر صنف پیدا کرد چگونه آنها را حذف کنیم. خوشبختانه خانه سینما با همه مشکلاتی که داشت به عنوان یک الگو پایدار موفقیت آمیز برای سایر هنرها ایجاد شد، اما در این میان خانه تئاتر نتوانست محل اعرابی در هنر باشد و موسیقی هم که اطلاعی ندارم.

پاکدل با گلایه از رفتار بسیاری از هنرمندان یادآور شد: جدای از دولت‌ها در تمام دوران بعد از انقلاب بسیاری از همکاران‌ ما زمینه ضربه زدن به خودمان را فراهم کردند. در واقع رفتارهای برخی همکاران در راستای آن چیزی بوده که دولت‌ها می‌خواستند و همین امر کار ما را در بسیاری از موارد سخت کرده است. یادتان که نرفته چه کسی درب خانه سینما را گل گرفت وجلوی دوربین کارت صنفی خود را قیچی کرد.

این نویسنده تئاتر در ادامه اساسنامه خانه سینما را خواند و گفت: اساسا ما تشکل‌ناپذیر هستیم زیرا از ابتدا، کار تیمی را به ما یاد ندادند و از این رو دولت‌ها با هرنوع تشکلی به عنوان مزاحم برخورد می‌کنند. آنچه هم گاها دولت‌ها در یک تشکل صنفی دنبال می‌کنند به خاطر اعمال نظر سریع و راحت خودشان در یک بخشی است. ولی ما آموزش عمومی و کار جمعی نداریم. جدای از آن افراد هستیم که دموکراسی‌ناپذیری ذاتی داریم و نمی‌دانیم چه چیزی می‌خواهیم.

وی افزود: بنده به عنوان کسی که قبل و بعد از انقلاب اسلامی را دیده این نکته را می‌گویم که وحدت حیرت‌انگیزی باعث بروز انقلاب اسلامی شد و این انقلاب فقط به دست مذهبی‌ها رخ نداد و همه با هم متحد بودند. در همان زمان یعنی فردای انقلاب ما در گوشه و کنار کشور مشکلات زیادی داشتیم اما با وحدت توانستیم آنها را حل کنیم اما امروز دیگر آن وحدت را نداریم.

پاکدل بیان کرد: ما در هنر به پیشواز سانسور می‌رویم، این کار باعث می‌شود انسان مبتکر کنار برود البته سوال اینجاست که امروز تاثیرگذاری فرهنگی را چه کسی مشخص می‌کند؟، زیرا در تولید محتوا مشکل داریم و فقط محصولات شعاری تولید می‌شود.

این کارگردان تئاتر تصریح کرد: یک‌ زمانی صدا و سیما با تولید تله فیلم‌های ارزان تلاش کرد تا سینما را کنار بزند. این موضوع آسیب‌های زیادی را به همراه داشت و امروز شاهد خسارت‌های آن روز هستیم. وقتی هرکسی با هر میزان سوادی کارگردانی، بازیگری و فیلم‌نامه‌نویسی می‌کند تازه متوجه می‌شویم در آن زمان صدا و سیما چه کرد. امروز سلیقه مخاطب برای هنرمندان ما تعیین تکلیف می‌کند و برخی هنرمندان هم پس از کمی معروفیت ادعای خدایی دارند.

وی ادامه داد: بدگویی در مورد خانه سینما و تئاتر، دفاع نکردن صنفی و حتی چشم‌داشت به دولت‌ها گاهی از سوی برخی همکاران  به عنوان یک عامل برای پیشرفت محسوب می‌شود. بنابراین برای اینکه جلوی این اتفاقات را بگیریم باید دوره‌های آموزشی برای خودمان بگذاریم تا بفهمیم تشکل صنفی چه تاثیری دارد. تامین مالی صنف توسط اعضا، اختصاص سهم اندک ‌از درآمدها به صنف، آگاهی‌بخشی و آموزش و تربیت نسل جوان و برگزاری نشست‌های آسیب‌شناسی هم می‌تواند به یک تشکل صنفی کمک کند.

پاکدل ابراز کرد: برخی همکاران ما به یکباره تصمیم می‌گیرند ‌تا فلانی هست من کار نمی‌کنم، این رفتار واقعا برای من قابل درک نیست زیرا این کار دقیقا همان چیزی است که طرف مقابل شما می‌خواهد و با این کار همین قدر هنر باقیمانده هم از بین می‌رود. بنابراین بسیاری از اتفاقات در درون خود ما می‌افتد و ما باید خودمان متحد باشیم. هنرمند باید همیشه در صحنه باشد تا هنر باقی بماند.

 

 

مسئولین باید بدانند هنر یک شغل است

در بخش پایانی این نشست امیر راد -رئیس انجمن هنرمندان نقاش ایران- نیز به بیان نکاتی در خصوص تشکیل صنف پرداخت و گفت: ما صنف نداریم و آنچه امروز می‌بینید یکسری انجمن‌های فرهنگی هنری است که تلاش می‌کنند جایگاه صنفی پیدا کنند. صنف در معنای امروزی یک پدیده مدرن است که پس از تشکیل دولت و ملت‌ها شکل گرفته است. وقتی حکومت مرکزیت پیدا می‌کند صنف به شکل امروزی مهم می‌شود و ما می‌توانیم به وسیله صنف قدرت را با حکومت شریک شویم.

وی ادامه داد: اصولا در این شرایط هم همراه با قدرت مسئولیت هم در صنف به وجود می‌آید و در این شرایط صنف به عنوان واسطه‌ای بین دولت و اعضای صنف قدرت و مسئولیت را برعهده خواهد داشت و از این رو یکی‌ از ارکان دموکراسی هم خواهد بود. اما در ایران در طول سالیان بعد از انقلاب اسلامی سعی شده صنف همین کارکرد را داشته باشد و تلاش صنف‌ها همین‌ بوده است. اما برای نمونه در انجمن نقاشان ایران که چندین سال است بنده فعالیت دارم دائما با سلیقه مدیر بالادستی روبه‌رو بودیم.

