الف مثله عبده با حمایت قوه قضاییه به صحنه رفته است

مرکز کارشناسان رسمی و مشاوران خانواده قوه قضاییه در راستای تقویت پایه‌های تربیتی در جامعه و آموزش‌های فنی و علمی در حوزه حقوقی، نمایش «الف مثله عبد»؛ برگرفته از داستانی واقعی را روی صحنه می‌برد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از ایرنا، مرکز وکلا، کارشناسان رسمی و مشاوران خانواده قوه قضاییه، نمایش «الف مثله عبد» به نویسندگی مهدی تاج‌الدین و کارگردانی آرش دادگر و بازی بازیگران همچون بهرام ابراهیمی، صدف اسپهبدی، فرید قبادی، الیکا ناصری و حسین پورکریمی است و مرکز وکلا،کارشناسان رسمی و مشاوران خانواده قوه قضاییه در دوره تعالی و پیشرفت با استفاده از ابزارهای موجود از جمله سینما و تئاتر، ضمن انتقال تجربیات خود به مردم و جامعه هدف، دستاوردهای خود را به نمایش می‌گذارد؛ به همین منظور این مرکز، تهیه‌کنندگی نمایش «الف مثله عبد» را برعهده دارد.

نمایش «الف مثله عبد» قصه جوان بی‌گناهی است که بر اثر تربیت ناصحیح و سختگیرانه پدری مستبد در دام دختر و مادری تبهکار اسیر شده و در نهایت به دست آنان به قتل می‌رسد. ابراهیم، پدر عبد در مقابل هر خطایی که از فرزندش سر می‌زند ولو ناچیز و بی‌اهمیت بی‌رحمانه او را تنبیه می‌کند. او حاضر به پذیرفتن هیچ نصیحتی نبوده و خود را عقل کل می‌داند. ابراهیم باور دارد که با بر طرف کردن نیازهای مالی عبد، او را نسبت به هر چیز بی‌نیاز ساخته است غافل از اینکه عشق و محبت که پایه رشد و پرورش هر انسانی است را از او دریغ داشته است.

عبد که به تازگی در صفحه اینستاگرام با دختری به نام دلارام آشنا شده با نخستین ابراز عشق از سوی دلارام فریب خورده و به دعوت او رهسپار خانه آنان می‌شود. غافل از اینکه دلارام و مادرش برای او دام پهن کرده‌اند.
عبد کشته می‌شود، دلارام و مادرش دستگیر شده و به اعدام محکوم می‌شوند. در حالیکه همگان معتقد به گناه‌کار بودن مادر و دختر هستند و زمان اعدام را انتظار می‌کشند، وکیل زبردستی پیدا شده و ….

«الف مثله عبد» نقدی صریح بر روش‌های ناصحیح تربیتی والدینی است که گمان می‌کنند با خشونت و سختگیری می‌توانند فرزندان خود را درست مطابق با الگوها و خواسته‌های مورد نظر خود تربیت کنند. «الف مثله عبد» همچون نوری است که بر زوایای تاریک شهر تابیده می‌شود، زوایایی که در آن هزاران خطر در کمین جوانان نشسته است. «الف مثله عبد» پرده از این حقیقت تلخ برمی‌دارد که نشناختن و درک نکردن آرزوها و خواست فرزندان می‌تواند به چه فاجعه‌ای ختم شود.

اما در نمایش «الف مثله عبد» همه چیز پایان نیافته است. به عبارتی دیگر اگر در نمایش فوق، زندگی از عبد گرفته می‌شود، با کمک و تدبیر یک وکیل چیره‌دست به دلارام زندگی دوباره داده می‌شود. بی‌شک دادگاه، قاضی و وکیل، همه و همه به دنبال اجرای عدالت هستند. اما آیا در این میان دلارام و مادرش هر دو مستحق قصاص هستند و یا چناچه پرونده دوباره با دقت نظر بیشتر توسط وکیلی مجرب بازخوانی شود، نتیجه چیز دیگری خواهد بود؟
در نمایش «الف مثله عبد» مخاطب به اهمیت نقش وکیل در دادگاه پی می‌برد. پی می‌برد که ناآگاهی از قانون می‌تواند چه عواقبی به دنبال داشته باشد.

در این نمایش که براساس یکی از پرونده‌های واقعی نگارش و ساخته شده است، مرکز قصد داشته در عمل به رهنمودهای حضرت حجت‌الاسلام والمسلمین محسنی اژه ای رئیس دستگاه عدلیه مبنی بر استفاده حداکثری از ظرفیت بزرگ و کم نظیری که امروز در مرکز وجود دارد و ضرورت آگاهی بخشی به جامعه ضمن هشدار به خانواده‌ها در خصوص وجود خطراتی که هر لحظه و هر کجا جوانان را در جامعه تهدید می‌کند، به اهمیت نقش وکیل در آگاه‌سازی مردم به حقوق خود و دفاع از آنها و همچنین نقش دستگاه قضا در تحقق حق و حقیقت تاکید کند.

نمایش «الف مثله عبد» از سه شنبه ۱۵ اسفند در پردیس تئاتر شهرزاد به روی‌ صحنه رفته است.

مدیر آکادمی سمندریان: دو نوع حمایت از تئاتر داریم

مدیر آکادمی سمندریان اعلام کرد در راستای حمایت از هنرجویان تئاتر این آکادمی از تولیدات هنرجویان جوان و همچنین حرفه‌ای تئاتر حمایت می‌کند.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، کاوه سمندریان مدیر آکادمی سمندریان درباره فعالیت‌های این آکادمی در زمینه تولید و اجرای تئاتر گفت: در حال حاضر نمایش «و دیگر سکوت» به کارگردانی رضا کشاورز که در خانه نمایش دا روی صحنه است، ماحصل یک دوره کارگاه تخصصی بدن در آکادمی سمندریان است که توسط رضا کشاورز برگزار شد. با سرپرستی کشاورز و با ایده‌های هنرجویان این دوره نمایش «و دیگر سکوت» شکل گرفت که به نوعی تولید دانشجویی آکادمی سمندریان است.