راد یادآور شد: انجمن‌های فرهنگی هنری ما از دهه ۷۰ شروع به فعالیت کردند و آنچه ما به عنوان صنف از آن یاد می‌کنیم تلاش یکی از مدیران فرهنگی وقت بوده و ایشان هنرمندان را تشویق به تاسیس همین انجمن‌های فعلی کردند. بنابراین خود ما هنرمندان هم خیلی با هم متحد نبودیم تا یک صنف را تشکیل بدهیم.

رئیس انجمن هنرمندان نقاش ایران بیان کرد: در دولت دوازدهم جلسات متعددی بین کارگروه‌های وزارت فرهنگ و وزارت کار برگزار شد تا تعریف کار هنرمندان مشخص شود. توافق‌نامه‌ای در این خصوص بین دو وزیر امضا شد که نهایتا با تغییر دولت تمام آن از بین رفت. امید است در دولت فعلی بتوانیم همان‌توافق‌نامه را دوباره پیش ببریم. زیرا بزرگترین مشکل هنرمندان‌ این‌ است‌که کار آنها تعریف نشده است و هنر شغل آنها محسوب نمی‌شود. در گذشته بسیاری از هنرمندان قدیمی شغل اصلی‌شان چیز دیگری بوده و هنر در کنار شغل اصلی بود اما امروز هنر شغل اول هنرمندان ‌است‌ زیرا شغل دیگری وجود ندارد.

وی افزود: مسئولین باید بدانند هنر یک شغل است که هنرمند انجام می‌دهد، یک نقاش شاید سه ماه مشغول تفکر باشد تا به یک ایده نقاشی برسد. ضمن اینکه یک هنرمند هم از درآمدهای این کشور سهمی دارد، یک‌ کشور وقتی یک درآمدی دارد باید از روش‌های مختلف آن را به دست مردم برساند و کار هنر هم از این امر مستثنی نیست، در واقع از طریق صنف می‌توان بخشی از درآمد دولت را به هنرمندان رساند.

راد در پایان سخن گفت: یک بخشی از درآمد کشور برای حوزه فرهنگ و هنر است، بنابراین سازمان برنامه و بودجه باید ببیند که هر صنفی چه کار تخصصی انجام می‌دهد و براساس همان مبالغی را اختصاص بدهد.

خانه تئاتر میزبان نخستین نشست تخصصی « اهمیت کارگاه های صحنه و لباس تئاتر »

نخستین نشست تخصصی « اهمیت کارگاه های صحنه و لباس تئاتر » ۲۳ دی در خانه تئاتر برگزار می شود .

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر ، در این نشست که انجمن طراحان صحنه و لباس خانه تئاتر برگزار می کند قطب الدین صادقی ، حمیدرضا نعیمی ، ادنا زینلیان و رضا شاپورزاده درباره اهمیت کارگاه های صحنه و لباس تئاتر سخن خواهند گفت .

نشست تخصصی « اهمیت کارگاه های صحنه و لباس تئاتر » یکشنبه ۲۳ دی در خانه تئاتر به آدرس : خیابان برادران مظفر ، نبش کوچه خسرو شکیبایی ( ساختمان آفتاب ) ، طبقه اول برگزار می شود .

گفتنی است که : کارگاه های ساخت دکور و دوخت لباس در تئاتر شهر و تالار وحدت حدود ۱۵ سال است که توسط مسئولان مرکز هنرهای نمایشی و بنیاد رودکی تعطیل شده است ، بدون آنکه هیچ دلیل موجهی برای این اقدام غیر هنری گفته شود .

اصحاب فرهنگ و هنر امسال چقدر تسهیلات گرفته‌اند؟

مدیرعامل صندوق اعتباری هنر از تخصیص بیش از ۱۵۲ میلیارد تومان تسهیلات قرض‌الحسنه و بلاعوض به اصحاب فرهنگ و هنر خبر داد و گفت: از ابتدای سال ۱۴۰۳ با مجموع اقدامات صورت گرفته، شاهد حداکثر تخصیص اعتبار بدون اتکاء به بودجه دولت، نسبت به سال‌های گذشته بودیم.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از روابط عمومی صندوق اعتباری هنر ، سیدمجید پوراحمدی با اشاره به ارائه بیش از ۴۰ طرح در حوزه‌های حمایتی، خدماتی و توانمندسازی به هنرمندان، گفت: یکی از مهمترین خدمات صندوق هنر به جامعه فرهنگ و هنر کشور ارائه تسهیلات بدون بهره است. تسهیلات صندوق اعتباری هنر در قالب وام‌های ضروری کم بهره و یا اعطای تسهیلات بلاعوض با هدف حمایت از فعالیت‌های فرهنگی و هنری به اصحاب فرهنگ و هنر ارائه می‌شود.

وی افزود: این تسهیلات به منظور کمک به تأمین نیازهای معیشتی و رفاهی اصحاب فرهنگ و هنر، تولید آثار، توسعه پروژه‌های هنری، تقویت بنیه مالی کسب و کارهای فرهنگی و هنری و… تخصیص می‌یابد.

پوراحمدی در ادامه اظهار کرد: ارائه تسهیلات در قالب ۱۱ طرح برنامه‌ریزی شده است که برای هریک نام‌گذاری موضوعی به تفکیک اهداف صورت گرفته است.

مدیرعامل صندوق اعتباری هنر ادامه داد: ما در مجموعه صندوق اعتباری شعاری را سرلوحه تمام تصمیمات و اقدامات خود قرار داده‌ایم تا بر اساس آن تلاش کنیم صحیح‌ترین کار را در سریع‌ترین زمان ممکن به نفع و در حمایت از هنرمندان انجام دهیم.

او تأکید کرد: بر این باوریم اگر خدمتی در زمان مناسب انجام شود، رضایتمندی اعضا و هنرمندان عضو صندوق اعتباری هنر را به همراه خواهد داشت.

مدیرعامل صندوق اعتباری هنر با اشاره به اقدامات صورت گرفته در خصوص ارائه تسهیلات به اصحاب فرهنگ و هنر، اظهار کرد: خوشبختانه از ابتدای سال ۱۴۰۳ تاکنون با ارائه بیش از ۱۵۲ میلیارد تومان تسهیلات در قالب‌های مختلف بلاعوض، کارآفرینی و قرض‌الحسنه پرداخت شده که در این زمینه خوشبختانه شاهد رشد کمی و کیفی حمایت‌ها و بهبود فرایند ارائه خدمات در این زمینه به اعضا هستیم.

او با اشاره به آماری درباره ارائه انواع تسهیلات اظهار کرد: در ۹ ماهه سال جاری نزدیک به ۲ هزار و ۹۰۰ نفر از اعضای صندوق به‌ منظور اخذ بیش از ۱۴۰ میلیارد تومان تسهیلات قرض‌الحسنه ضروری (بدون بهره) به بانک عامل معرفی شدند.

او در ادامه افزود: صندوق اعتباری هنر طی همین مدت، با پرداخت مبلغ ۱۲ میلیارد و ۱۸۹ میلیون تومان تسهیلات بلاعوض به سه هزار و ۱۸۱ نفر از اعضایی که دچار مشکل معیشتی بودند، آنان را تحت پوشش حمایتی خود قرار داد.

بنابر اعلام روابط عمومی صندوق اعتباری هنر پوراحمدی در پایان تأکید کرد: تمام تلاش ما به کارگیری همه ظرفیت‌ها برای کاهش دغدغه‌های معیشتی جامعه فرهنگ و هنر کشور و ایجاد امنیت خاطر در میان فعالان این حوزه است.

معرفی پنج نمایش جشنواره تئاتر مقاومت به دبیرخانه تئاتر فجر

دبیرخانه نوزدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر مقاومت پنج نمایش را به دبیرخانه چهل و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر معرفی کرد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از روابط عمومی جشنواره، دبیرخانه نوزدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر مقاومت ضمن انتشار اسامی نامزدهای دریافت جایزه بخش مسابقه صحنه‌ای این دوره از جشنواره، پنج نمایش را به دبیرخانه چهل و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر معرفی کرد.

هیئت داوران بخش مسابقه صحنه‌ای نوزدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر مقاومت متشکل از حسین مسافرآستانه، کوروش زارعی و حمید ابراهیمی اسامی نامزدهای دریافت جایزه بخش مسابقه صحنه‌ای این دوره را به شرح زیر اعلام کرد:

* نامزدهای بخش کارگردانی:

– احسان جانمی برای کارگردانی نمایش «چند گرگ از عروسی مادرم ماه جان» از اصفهان

– پدرام رحمانی برای کارگردانی نمایش «با من بمان» به نویسندگی پدرام رحمانی از ارومیه

– کیانوش ایازی برای کارگردانی نمایش «گاراژ» از تهران

– ویدا موسوی برای نمایش «لجن خوار» به نویسندگی خسرو امیری از اصفهان

* نامزدهای بخش نمایشنامه‌نویسی:

– علیرضا معروفی برای نگارش نمایشنامه «دیفن هیدرامین» از استان تهران

– علی میرزا عمادی برای نگارش نمایشنامه «ماه گرفتگی» از تهران

– پدرام رحمانی برای نگارش نمایشنامه «با من بمان» از ارومیه

– خسرو امیری برای نگارش نمایشنامه «لجن خوار» از اصفهان

* نامزدهای بخش بازیگری مرد:

– حسام خلیل نژادی برای بازی در نمایش «گاراژ» از تهران

– مصطفی جعفری برای نمایش در نمایش «خالکوب» از رشت

– پیمان محسنی برای بازی در نمایش «خون خفته» از تهران

– محمد حیدری برای بازی در نمایش «کاست محزون» از شهرکرد

– علی حسن نژاد رنجبر برای بازی در «نمایش بی دوران» از شیراز

* نامزدهای بخش بازیگری زن:

– آرزو کهوازی برای بازی نمایش «اگرسور» از اهواز

– سحر باقرآبادی برای بازی در نمایش «خون خفته» از تهران

– ویدا موسوی برای بازی در نمایش «لجن خوار» از اصفهان

– نرمین کیانوند برای بازی در نمایش «بامن بمان» از ارومیه

– صبا سلیمانی برای بازی در نمایش «ماه گرفتگی» از تهران

* نامزدهای بخش موسیقی:

– محمد عباد برای موسیقی نمایش «چند گرگ از مادرم ماه جان» از اصفهان

– پژمان پهلوانی برای موسیقی نمایش «دیفن هیدرامین» از تهران

* نامزدهای بخش طراحی صحنه:

– ابوالفضل بوالغندر و بهنام رضاییان برای نمایش «هر هفت دقیقه» از قم

– کیانوش ایازی برای طراحی صحنه نمایش «گاراژ» از تهران

– رضا محمدخانی و فرهاد رزمپوش طراحان صحنه نمایش «با من بمان» از ارومیه

– امین اشرفی برای طراحی صحنه نمایش «خون خفته» از تهران

– مهرداد بخشی برای طراحی صحنه نمایش «خالکوب» از تهران

* نامزدهای بخش طراحی لباس:

– سمیرا حاجی فتحی برای طراحی لباس نمایش «خون خفته» از تهران

– احسان جانمی و الهام باقرزاده برای طراحی لباس نمایش «چند گرگ از عروسی مادرم ماه جان» از اصفهان

– سیامک زین‌الدینی و فریبا سیفی برای طراحی لباس نمایش «ماه گرفتگی» از تهران

*نامزدهای بخش طراحی گریم:

– هاشم جوری برای طراحی گریم نمایش «گاراژ» از تهران

– سعید موذنی برای طراحی گریم نمایش «چند گرگ از مادرم ماه جان» از اصفهان

– افسانه کچویی برای طراحی گریم نمایش «لجن خوار» از اصفهان

* نامزدهای بخش پوستر و بروشور:

– هومن هادیزاده برای طراحی پوستر و بروشور نمایش «اگرسور» از اهواز

– سعید یزدانی و حوریه نیل‌فروشان برای طراحی پوستر و بروشور نمایش «لجن خوار» از اصفهان

* نامزدهای طراحی نور:

– رضا محمد خانی و فرهاد رزم‌جو برای نمایش «با من بمان»

– احسان جانمی برای طراحی نور نمایش «چند گرگ از مادرم ماه جان»

دبیرخانه نوزدهمین جشنواره بین المللی تئاتر مقاومت بدون ترتیب نمایش های «لجن خوار» به نویسندگی خسرو امیری و کارگردانی ویدا موسوی، «با من بمان» به نویسندگی و کارگردانی پدرام رحمانی، نمایش «چند گرگ از عروسی مادرم ماه جان» به نویسندگی رضا گشتاسب و کارگردانی احسان جانمی، «گاراژ» به نویسندگی عرفان پورمحمدی و کیانوش ایازی و کارگردانی کیانوش ایازی و «دیفن هیدرامین» به نویسندگی و کارگردانی علیرضا معروفی را به دبیرخانه چهل و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر معرفی کرد.