وی درباره حمایت آکادمی از تولیدات تئاتری، توضیح داد: در آکادمی سمندریان ۲ نوع حمایت از تولیدات تئاتری داریم. یک نوع کارهایی است که دانشجویان آکادمی زیرنظر استادان خود تولید و اجرا می‌کنند و نوع دیگر کارها تولیدات آکادمی با حضور هنرمندان حرفه‌ای نظیر نمایش «بیوگرافی یک بازی» بورژین عبدالرزاقی است که پیش از این با حضور بازیگرانی چون الیکا عبدالرزاقی، احمد ساعتچیان و رضا مولایی اجرا شد.

سمندریان به خبرنگار مهر یادآور شد: در زمان حیات پدرم حمید سمندریان، روند تولید تئاتر با حضور هنرجویان آکادمی وجود داشت ولی بعد از درگذشت او این روند به تعویق افتاد. برنامه ما این است که از کارهای هنرجویان آکادمی که استاندارد تئاتری لازم را داشته باشند برای اجرا حمایت کنیم. مانند نمایش «مرگ یزدگرد» از آثار بچه‌های آکادمی که در جشنواره تئاتر دانشجویی «هم‌آغاز» اجرا شد و به دنبال فراهم‌کردن شرایط برای اجرای عمومی آن هستیم.

مدیر آکادمی سمندریان در پایان تاکید کرد: به دنبال احیای سنت قدیمی آکادمی سمندریان مبنی بر برگزاری جلسات مداوم و مستمر نمایشنامه‌خوانی هستیم که برنامه‌ریزی‌های لازم در دست انجام است که در سال ۱۴۰۳ این جلسات را در سالن‌های مختلف برگزار کنیم.

کارگردان مافیای روباه‌ها: کناره گیری هنرمندان اصیل، عرصه را برای حضور افراد ناشایست باز می ‌کند

با اینکه شب اول اجرا حجم فشارها آنچنان زیاد بود که کار کارگردان به بیهوشی و اورژانس و بیمارستان کشید، ولی امید بنکدار همچنان قصد دارد به فعالیت هنری خود ادامه بدهد و نمی‌خواهد به دلیل مشکلات، کناره‌گیری کند.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، امید بنکدار که بیشتر به عنوان فیلمساز شناخته می‌شود، در سال‌های دورتر در تئاتر هم فعالیت داشته و حالا بعد از مدت‌ها دوری، نمایش «مافیای روباه‌ها» را روی صحنه برده است.

این نمایش با گروهی از بازیگران جوان و به عنوان اثری ترکیبی که سینما، تئاتر و دوبله را در هم‌نشینی یکدیگر قرار داده، در عمارت نوفل‌لوشاتو در حال اجراست.

بنکدار همزمان با آخرین اجراهای این اثر نمایشی از ویژگی‌های این نمایش می‌گوید و تاکید دارد که کناره‌گیری هنرمندان اصیل، عرصه را برای حضور کسانی باز می‌کند که شایستگی لازم را ندارند.

او که با اجرای این نمایش بعد از سال‌ها به تئاتر بازگشته است، درباره این بازگشت می‌گوید: در آغاز، کارم را با نقاشی شروع کردم و برای حضور در یک فعالیت گروهی که با نقاشی مرتبط باشد، دوره آموزشی طراحی صحنه را با استاد ایرج رامین‌فر گذراندم. این دوره آموزشی در باغ فردوس برگزار شد که حالا به موزه سینما تبدیل شده است. اتفاقا اولین کارهای حرفه‌ای‌ام در تئاتر بود و در شاخه طراحی صحنه نخستین نمایش‌های شبنم طلوعی و چیستا یثربی را انجام دادم که در جشنواره فجر هم شرکت کردند و نامزد دریافت جایزه هم شدند.

این کارگردان ادامه می‌دهد: بعدتر دست سرنوشت مرا به سمت سینما کشاند و بیشتر در این حوزه متمرکز شدم ولی چون در سال‌های اخیر شرایط سینما برای جنس فیلمسازی و نگاه امثال من مناسب نیست، تصمیم گرفتم دوباره به هنرهای تجسمی بازگردم و در دانشگاه‌ و آموزشگاه‌های هنری مشغول تدریس شدم. البته چند سالی بود که دوست داشتم به تئاتر بازگردم و نمایشی را روی صحنه بیاورم.

او در پاسخ به این پرسش که شرایط فعلی سینما چقدر در بازگشت او به تئاتر موثر بوده است، توضیح می‌دهد: شرایط سینما مانند شرایط اجتماعی‌مان است. یعنی همانطور که طبقه متوسط در سال‌های اخیر رو به نابودی رفته است، وضعیت فیلمسازی در ژانر اجتماعی هم همین گونه است. این روزها بیشتر سینما در اختیار طیف فیلم‌هایی است که به عنوان سفارشی شناخته می‌شوند و از سوی مسئولان حمایت می‌شوند یا در اختیار نوعی از فیلم‌های کمدی. در این بین، آن دسته از آثاری که مورد وثوق این دو طیف نبوده، کمتر امکان ساخت دارد. به این معنا که شرایط فیلسمازی به سمتی رفته که بخش فرهنگی در حال فراموش شدن است.

بنکدار ادامه می‌دهد: در این وضعیت، اگر کسی خواهان فعالیت در هنرهای دراماتیک باشد و تمایل داشته باشد که شیوه‌های جدید روایت و کار را بیازماید، هنرهای نمایشی، بستر بهتری برای کار او ایجاد می‌کند. هرچند در این دوره، وضعیت تئاتر هم نسبت به قبل و دوره‌ای که ما کار می‌کردیم، فاصله زیادی دارد.