 

 

در هشتمین سمینار پژوهشی تئاتر مقاومت چه گذشت؟

بنابراین گزارش ، در آستانه برگزاری بخش پایانی نوزدهمین جشنواره بین المللی تئاتر مقاومت، هشتمین سمینار پژوهشی تئاتر مقاومت روز شنبه پانزدهم دی در دانشگاه تربیت مدرس برگزار شد.

هشتمین سمینار پژوهشی تئاتر مقاومت هم زمان با آغاز بخش پایانی نوزدهمین جشنواره بین المللی تئاتر مقاومت، روز شنبه پانزدهم دی با دبیری علمی فارس باقری و سخنرانی تعدادی از پژوهشگران و مدرسان حوزه تئاتر در دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس تهران برگزار شد.

فارس باقری دبیر علمی هشتمین سمینار تئاتر مقاومت درابتدای این سمینار ضمن ارائه توضیحاتی از روند برگزاری این دوره بیان کرد: همان طور که در فراخوان سمینار پژوهشی تئاتر مقاومت آمده ، آگاهی و شناخت ادبیات نمایشی مقاومت در ایران»، «شناخت تئاتر مقاومت و تاریخ نگاری آن»، «تبیین دستاوردهای تاریخی، ادبی و اجرایی تئاتر مقاومت در کشور»، «آگاهی از تئاتر مقاومت و تئاتر ملی در ایران» اهداف برگزاری این دوره از سمینار است. ضمن اینکه «تئاتر مقاومت و امر تاریخی»، «تئاتر مقاومت و امر اجتماعی»، «تئاتر مقاومت و امر دینی»، «تئاتر مقاومت و گفتمان فرهنگی- اجتماعی»، «تئاتر مقاومت و نسبت آن با نمایش‌های ایرانی»، «تصویر تئاتر مقاومت و ادبیات کهن ایرانی-اسلامی»، «تئاتر مقاومت و جریان‌های هنری و منطقه‌ای»، «تئاتر مقاومت و تئاتر مستند»، «تئاتر مقاومت و امر بینا رشته‌ای» و «تغییر و تحول مفهوم مقاومت در ادبیات نمایشی جهان» نیز قلمرو های پژوهشی سمینار هستند.

علی حاجی ملاعلی مدرس دانشگاه، پژوهشگر و مترجم یکی از اعضای هیئت داوران هشتمین سمینار تئاتر مقاومت هم در این جلسه گفت: یکی از اتفاقات خوبی که طی سالهای اخیر در دانشگاه تربیت مدرس افتاده توجه و تحلیل علمی جشنواره‌ها و رویدادهای تئاتری کشور با برگزاری یا مشارکت در سمینارهای مختلف است. مسیری که امروز با برگزاری هشتمین سمینار تئاتر مقاومت توانسته گامی موثردر حوزه کنکاش و تحلیل مقوله تئاتر مقاومت به حساب آید.

وی افزود: این گونه امکانات امرمقدسی است که باید از فارس باقری و دبیرخانه جشنواره تئاتر مقاومت بابت برگزاری آن قدردانی کرد و امیدوارم برگزاری چنین سمینارهای گام موثری برای ارتقا سطح کیفی آثار نمایشی حوزه تئاتر مقاومت باشد.

بعد از بخش مقدماتی جلسه، با تشکیل پنل های تخصصی که در نوبت های مختلف پیش روی حاضران در نشست قرار گرفت، مدرسان و پژوهشگران شرکت کننده به ارائه مباحث خود در قالب های مختلف پرداختند.

«مطالعه جایگاه مادرانگی در دو نمایشنامه علیرضا نادری با تاکید بر مطالعات فرهنگی افسانه نجم آبادی» با پژوهش امیرمحمد شوالی رضای و آرینا محمودی، «بازتاب جنگ در آثار نمایشنامه‌نویسان دهه‌های اخیر و موفقیت در جذب مخاطبان جوان» با پژوهش بهارسادات بنی‌جمالی، «تحلیل اجتماعی کنشگری زنان در ادبیات پایداری با تمرکز بر نمایشنامه نویسان ایران در دهه هفتاد شمسی» با پژوهش فروزان بیگی، «کنش‌گری و کنش‌پذیری شخصیت‌های زن در نمایش‌نامه‌های حمیدرضا آذرنگ با تکیه بر نظریه تحلیل انتقادی گفتمان سیمون دوبووار و مطالعه‌ موردی نمایش‌نامه‌های خنکای ختم خاطره و مادر مانده» با پژوهش پریسا کیومرثی، «بررسی تحلیلی و خاستگاه‌شناختی تبلور مولفه‌های زیست‌بوم خوزستان در تئاتر مقاومت» با پژوهش هادی ولی‌پور قره‌قیه و نرجس ابراهیمی غانمی، «یادگار زریران، اولین نمونه از ادبیات نمایشی مقاومت در ایران» با پژوهش میرمحمدرضا حیدری، «مطالعه و تحلیل میان بازخوانی های متنوع از اسطوره آرش و مساله مقاومت در ادبیات نمایشی ایران (با تاکید و تمرکز بر نمایشنامه آرش شیواتیر (ارسلان پوریا)، سفری برای آرش (اسماعیل همتی)، تیرگان (صادق عاشورپور، آرش بهرام بیضایی، سیاوش کسروی)» با پژوهش نیما نطاق، «پژوهش مطالعه رویکردِتجربی- رئالیستی در نمایشنامه‌های مقاومت با مکث و کنکاش در آثار غلامحسین دریانورد» با پژوهش جهانشیر یار احمدی از جمله موضوعاتی بودند که در این سمینار مورد تمرکز قرار گرفتند.

رونمایی از کتاب منتخب مقاله های سمینار پژوهشی تئاتر مقاومت هم بخش دیگری از این برنامه بود، که در این بخش با حضور منصور یگانه رئیس دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس، محمد کاظم تبار دبیر نوزدهمین جشنواره بین المللی تئاتر مقاومت و محمد حبیبی مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس از کتاب «گفتمان هشتم» مشتمل بر مقاله های منتخب نوزدهمین جشنواره بین المللی تئاتر مقاومت رونمایی شد.

در نوزدهمین جشنواره بین المللی تئاتر مقاومت پاییز و زمستان سال ۱۴۰۳ به دبیری محمد کاظم تبار توسط انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس بنیاد فرهنگی روایت فتح در تهران و شهرهای مختلف کشور در حال برگزاری است.

هنری رها شده در دولت‌های مختلف؛ مسئولان تئاتر را نمی‌خواهند؟!

دولت‌های مختلف در طول سال‌ها کمترین توجه و حمایت را نسبت به تئاتر و هنرمندان آن داشته و دارند به گونه‌ای که اکثر خانواده تئاتر به این باور رسیده‌اند که مسئولان این هنر را نمی‌خواهند.

به گزارش گره خبر سایت خانه تئاتر ،‌ فریبرز دارایی خبرنگار خبرگزاری مهر در یادداشتی درباره وضعیت تئاتر نوشت : مدیران و مسئولان در بزنگاه‌هایی که جشنواره‌ای برگزار می‌شود به ویژه اگر آن جشنواره «تئاتر فجر» باشد، از تئاتر به عنوان هنر مادر، تأثیرگذار و یکی از مهم‌ترین هنرها یاد می‌کنند ولی در عمل‌شان تئاتر هیچ محلی از اعراب ندارد و از کمترین توجه و بضاعت برخوردار است. چند دهه است که تئاتر نه بودجه مناسبی دارد، نه زیرساخت‌های درستی برای آن در نظر گرفته شده است و نه هیچ حمایتی از هنرمندان آن و فعالیت‌های تئاتری می‌شود.

چند دهه است که تئاتر و تئاتری‌ها به حال خود رها شده‌اند و فقط در مواقعی مورد توجه قرار می‌گیرند که برخی بخواهند با سوءبرداشت‌های خود برای این هنر و خانواده آن حاشیه ایجاد کنند.

اگر در نشست‌ها و محافل مربوط به مدیران و رویدادهای تئاتری حضور پیدا کنید تنها وجه مشترک تمام آن‌ها سخن از «کمبود بودجه»، «نبود حمایت» و «گیر و گرفت‌های نظارتی» است.

دولت‌های مختلف روی کار آمده‌اند ولی در اکثر آن‌ها تئاتر حتی در بدنه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که متولی هنر است در اولویت‌های آخر قرار دارد. این وضعیت در کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی نیز به همین شکل است و نمایندگان این کمیسیون فقط در مواقعی که نیاز به تبلیغات سیاسی دارند گذرشان به سمت سالن‌های تئاتر می‌افتد و در باقی ایام سال دغدغه توجه و پرداختن به این هنر را ندارند.

وقتی در بدنه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی نگاه به تئاتر و هنرمندان تئاتر اینگونه است دیگر توقعی از سایر نهادها، سازمان‌ها و مدیران و مسئولان نیست.

برای هیچکدام از مدیران و مسئولان فرهنگی تفاوتی ندارد که فلان هنرمند یا چهره با سابقه تئاتری و یا فلان چهره با استعداد و تأثیرگذار تئاتر فعالیت می‌کند یا نه. اینکه هنرمندان تئاتر در چه شرایط و تحت چه فشارهایی روزهای خود را سپری می‌کنند برای هیچکدام از مدیران و مسئولان مهم نیست.

مگر می‌شود هنری را به عنوان هنر مادر معرفی کرد و از اهمیت و تأثیرگذاری آن در ایام برگزاری جشنواره‌ها یا رویدادها یا حتی اتفاقات سیاسی صحبت کرد ولی هیچ اهمیتی برای آن و افرادی که در آن عرصه فعالیت می‌کنند قائل نبود؟

سازمان صداوسیما نیز اصلاً برای تئاتر ارزشی قائل نیست و هیچکدام از آثار و فعالیت‌های تئاتری سهمی از تبلیغات رسانه ملی ندارند و اگر بخواهند تبلیغی نیز داشته باشند باید بهایی را بپردازند که از توان هیچ رویداد و فعالیت تئاتری برنمی‌آید. اگر هم جشنواره‌ای نظیر جشنواره تئاتر فجر تبلیغی در رسانه ملی داشته باشد چوب‌خط تبلیغات تئاتری تا یک سال پر می‌شود.

شهرداری تهران در تبلیغات محیطی و شهری کمترین اهمیت را به تئاتر می‌دهد و سهم گروه‌های تئاتری از تبلیغات شهری تابلوهای کنار خیابان است آن هم نه برای تمام گروه‌ها بلکه برای آثاری که بودجه هنگفتی برای تولیدشان هزینه شده و از چهره‌های شناخته شده بهره می‌برند و خروجی‌شان نیز تأثیری بر فرهنگ و هنر کشور ندارد. همین معدود آثار هستند که از سوی شهرداری حق استفاده از بیلبوردهای بزرگراهی را هم دارند.

این وضعیت در تئاتر تهران به این شکل است و اگر وضعیت تئاتر در شهرستان‌های مختلف را هم مورد بررسی قرار دهیم وضعیت اسفناک‌تر است. هنرمندان تئاتر مقیم شهرهای مختلف حتی از این اندک توجه نیز بی‌بهره‌اند و فقط در انتظار برگزاری هر جشنواره‌ای از مناسبتی تا غیرمناسبتی و رویدادهای آماری نهادهای مختلف هستند تا بتوانند اندک بودجه‌ای را به عنوان کمک‌هزینه دریافت کنند تا اثری را تولید و روی صحنه ببرند.