او با ابراز تاسف از شتاب‌زدگی و سطحی شدن پروسه خلق یک اثر هنری در شرایط فعلی در گفتگو با ایسنا می‌افزاید: گذشت آن دورانی که امثال دکتر رفیعی، برای به اجرا رسیدن یک نمایش، یک سال تمرین می‌کردند. این روزها همه چیز سهل و ممتنع شده و در خدمت گیشه و تابع سلیقه تماشاگری است که متاسفانه به دلایل گوناگون، هر روز هم سطح سلیقه او پایین‌تر آمده است.

بنکدار که برای آماده‌سازی نمایش خود پروسه‌ای چند ماهه را طی کرده، دراین باره توضیح می‌دهد: تمرین ما حدود ۵ ماه زمان برد. در این مدت دچار آسیب‌هایی شدیم که پروسه تمرین را با وقفه مواجه کرد. برخی از دوستان بازیگری که قرار بود در این کار بازی کنند، با پیشنهادهایی برای بازی در آثار سینمایی یا سریال یا مسابقاتی در پلتفرم‌ها مواجه می‌شدند و تنها با چند جلسه حضور در این پروژه‌ها، دستمزدی برابر با نمایش ما که نیازمند چند ماه تمرین و اجرا بود، دریافت می‌کردند. بنابراین طبیعتا انتخاب‌شان تئاتر نبود که تمرین دشوار دارد و شرایط سخت و ترس از لغو اجرا و … تا اینکه خوشبختانه گروهی همدل یافتیم که در تمام این چالش‌ها همراه کار بودند و نمایش با آنان به اجرا رسید.

بنکدار که در این نمایش سینما، تئاتر و دوبله را با یکدیگر آمیخته، درباره هم‌نشینی این هنرها در کنار یکدیگر می‌گوید: چون از سینما به تئاتر بازگشته بودم، هدفم این بود که چیزی از سینما با خود بیاورم. همچنانکه در سینما نیز همواره به دنبال آزمودن شیوه‌های تازه روایت، قصه، زاویه دوربین و در کل، تجربه‌های نو بودم. در این پروژه هم می‌خواستم این نمایش یک حال و هوای سینمایی هم داشته باشد. به همین دلیل سراغ فیلم «پالپ فیکشن» رفتم که برای عموم تماشاگران آشناست و رویکرد پست مدرنیستی دارد. در این نمایش برای هر شخصیت، سه نماینده داریم؛ بازیگر نمایش، تصویر کار و گوینده‌ای که صدای بازیگر را بازسازی می‌کند.

او در پاسخ به اینکه این نگرانی را نداشتید که بخشی از تمرکز تماشاگر از صحنه گرفته و معطوف تصویر شود، توضیح می‌دهد: تلاشم این بود که بخش تصویری خیلی ساده باشد. ممکن است دقایق اولیه کار، این شیوه کمی گیج‌کننده باشد ولی عموما بعد از ۱۰ دقیقه، عمده تمرکز تماشاگر متوجه صحنه است. به هر حال هر تجربه تازه‌ای، با ریسک همراه است و اگر قرار باشد همیشه محافظه‌کاری کنیم، جلوی وقوع هر تجربه جدیدی را می‌گیریم. با این نگاه، بهتر دیدم خودم را در اینجا قربانی کنم تا در آینده، این تجربه‌ها با موفقیت بیشتری رخ بدهد.

بنکدار که در نمایش خود که اثری پست مدرن به شمار می‌آید، چند بازیگر زن‌پوش دارد، در این باره توضیح می‌دهد: پست مدرنیسیم برخلاف دیگر سبک‌ها، چیزی را نفی نمی‌کند. بلکه می‌کوشد همه سبک‌ها را کنار هم قرار بدهد. من نیز کوشیدم از سنت زن‌پوشی که روزگاری در تئاتر ما رایج بوده و امروزه رویکردی موزه‌ای دارد، استفاده کنم و آن را کنار نقش‌خوانی و اجرای ترکیبی قرار بدهم. ضمن اینکه در این نمایش یک فیلم آمریکایی را که کارکترهایش در سینما نقش برجسته‌ای دارند، بازسازی می‌کنیم آن هم در یک صحنه مینی‌مال ولی در لباس و گریم، می‌خواستم به فیلم نزدیک باشیم. بنابراین سعی کردم با این نگاه، سنت زن‌پوشی را به کار بگیرم و این بیشتر برای وفاداری به قصه بود و نه فرار از سانسور چون ردپای سانسور را کاملا در نمایش می‌بینیم که البته شخصا با سانسور مشکلی ندارم بلکه با نگاه سلیقه‌ای افراد سانسورچی مساله دارم.

بنکدار درباره گیر و گرفت‌هایی که به لحاظ سانسور نمایشش داشته است، می‌گوید: متن‌مان چندین بار رفت و برگشت تا مجوز گرفت و تعهداتی دادیم.  فشارها و مشکلات آنچنان زیاد بود که بعد از اجرای شب اول بیهوش شدم و کار به اورژانس و بیمارستان کشید ولی باید بپذیریم که تنها راه ما، کار کردن است.

این کارگردان که با وجود تمام سختی‌هایی که متحمل شده، همچنان قصد دارد به فعالیت هنری خود ادامه بدهد، معتقد است که تنها راه ما استمرار در کار کردن است و در این باره توضیح می‌دهد: به نظر و سلیقه دوستانی که کار را تحریم کرده‌اند، احترام می‌گذارم ولی کار نکردن‌شان، راه را برای خاموشی چراغ هنر مستقل، هموار می‌کند و عرصه را برای انحصاری شدن سینما و تئاتر باز می‌گذارد و زمینه را فراهم می‌کند تا کسانی که شایستگی لازم را ندارند، صحنه را به دست بگیرند. به همین دلیل معتقدم باید بایستیم و جای خود را نگه داریم چون جاخالی دادن ما، اتفاقا به زیان هنر مستقل است.