در تئاتر ایران دولت و شهرداری نه سالنی می‌سازند و نه از سالن‌هایی که وجود دارد به درستی نگهداری می‌کنند. اگر هم سالنی ساخته می‌شود نظیر پردیس تئاتر تهران، بدون هیچ ارزیابی و نیازسنجی رخ می‌دهد و سرمایه‌ای هنگفت بدون هیچ برنامه‌ریزی و هدف‌مندی و چشم‌انداز صرف می‌شود و هیچ تأثیری قابل توجهی به همراه ندارد.

جالب است مدیران و مسئولانی که از هر فرصتی استفاده می‌کنند تا خود را تبلیغ و در قاب عکس‌ها و دوربین‌ها قرار دهند برای رویدادی که از آن بهره‌های تبلیغاتی نیز می‌برند هزینه و حمایت نمی‌کنند.

جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر که دورانی یکی از پر جنب و جوش‌ترین رویدادهای تئاتری ایران و فرصتی برای معرفی هنرمندان توانمند به عرصه فعالیت‌های تئاتری بود با برنامه‌ریزی، سیاستگذاری و مدیریت اشتباه به جایی رسیده که دیگر از آن جایگاه خود فاصله گرفته است و هر روز نیز این فاصله بیشتر می‌شود.

مدیران و مسئولان حتی از این جشنواره بزرگ تئاتری نیز حمایت درستی ندارند و «تئاتر فجر» همیشه با مشکل بودجه و نبود حمایت لازم دست به گریبان است و فقط با سعی و تلاش‌های دبیرخانه و ستاد اجرایی خود برگزار می‌شود؛ بعد از برگزاری هم تعهداتی مالی از خود بر جای می‌گذارد و همه خسته از حواشی و بی‌توجهی‌ها به خانه بازمی‌گردند و هر سال این چرخ دوباره از نو اختراع می‌شود و این تکرار مانند سریال‌های سطحی و بی‌کیفیت کشورهای همسایه، ادامه دارد.

چهل و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در آستانه برگزاری است و حرف اصلی و تکراری همیشگی در تئاتر «کمبود بودجه»، «تخصیص بودجه»، «میزان بودجه» و شرایط حمایتی نهادها و سازمان‌های مختلف است.

در وضعیتی که تئاتر فاقد صنف است و مجموعه‌ای که خود را صنف می‌داند حتی توانایی احقاق حداقل‌ترین حقوق اعضای خود را ندارد و مدام درگیر باندبازی‌های داخلی و تصمیم‌های سلیقه‌ای یک یا چند فرد است، مدیران و مسئولان نیز اهمیتی برای این هنر و وضعیت هنرمندان آن قائل نیستند.

خنده‌دار است که هنوز تئاتر به عنوان یک شغل در وزارت کار شناخته نشده و هنرمندان فعال در این عرصه نیز نمی‌توانند بعد از سال‌ها تحصیل، تلاش و تجربه از امنیت شغلی برخوردار باشند.

آنقدر شرایط نامطلوب، رهاشده و غم‌انگیز است که بسیاری از خانواده تئاتر به این باور رسیده‌اند که مدیران و مسئولان تئاتر را نمی‌خواهند و از سوی دیگر غم‌انگیزتر این است که مدیران و مسئولان نیز اقدامی برخلاف این باور شکل‌گرفته انجام نمی‌دهند.

قصه وضعیت تئاتر ایران قصه‌ای تکراری است و هیچ دولتی با این هنر و هنرمندان فعال در آن صادقانه برخورد نمی‌کند.

و این قصه همچنان ادامه دارد ….

 

احترام برومند : خانم ژاله هیچ‌گاه هنرش را از مردم دریغ نکرد

مراسم یادبود زنده‌یاد ژاله علو هنرمند رادیو، تاتر ، دوبله ، سینما و تلویزیون عصر یکشنبه ۱۶ دی ماه با حضور چهره‌هایی همچون احترام برومند ، بیوک میرزایی ، مسعود فروتن ، شهراد بانکی ، ناصر ممدوح ، مهوش وقاری ، بهرام ابراهیمی ، حبیب اسماعیلی ، فرهاد شریفی ، سپند امیرسلیمانی ، لیلا بلوکات ، قربان نجفی و هنرمندان دیگر در خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر ،‌ در ابتدای این مراسم مسعود فروتن نویسنده، کارگردان و گوینده با انتقاد از تصویری که به یاد این هنرمند بر پرده سالن نقش بسته بود، گفت: گله دارم که چرا نام او به عنوان هنرمند تلویزیون هم ذکر نشده است. ژاله با رادیو شروع کرد و با رادیو ادامه داد. او یگانه ستاره رادیو بود. این شانس را داشتم که دوست نزدیک علو باشم. شعرهای شنیدنی می‌گفت و می‌خواست پس از او چاپ شود.

 

 

وی‌ ادامه داد: آنچه برایم جداب است، نوع صحبت کردن و انتخاب واژه‌ها و کلمات علو بود. اشرافیت و اصالتی در دیالوگ‌های او بود که شبیه آدم‌های این جامعه نیست. علو احترام‌برانگیز صحبت می‌کرد؛ هم به کسی که با او صحبت می‌کرد احترام می‌گذاشت هم به خودش. افتخار می‌کنم دوره‌ای زیست کردم که ژاله بود؛ چه در سینما چه تلویزیون چه تئاتر.

ناهید امیریان صداپیشه و گوینده رادیو که در مراسم حضور نداشت با ارسال صوتی درباره ژاله علو این طور گفت: غم از دست دادن ژاله مرا شکست؛ من دردانه و عزیز خودم را از دست دادم. شاید یک روز به جای خالیت عادت کنم اما فراموش کردنت هنری است که اصلا ندارم. درست است که گه‌گاه به دیدن او می‌رفتم اما همین مرا آرام می‌کرد. ژاله را از زمانی که پنج ساله بودم شناختم؛ خانمی زیبا با قد بلند و صدایی زیبا. او به من آموختن یاد داد. همیشه می‌گفت خوب در نقشت فرو برو و به عنوان یک هنرمند و طراح، زندگیت را طوری بساز که دیگران به تو غبطه بخورند.

 

 

احترام برومند مجری، گوینده و بازیگر در این مراسم گفت: وقتی می‌گوییم ژاله علو و وقتی می‌شنویم خانم ژاله؛ تنها با دو واژه رو به رو نیستیم. معنای بیش از ۷۷ سال فعالیت در عرصه‌های مختلف هنرهای نمایشی در همین دو کلمه نهفته است. آنچه مهمتر است، ۷۷ سال کار آمیخته با صداقت، دوستی و عشق به مردم است. کاری که با خودنمایی و زرق و برق و هوای نفسانی در زندگی او همراه نبود.

وی افزود: ۷۷ سال از کنار قدرت‌هایی که آمدند و رفته‌اند بگذری، با شرافت کار کنی و به دنبال خدمت به مردم سرزمین خود باشی. او ۸۰ سال کار کرد. چطور آلوده بسیاری از ظواهر فریبنده که کالاوار و چشمک‌زنان از جلوی چشمانت می‌گذرند نشوی و به روح کار و مردم فکر کنی؟

برومند تاکید کرد: اصلا آسان نیست. چطور می‌شود چندین دهه هنرت را متواضعانه تقدیم مردمت کنی. باید از بسیاری از لذائذ دنیوی بگذری و به سمت ذات هنری بروی که خداوند در وجودت نهاده است. خانم ژاله هیچ‌گاه هنرش را از مردم دریغ نکرد. هنرمندانه زیست و مستغنی از جهان فانی رخ بربست.

این هنرمند بیان کرد: هنرمندان و جوانان یاد بگیرید. خانم ژاله ثروت‌مند زیست و غنی رفت. کدام ثروت و اندوخته‌ای بالاتر از خوشنامی و آبرو و خیل کسانی که به دنبالت می‌گویند مرگی چنین در میانه‌ میدانم آرزوست.

 

 

ناصر ممدوح صداپیشه و بازیگر در این مراسم گفت: خانم ژاله بزرگ زنی است که در دوبله از نظر منش و اخلاق نظیر ندارد. افتخار می‌کنم که در جوار ایشان آموختم. صحبت‌های من معمولی است اما ژاله برای خودش کسی بود؛ در دوبله مانند او نداشتیم و نداریم.

در این مراسم همچنین بخش‌هایی از مستند «ژاله» برای حاضران نمایش داده شد.

۴۰ درصد تخفیف برای اعضای خانه تئاتر در کلینیک دندانپزشکی سپیدار

قرارداد حمایتی کلینیک دندانپزشکی سپیدار و خانه تئاتر برای استفاده اعضا امضا شد .

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر ، باتوجه به رضایت اعضای خانه تئاتر که از خدمات کلینیک سپیدار استفاده کرده اند ، امسال نیز این قرارداد با تخفیف بیشتر نسبت به قبل تجدید شد و اعضا می توانند برای خدمات دندانپزشکی به کلینیک سپیدار مراجعه کنند .

متن قرارداد خانه تئاتر و کلینیک دندانپزشکی سپیدار به شرح زیر است :

 

 

 

 

 

به آگاهی می رساند که کلینیک دندانپزشکی سپیدار در قرارداد جدید برای اعضای خانه تئاتر ۴۰درصد تخفیف در نظر گرفته است .

جدول تعرفه قیمت های کلینیک دندانپزشکی سپیدار به شرح زیر است :

 

 

فضای معاصر آیریس میزبان نمایشگاه عکس گروهی

نمایشگاه عکس گروهی در فضای معاصر آیریس برپا شد .

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر ، حامد نصرآبادیان عضو انجمن نمایشگران حرکت خانه تئاتر که در رویداد بین المللی « فیلم و عکس پنج » حضور داشت ، به تازگی نوزدهمین نمایشگاه عکس گروهی خود را در فضای معاصر آیریس دایر کرده است .

نصرآبادیان به خبرنگار سایت خانه تئاتر گفت : این نوزدهمین نمایشگاه گروهی عکس من است که پس از برگزاری نمایشگاه پیشین در گالری سفارت ایتالیا ، در کنار ۶۴ عکس عکاسان ایران و جهان در نمایشگاه منتخبین عکس جشنواره بین المللی فیلم و عکس پنج در فضای معاصر آیریس از ۷ تا ۱۸ دی دایر شده است.

وی همچنین با یک فیلم کوتاه بدون دیالوگ با نام بعلاوه سه در این جشنواره حضور داشته است که فیلمش در روزهای پانزدهم ، شانزدهم و هجدهم دی ماه در سالن دوازده پردیس سینمایی ملت تهران روی پرده می رود.

شایان ذکر است که فیلم و عکس حامد نصرآبادیان از سوی این جشنواره مورد تقدیر قرار گرفته است.

این رویداد به دبیری مهدی شادیزاده مدیریت شده است و به زودی فراخوان دوره ششم اطلاع رسانی می شود.

 

 

«تنبل پا زردآلو» به تالار هنر می‌رود

نمایش «تنبل پا زردآلو» به کارگردانی علی یدالهی در تالار هنر روی صحنه می‌رود.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از دفتر رسانه اداره‌کل هنرهای نمایشی، نمایش «تنبل پا زردآلو» به نویسندگی اردشیر صالحپور با کارگردانی علی یداللهی از روز دوشنبه ۱۷ دی ساعت ۱۷:۳۰ در تالار هنر اجراهای خود را آغاز می‌کند.

این نمایش که در قالب یک قصه جذاب و سرگرم‌کننده برای کودکان طراحی شده، با استفاده از عناصری از نمایش‌های سنتی، به روایت داستانی مفرح و آموزشی می‌پردازد.