بنکدار ادامه می‌دهد: قصد گله ندارم ولی خیلی از دوستانم حتی حاضر نیستند به دیدن نمایشم بیایند. این ماجراها مرا یاد خاطره‌ای از آقای کیارستمی می‌اندازد که برای نمایش یکی از فیلم‌هایش به جشنواره‌ای خارجی رفته بود و در آنجا با پلاکارد یکی از هنرمندان مقیم خارج از کشور رو به رو شده بود که آقای کیارستمی را کارگردانی دولتی خوانده و خواستار تحریم فیلمش شده بود. آقای کیارستمی نیز خطاب به ایشان گفته بود: «شما این پلاکارد را به من بده نگه دارم و خودت برو سالن و فیلم را ببین!» آدم‌هایی مانند ما از دو سر آسیب می‌بینیم؛ هم سانسور و هم بی‌اعتنایی دوستان خودمان. به خودم فکر نمی‌کنم، ولی چندین جوان مستعد برای اجرای این کار زحمت کشیده‌اند و دوست داشتم تلاش‌هایشان دیده شود.

او که در فیلم‌هایش معمولا با بازیگران شناخته‌شده همکاری داشته است، درباره اجرای تئاتر با بازیگران جوان و کمتر شناخته‌شده می‌گوید: تعدادی از بازیگرانم، هنرجویانم بوده‌اند که سال‌هاست داریم کار می‌کنیم و برخی از آنان نیز مدرس بیان یا کارگردان هستند. هر یک از آنان به دلیل توانایی‌هایشان به این کار دعوت شده‌اند. همچنانکه در فیلم‌هایم هم در کنار بازیگران شناخته‌شده، از بازیگران مستعدی که هنوز کشف نشده بودند نیز دعوت به کار کرده‌ام که نمونه‌اش آقای مرتضی اسماعیل کاشی است که در فیلم «ارغوان» برای اولین بار مقابل دوربین سینما رفت و ما ایشان را بر اساس توانایی‌اش در نمایش «ویتسک» رضا ثروتی دعوت به همکاری کرده بودیم. ایشان در آن مقطع در تئاتر بازیگر توانمندی بود و حالا کارگردان درخشانی هم هست. همین رویکرد را در این پروژه هم داشتیم.

بنکدار که نمایش خود را بعد از جشنواره‌های فجر و در روزهای شلوغ پایان سال اجرا می‌کند، درباره انتخاب این زمان که فصل چندان خوبی برای اجرای تئاتر به شمار نمی‌آید، می‌گوید: به بدشانسی خوردیم. اجرایمان ۲ ماه به تاخیر افتاد. خیلی دوست دارم در زمان بهتری دوباره اجرا داشته باشیم ولی در سرزمین ما هیچ چیزی قابل پیش‌بینی نیست و اتفاقاتی مانند قیمت دلار و وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم و … بر تصمیم‌های ما اثرگذار است. با این حال امیدوارم زحمت ۶ ماهه بچه‌هایی که با جان و دل برای این پروژه وقت و انرژی گذاشته‌اند، در شرایط دیگری دوباره دیده بشود و از آن مهم‌تر، تئاترمان زنده بماند.

بازیگر پیشکسوت گیلان: تئاتر را زیرزمینی نکنید

یکی از هنرمندان تئاتر گیلان گفت: دریافت اجاره بها برای تمرین یا اجرای تئاتر، باعث می‌شود هنرمند تئاتر به سمت تولید اثر سوپرمارکتی که مشتری دارد، برود؛ تئاتر و هنر ما نباید به سمت تئاتر زیرزمینی برود، نباید بستری فراهم کنیم که اجرای تئاتر را در پارکینگ‌ها و آپارتمان‌ها شاهد باشیم.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، انوش نصرماسوله، بازیگر پیشکسوت با انتقاد از دریافت اجاره بها از هنرمندان تئاتر، اظهار کرد: دریافت اجاره بهای سالن‌ها برای اهالی تئاتر دغدغه‌ای شده که هیچ‌وقت نمی‌توانند تمکین کنند چون هنرمندان تئاتر درآمد آنچنانی ندارند، هر رشته هنری می‌تواند بدون سالن کار کند اما هنر تئاتر نیاز به سالن دارد درحالیکه به تازگی برای سالن‌هایی که در اختیار اهالی تئاتر می‌گذارند انتظار دریافت اجاره بها دارند.

وی افزود: در شرایطی هستیم که باید امکانات لازم را فراهم کنیم تا جوانان به سمت هنر زیر زمینی نروند و لذا از اهالی تئاتر توقع دریافت اجاره بهای سالن را نداشته باشیم.

سیدرضا میر معنوی، کارگردان و بازیگر پیشکسوت تئاتر در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اهمیت هنر تئاتر اظهار کرد: اجاره بها گرفتن از سالن‌ها و حتی هزینه کردن برای مکان تمرین، باعث می‌شود دیگر هیچ گروهی توانایی اجرا نداشته باشد و این هنر روبه خاموشی می‌رود.

وی افزود: با دریافت بها از هنرمندان تئاتر، گیلان همیشه قهرمان، فرزندان خودش را در زمینه هنر به سمت اجراهای زیرزمینی هدایت می‌کند و این غم انگیزترین و تراژدی‌ترین عنصر حرکت هنری است، از آنجایی که تولید اثر فاخر نمایشی از آغاز تا پایان زیر نظر اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان‌هاست باید اداره‌کل ارشاد در این زمینه چاره اندیشی کند.

محمد پورجعفری، نویسنده و کارگردان تئاتر هم تصریح کرد: خصوصی سازی در بخش فرهنگی و هنری چالش جدی است، در حالی که مقام معظم رهبری در سخنرانی‌های اخیر با اهالی فرهنگ فرمودند که تربیت و آموزش را نباید از دست خارج کنیم.

این کارگردان تئاتر گفت: شورای عالی انقلاب فرهنگی در ماده ۲ مصوبه جلسه ۴۵۷ مورخ ۲۶ بهمن ۱۳۷۸ دولت را موظف کرده شرایط مادی و معنوی لازم را برای تولید نمایش و ایجاد مکان‌های نمایش در سراسر کشور جهت گسترش و اعتلای هنر تئاتر فراهم کند؛ آیا این مصوبه باید اجرا شود یا خیر؟

پورجعفری تأکید کرد: در حال حاضر زیرساخت‌ها و اماکن تئاتر نواقصی دارد اما نباید همین امکانات حداقلی را از جوانان هنردوست و هنرمند تئاتر دریغ کنیم.

مجید کاظم‌زاده مژدهی، سرپرست گروه تئاتر جهش هم گفت: گروه جهش از سال ۱۳۷۹ تشکیل شد و در سال ۱۳۹۲ به ثبت رسیده است، با صادر شدن مجوز از سوی اداره‌کل فرهنگ و ارشاد استان برای تمرینی و اجرای تئاتر، در تئاتر شهر رشت برای جهش ثبت شده است اما تاکنون موفق به دریافت این مکان برای تمرین نشده‌ایم.

وی با بیان اینکه تعداد ۱۵ کارگردان و بیش از ۱۰۰ بازیگری که در مجموعه جهش در حال انجام فعالیت هستند، گفت: فضایی برای تمرین یا گردهمایی که نیاز داریم در اختیار ما قرار داده نشده و مجبور به اجاره کردن آموزشگاه‌های خصوصی برای انجام این کار هستیم، در حال حاضر برای تمرین کردن بازیگران نیازمند انجام دادن آن در صحنه هستند و نیازمند حداقل ۱۰۰ ساعت در این مکان برای انجام تمرین و آمادگی برای اجرا هست و بر اساس تعرفه حداقل مبلغ دریافتی بر اساس قانون جدید که گذاشته شده برای هر ساعت مبلغ یک میلیون در نظر گرفته شده است!

کاظم‌زاده مژدهی ادامه داد: یکی از ناراحتی‌های ما این است که با وجود اینکه تالار مرکزی رشت افتتاح شد، این تالار بنا بر این بود که به ظرفیت تئاتر استان گیلان افزوده شود اما هیچ یک از مجموعه‌های تئاتر استان هیچ فضایی در تالار مرکزی ندارند و تنها یک شب نمایش تئاتر در سال ۱۴۰۰ با عنوان «پسر» برگزار شد و دیگر نمایشی اجرا نشد و تالار را به مراکز دیگر مانند مدارس و پزشکان و گروه خوش نویسی و… اختصاص دادند.

وی تصریح کرد: در حال حاضر شرایط به این گونه است که تمامی کارگردان‌ها باید برای داشتن درآمد به سمت نمایش‌های مخاطب‌پسند که کمدی‌های شبانه است بروند و این کار باعث می‌شود که تئاتر رسالت و ارتقای خودش را برای همیشه از دست دهد و نابود شود.

دیدار نوروزی با بازیگر پیشکسوت تئاتر

کاظم نظری، مدیرکل هنرهای نمایشی، به همراه جمعی از هنرمندان و مدیران هنری، با حسین راضی،‌ بازیگر پیشکسوت تئاتر و سینما دیدار کرد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از روابط عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی،‌ کاظم نظری، به همراه جمعی از هنرمندان و مدیران تئاتری کشور، از حسین راضی، بازیگر پیشکسوت کشورمان دیدار کرد.

حسین راضی، متولد سال ۱۳۲۳، دانش‌آموخته رشته بازیگری و کارگردانی، بازیگر پیشکسوت تئاتر، اولین بار با فیلم «تمام وسوسه‌های زمین»‌ به کارگردانی حمید سمندریان پا به عالم سینما گذاشت. سریال «مدار صفر درجه»‌ به کارگردانی حسن فتحی و فیلم‌های «متولد ماه مهر»‌ به کارگردانی احمدرضا درویش و «شیدا» به کارگردانی رسول ملاقی‌پور و نمایش «غزل کفر» به کارگردانی حسین مسافرآستانه و… برخی از آثاری هستند که او در آن‌ها به ایفای نقش پرداخته است.

آرزوی رضا بابک در سالروز تولدش : امیدوارم عشق و خرد بر جهان حکمفرما شود

رضا بابک همزمان با زادروزش آرزو می‌کند زمین و آسمان نفسی بکشند و در کارها هم گشایشی رخ بدهد.

این هنرمند هم مانند بسیاری از ما در گذر پرشتاب زمان، تاریخ از دستش رفته و وقتی با تماس ما برای تبریک سالروز تولدش مواجه می‌شود، می‌گوید: مگر امروز چندم است؟

او البته تاریخ تولد یار دیرینش سعید پورصمیمی را به یاد دارد و ادامه می‌دهد: تازگی تولد سعید بود ولی تاریخ از دستم رفته و روز تولد خودم یادم رفته بود. یادم بود تولدم ۲۰ اسفند است ولی نمی‌دانستم امروز، چندم برج است.

بابک در گفتگو با ایسنا برای مردم سرزمین‌مان آرزوی شادی دارد و گشایش.

از او درباره تازه‌ترین کارهایش می‌پرسیم که می‌گوید: تازگی یک فیلم سینمایی کار کردم که فیلمبرداری آن تمام شد. کاری از عادل تبریزی بود و یک جور کمدی کلام و موقعیت. تلاش کردیم فیلم مفرحی بشود چون مردم واقعا به خنده نیاز دارند.

اما درباره احتمال حضورش در تئاتر می‌گوید: این روزها کار تئاتر خیلی سخت‌تر شده. پیدا کردن یک گروه خوب دشوار است. از طرف دیگر رفت و آمد در این شهر پرهیاهو هم سختی دیگری است. خود من بیشتر ترجیح می‌دهم در خانه بمانم و خیلی حال و حوصله رانندگی ندارم. برای تئاتر فکرهایی دارم و صحبت‌هایی هم شده که جدی نیست. فعلا این عید را بگذرانیم تا ببینیم برنامه‌ها چطور می‌شود.