«تنبل پا زردآلو»؛ جدیدترین اثر گروه هنری دژاوو برای اولین بار در سبک مجلس زنانه و با نگاه به فرهنگ و سنت‌های ایرانی تلاش دارد تا به زبان ساده با کمک از تصاویر و موسیقی اصیل ایرانی مفاهیم اخلاقی و اجتماعی را به کودکان و نوجوانان نشان دهد.

پریسا مُشکانی، تارا حیدری، پردیس کریمی، سپیده معصومی‌نسب و ملیکا نخعی بازیگران این نمایش هستند.

از دیگر عوامل این اثر می‌توان به بازنویسی و تنظیم برای اجرا: علی یدالهی، شاعران: آزاده فرهنگیان و امیرحسین انصافی، آهنگساز: امیر حسین انصافی، طراح حرکت: حامد نصرآبادیان، طراح صحنه: علی یدالهی، طراح لباس: آناهیتا کاشف، طراح نور: علی اشرف سماعی، دستیار اول کارگردان: پویان پوینده، دستیار دوم کارگردان: شیرین حمزه، مدیر صحنه: هلیا لوء لوء، دستیار صحنه: فاطمه بیات، نوازندگان: بهنوش بختیاری زاده(کمانچه)، مترجم زبان ناشنوایان: المیرا پارسا، ساخت دکور: قاسم انصاری شاد و ابوذر کریمی، روابط عمومی: (تئاتر کودک ببین) ریحانه مطهری، روژین ستاری و روشنک کریمی، مدیر رسانه: نگار امیری، مدیر فضای مجازی: شیرین حمزه.

علاقه‌مندان می‌توانند برای تهیه بلیت این نمایش به سایت تیوال و گیشه تئاتر مراجعه کنند.

کوروش سلیمانی « شک » اثر برنده پولیتزر را به صحنه می آورد

کوروش سلیمانی قصد دارد بهار ۱۴۰۴ نمایش «شک؛ یک تمثیل» را در یکی از تماشاخانه‌های تهران روی صحنه ببرد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از مهر ، گروه تئاتر «بیستون» به سرپرستی کوروش سلیمانی در طول ۱۰ سال گذشته فعالیت مستمری داشته و آثار مختلفی را روی صحنه برده است. آخرین کار این گروه تئاتری اجرای نمایش «توافق‌نامه» نوشته فیلیپ کلودل با ترجمه شهلا حائری، کارگردانی کوروش سلیمانی و بازی بهنام تشکر، رامین ناصرنصیر و خود سلیمانی بود که در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر و تماشاخانه ملک اجرا شد و در طول ۷۵ اجرا میزبان نزدیک به ۱۵ هزار تماشاگر بود و مورد استقبال مخاطبان و منتقدان نیز قرار گرفت.

سلیمانی قصد دارد به زودی نمایش جدیدی را برای اجرا آماده کند. نمایشنامه «شک؛ یک تمثیل» نوشته جان پاتریک شنلی که برنده جایزه پولیتزر و تونی نیز شده انتخاب تازه گروه تئاتر «بیستون» است که اوایل بهار آینده در یکی از تماشاخانه‌های معتبر روی می‌رود.

این گروه در اجرای آثاری که به صحنه می‌برد علاوه براینکه به معرفی نمایشنامه نویسان روز کشورهای مختلف توجه دارد، نمایشنامه هایی را هم انتخاب کرده که ضرورت اجرایی داشته باشند و تماشاگران امروز تئاتر ایران بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند و مسائل روز جامعه را در آنها ببینند. در همین راستا نمایشنامه «شک؛ یک تمثیل» برای اجرای جدید این گروه انتخاب شده است.

جان پاتریک شنلی نمایشنامه نویس، فیلمنامه نویس و کارگردان ۷۵ ساله آمریکایی ایرلندی است. شنلی در سال ۲۰۰۴ نمایشنامه «شک، یک تمثیل» را نوشت که سال بعد، یعنی ۲۰۰۵ برنده جایزه پولیتزر نمایشنامه نویسی و نیز جایزه تونی برای بهترین نمایشنامه سال شد. نمایشنامه «شک، یک تمثیل»، نخستین بار از ۳۱ مارس ۲۰۰۵ تا ۲ ژوئیه ۲۰۰۶ در برادوی اجرا شد و جالب است بدانید که رومن پولانسکی کارگردان شناخته شده سینما هم آن را اواخر سال ۲۰۰۶ در پاریس و بعد در آوریل ۲۰۰۷ در ورشو به صحنه برده است.

‎همان زمان بن برنتلی منتقد تئاتر نیویورک تایمز این نمایشنامه را یکی از ۱۰ نمایشنامه برتر سال دانست و از آن به عنوان نمایشنامه‌ای باشکوه یاد کرد.

‎جان پاتریک شنلی در سال ۲۰۰۹ بر اساس نمایشنامه خود، فیلمنامه ای نوشت و خود آن را با بازی مریل استریپ، فیلیپ سیمور هافمن، اِمی آدامز و ویولا دیویس کارگردانی کرد. فیلمنامه این فیلم در اسکار همان سال نامزد بهترین فیلمنامه اقتباسی و برنده جایزه انجمن نویسندگان آمریکا برای بهترین فیلمنامه اقتباسی نیز شد.

شنلی در طی سال های فعالیت خود در تئاتر، غالبا خود کارگردانی نمایشنامه هایش را بر عهده داشته است و نمایشنامه جدید او «لباسشویی بروکلین» در ۶ فوریه ۲۰۲۴ در باشگاه تئاتر منهتن افتتاح شد و شنلی خود آن را کارگردانی کرد.

‎او در سال ۱۹۸۸ برنده جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اصلی برای فیلم «ماه زده» هم شده است.

‎شنلی که هم اکنون در نیویورک زندگی می کند، بیش از ۲۳ نمایشنامه نوشته است که به غیر از «شک، یک تمثیل»، برخی دیگر از آنها مانند «بیرون از مولینگار»، «غاز وحشی»، «پسر ناخلف» و «بیا بریم تو دل شب پرستاره» به فارسی برگردانده شده اند.

سلیمانی ترجمه محمد منعم از «شک؛ یک تمثیل» را برای اجرا انتخاب کرده است.