و مثل همیشه از امید می‌گوید: همین امید است که به آدمی انرژی می‌دهد و او را سرپا نگه می‌دارد. بخصوص در این روزگار.

از او می‌خواهیم که به انگیزه سالروز تولدش، آرزویی برای مردم داشته باشد که می‌گوید: آرزوی روزهای روشن و پر از مهربانی و عشق دارم. امیدوارم امسال، سال نور باشد. خوشبختانه این روزها هوا خوب است و  با خوب شدن هوا، حال ما هم خوب می‌شود. اکسیژن تنها چیزی است که باید به صورت رایگان در اختیار همه مردم جهان قرار بگیرد؛ ثروتی که در اختیار هیچ نهادی نیست و با عملکرد نادرست‌ هوای پاک آلوده می‌شود.

بابک که همواره دغدغه محیط زیست را دارد، ادامه می‌دهد: امیدوارم زمین و آسمان نفسی بکشند و امسال، سال هنر و خرد و دانش و کار باشد. همیشه همه هنرها به مردم کمک کرده‌اند، هم آنان را شاد کرده‌اند و هم آگاهی‌بخش بوده‌اند. هنر، نیاز روحی انسان است و همیشه برای او نجات‌بخش بوده. بخصوص اگر از کودکی آن را در اختیار بچه‌ها قرار بدهیم.

و در پایان می‌گوید: دوباره آرزو می‌کنم که عشق و خرد بر جهان حکمفرما شود چون اگر چنین شود، همه امور دیگر حل می‌شود.

سالن‌های دولتی بیش از یک میلیارد فروش کردند

آمار فروش و تماشاگران نمایش‌ تالارهای اصلی، چهارسو، قشقایی، سایه، کارگاه نمایش و کافه‌تریای چارسو و قشقایی تئاتر شهر همچنین تالار هنر و تماشاخانه سنگلج تا پایان روز جمعه ۱۸ اسفند ۱۴۰۲ اعلام شد و در این میان «سیاه خال» توانست به فروش نیم‌میلیاردی دست پیدا کند.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از روابط عمومی اداره‌کل هنرهای نمایشی، آمار فروش و تعداد تماشاگران نمایش‌های مجموعه تئاتر شهر، تالار هنر و همچنین تماشاخانه سنگلج تا پایان روز جمعه ۱۸ اسفند ۱۴۰۲ اعلام شد.

نمایش «سیاه خال» به کارگردانی محسن اردشیر که از ۲۵ بهمن در تالار اصلی با ظرفیت ۵۷۹ مخاطب و قیمت بلیت ۲۰۰ هزار تومان اجرای خود را آغاز کرده است، با مجموع ۲۰ اجرا و میزبانی از ۳ هزار و ۸۹۶ مخاطب (با احتساب بلیت تمام‌بها، نیم‌بها، تخفیف‌دار و مهمان) توانست به فروشی معادل ۵۸۴ میلیون و ۴۷۶ هزار تومان دست پیدا کند.

نمایش «روزی روزگاری سمنگان» به کارگردانی محمودرضا رحیمی که اجرای خود را از ۲۵ بهمن در تالار چهارسو، با ظرفیت ۱۳۲ نفر و قیمت بلیت ۱۶۰ هزار تومان آغاز کرده است، با مجموع ۲۱ اجرا و میزبانی از ۹۸۲ مخاطب توانست به فروشی معادل ۱۰۲ میلیون و ۲۸۸ هزار تومان دست پیدا کند.

نمایش «نوزده، نود و نه» به کارگردانی ایوب آقاخانی که اجرای خود را از ۱۹ بهمن در تالار چهارسو با ظرفیت ۱۳۲ نفر و قیمت بلیت ۱۶۰ هزار تومان آغاز کرده است، با مجموع ۲۶ اجرا و میزبانی از ۲ هزار و ۱۹۲ مخاطب توانست به فروشی معادل ۲۴۷ میلیون و ۳۱۲ هزار تومان دست پیدا کند.

نمایش «عددهای نشده» به کارگردانی حسین کشفی‌اصل نیز که اجرای خود را از ۱۷ بهمن در تالار قشقایی با ظرفیت ۹۶ نفر و قیمت بلیت ۱۵۰ هزار تومان آغاز کرده است، توانسته با ۲۸ اجرا و میزبانی از یک‌هزار و ۱۳۹ مخاطب به فروشی معادل ۱۱۰ میلیون ۲۲۰ هزار تومان دست پیدا کند.

نمایش «مَثلث» به کارگردانی قیس یساقی نیز که اجرای خود را از ۲۲ بهمن در تالار قشقایی، با ظرفیت۹۶ نفر و قیمت بلیت۱۳۰ هزار تومان آغاز کرده است، با ۲۶ اجرا و میزبانی از ۲ هزار و ۲۱۳ مخاطب به فروشی معادل ۲۳۱ میلیون و ۳۶ هزار تومان دست پیدا کرده است.

نمایش «دویست و هشتادمین شب سال» به کارگردانی مرجان پورغلامحسین که از ۱۹ بهمن در تالار سایه با ظرفیت ۷۲ نفر و قیمت بلیت ۱۲۰ هزار تومان اجرای خود را آغاز کرده است،‌ توانسته با مجموع ۲۶ اجرا و میزبانی از ۸۳۳ مخاطب به فروشی معادل ۵۸ میلیون و ۲۰ هزار تومان دست پیدا کند.

نمایش «شکافتن کام ماهی» به کارگردانی سمن قناد که از ۱۸ بهمن در کارگاه نمایش با ظرفیت صندلی ۲۶ نفر و قیمت بلیت ۱۰۰ هزارتومان روی صحنه رفته است، تا روز جمعه ۱۸ اسفند با ۲۷ اجرا، ۶۷۳ مخاطب جذب کرده و به فروشی معادل ۵۰ میلیون ۵۳۰ هزار تومان دست یافته است.

نمایش محیطی «خبرنگار بی‌خبر» به کارگردانی محمدهادی عطایی نیز که از ۱۹ بهمن با قیمت ۶۰ هزار تومان در کافه تریای تالار چهارسو اجرای خود را آغاز کرده بود، با ۲۳۴ مخاطب و فروشی معادل ۱۳ میلیون و۸۶۰ هزار تومان، روز جمعه ۱۸ اسفند به اجرای خود پایان داد.

همچنین نمایش محیطی «من نوید نیستم» به کارگردانی سیدعلی خوشرو در دور جدید اجراهای خود که از ۱۹ بهمن و با قیمت ۵۰ هزار تومان در کافه تریای سالن قشقایی، به صحنه رفته است؛ با ۲۶ اجرا، میزبان ۲۴۷ مخاطب و فروش ۱۲ میلیون و ۳۵۰ هزار تومانی به اجرای خود ادامه می‌دهد.

در تماشاخانه سنگلج، نمایش «مجلس بلبشو جور کردن» به کارگردانی فرشید قلی‌پور که از ۱۷ اسفند به صحنه رفته است؛ روز جمعه ۱۸ اسفند، دومین اجرای خود را پشت سر گذاشت و در مجموع میزبان ۳۰۸ تماشاگر بوده است. این نمایش با احتساب بلیت‌های تمام‌بها، نیم‌بها، میهمان و تخفیف‌دار با بلیت ۸۰ هزار تومانی و ظرفیت سالن۲۳۶ نفری، مبلغ ۴ میلیون و  ۴۸۰ هزار تومان فروخته است.

در تالار هنر، نمایش «کتابخورها» به کارگردانی اسماعیل رحیمی‌سروش که از روز ۲۵ بهمن، اجرای خود را آغاز کرده است، با ۲۲ اجرا در تالار ۲۴۴ نفری و قیمت بلیت ۹۰ هزار تومانی، توانسته میزبان یک‌هزار و ۶۵۰ تماشاگر و دارای رقم فروش ۱۰۰ میلیون و ۱۹۲ هزار تومانی باشد.

همچنین نمایش«هوش پشه‌ای» به کارگردانی سامان کرمی که از ۳ اسفند در تالار هنر با ظرفیت ۲۴۴ نفری به صحنه رفته است؛ با ۱۴ اجرا و قیمت بلیت ۱۰۰ هزار تومان، توانسته یک‌هزار و ۷۰ تماشاگر را جلب کند و به فروش ۸۷ میلیون و ۴۲۳ هزار تومان دست یابد.

کارگردان شاعر شهر: برخورد برخی از همکاران با نمایش برایم ترسناک است

نشاط میرمهدی کارگردان نمایش «شاعر شهر» با اشاره به ایده شکل گیری این اثر نمایشی از افرادی که تحت تاثیر فضای مجازی دست به تحقیر و در نهایت قربانی کردن یک اجرای نمایشی می‌زنند، انتقاد کرد.

نشاط میرمهدی نویسنده و کارگردان نمایش «شاعر شهر» که روزهای پایانی اجرای خود را در تالار حافظ سپری می‌کند درباره ایده شکل گیری این اثر نمایشی گفت: ایده شکل گیری این نمایش از شعر منظوم «هاله گمشده» شارل بودلر گرفته شده است. از آنجا که علاقه زیادی به بودلر و مخصوصاً اشعار منظومش دارم همیشه دوست داشتم یکی از آثارش را به صحنه ببرم. شعر «هاله گمشده» داستان مردی است (خود بودلر) که در خیابان‌های کثیف پاریس در حال قدم زدن است و ناگهان هاله شاعری اش از سرش می‌افتد و دزدیده می‌شود. اما او حاضر نیست برای پیدا کردن هاله شاعری اش تلاش کند و یا آگهی برای یافتنش بدهد و می‌گوید بگذار یکی از همین شاعران بی مایه شهر این هاله را بر سرش بگذارد و با آن مضحکه مردم شود…

وی ادامه داد: از نظر من این داستان قابلیت دراماتیک زیادی داشت از این رو با ترکیبی از روایت انجیل متی از به صلیب کشیدن مسیح و همچنین برداشت از نمایشنامه «بیرون پشت در» ولفگانگ بورشرت نمایشنامه «شاعر شهر» را نوشتم. شخصیت بکمن در «بیرون پشت در» شبیه به شخصیت اصلی نمایشنامه من، یعنی لومن است و در واقع می‌توان این ۲ را یک نفر دانست. لومن می‌تواند انعکاسی از خود ما باشد که در مواقعی مورد تحقیر و توهین مردم شهرمان قرار می‌گیریم و زیر نگاه‌های طعنه آمیز و رفتارهای غیرانسانی آنها له می‌شویم. برخلاف تصور اولیه ام که فکر می‌کردم ممکن است مخاطبان از بخش‌های شاعرانه نمایش خوششان نیاید اما با توجه به بازخوردهایی که در این مدت گرفتم، متوجه شدم اتفاقاً تماشاگران با قسمت‌های شاعرانه کار ارتباط خیلی خوبی برقرار کردند که جای خوشحالی دارد.

هر کدام از ما می‌توانیم «شاعر شهر» باشیم/ گلایه از مردم هشتگ‌پذیر

میرمهدی درباره شیوه اجرایی و استفاده از دوربین سیار در نمایش به خبرنگار مهر توضیح داد: حضور دوربین متحرک در نمایش هم نقد تکنولوژی و نقش مزاحم آن در زندگی مردم را به تصویر می‌کشد و هم بحث دوربین‌های نظارتی و از طرف دیگر زیرنظر بودن مردم توسط خود افراد جامعه را که معمولاً چشمشان همیشه زندگی و فعالیت‌های بقیه را دنبال می‌کند، مورد توجه قرار می‌دهد.

این کارگردان تئاتر با اشاره به طولانی بودن پروسه تولید این اثر نمایشی بیان کرد: ابتدا قرار بود بازیگران دیگری در نمایش حضور داشته باشند که به دلیل مشغله و تعهد کاری‌شان به پروژه‌های دیگر این امکان فراهم نشد تا در نهایت به بازیگران فعلی رسیدم و نمایش با سه ماه تمرین مستمر برای اجرا آماده شد.

هر کدام از ما می‌توانیم «شاعر شهر» باشیم/ گلایه از مردم هشتگ‌پذیر

وی در پایان با گلایه از واکنش‌های منفی که همچنان از طرف برخی از اهالی تئاتر نسبت به روی صحنه بردن نمایش توسط دیگر همکارانشان وجود دارد، گفت: متاسفانه برخورد چنین افرادی با همکاران شان برایم ترسناک است و یاد قدرت‌های فاشیستی می‌افتم. این نوع سوگیری‌ها من را به وحشت می‌اندازد. اگر کسی معتقد به آزادی است حق ندارد آزادی فرد دیگری را بگیرد. اولین اصل دموکراسی این است که با آزادی ات به فرد دیگری ضرر نزنی اما متاسفانه ما تعریف درستی از این واژه نداریم. نمایش ما قربانی نگاه‌های دُگم و هشتگ‌های اینستاگرام شد. این نمایش که چند روز دیگر تمام می‌شود و من به دنبال کارم می‌روم اما برای مردم شهرم می‌ترسم چون دارند تبدیل به مردم هشتگ‌پذیری می‌شوند که تحت تاثیر فضای مجازی و از پشت موبایل‌هایشان بقیه را نابود می‌کنند.

نمایش «شاعر شهر» به نویسندگی و کارگردانی نشاط میرمهدی و تهیه کنندگی نورالدین حیدری‌ماهر از ۱۸ بهمن ماه اجراهای خود را در تالار حافظ آغاز کرده است و تا ۲۵ اسفند ساعت ۱۸:۱۵ روی صحنه است. به تازگی جدیدترین تیزر این اثر نمایشی نیز منتشر شده است.

حمیدرضا محمدی، امیرحسین طاهری، حامد مهدی‌نژاد، ندا ‌قهرمانپور، آتنا ‌نیکنام، سورن ‌بیات بازیگران این اثر نمایشی هستند که تا ۲۵ اسفند ساعت ۱۸:۱۵ در تالار حافظ روی صحنه است.

در خلاصه داستان نمایش «شاعر شهر» آمده است: استوار لومن بعد از شش سال جنگیدن و اسارت به خانه اش برمی‌گردد. به شهری که حالا دیگر پذیرای او نیست. او که قبل از دوران جنگ شاعر مشهور شهر بوده، به دنبال خانواده و دخترش می‌رود و سعی می‌کند برای اثبات خودش هاله شاعری‌اش را پیدا کند، اما مردم شهر وجودش را منکر می‌شوند تا جایی که او را به جرم دزدی به دادگاه می‌کشانند و محاکمه می‌کنند…

قطب‌الدین صادقی: هرج‌ومرج ویژگی جامعه مدنی نیست

«هر اتفاق هنری، گامی برای تثبیت جایگاه و شأن فرهنگیِ درخشان ما در جهان است. وظیفۀ ما فقط حفظ آثار گذشتگان نیست بلکه افزودن به آن‌هاست. شما در این دوران مسئول هستید که حرفی را بزنید و اثری را به وجود آورید که برآمده از بلوغ و نبوغ فرهنگِ ما است. باید جامعه را یک گام به جلو ببرید.»

 به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، این بخشی از صحبت‌های قطب‌الدین صادقی، پیشکسوت هنر نمایش، سینما و تلویزیون بود که شامگاه شنبه (۱۹ اسفندماه) در آئین اختتامیه نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر در تالار شیخ‌بهایی این شهر بیان کرد.

صادقی که از حلقه‌های پررنگ و اثرگذار فرهنگ تئاتر ایران است، گفت: «ویل دورانت» یکی از نظریه‌پردازان بزرگ جهان و نویسنده «تاریخ تمدن»، نظریه‌ای دربارۀ فرهنگ و تمدن دارد که شاید دلیل اصلی آمدن من به شاهین‌شهر و شرکت در این جشنواره باشد. او اعتقاد دارد که مدنیت و تمدن بر اساس ۴ اصل استوار است و هر کشوری که این ۴ اصل را نداشته باشد تمدن ندارد.

او با بیان اینکه ویل دورانت، شرط اول تمدن را وجود سازمان‌هایی برای مدیریت جمع می‌داند، ادامه داد: اگر در یک جامعه، نهادهای حکومتی، احزاب، انجمن‌ها، شوراها وجود نداشته باشد آن جامعه متمدن نیست. حتی یکی از فیلسوفان یونانی اعتقاد دارد که دیکتاتوری هم بهتر از هرج‌ومرج است چراکه هرج‌ومرج ویژگی جامعۀ مدنی نیست؛ بنابراین اداره امور جمع، یکی از مهم‌ترین اصول مهم جامعه مدنی است. بسیار لازم است که یک جامعه دارای تشکیلات و نهادهایی باشد که امور جمع را سرپرستی و اداره کنند. حتی جهان، روزبه‌روز در حال یافتن تعاریف مردمی‌تر و دقیق‌تر و درست‌تر از امور جامعه هستند چراکه امور قبلی جوابگو نیست.

این نویسنده و نمایشنامه‌نویس در بیان دومین اصل مدنیت، بیان کرد: دومین اصل از نگاه ویل دورانت، ارتزاق است؛ یعنی آنچه برای رفع نیازهای اولیه لازم است. خوردن، آب، نان، گوشت، وجود ذخایر و غیره؛ به این منظور، جامعه باید به فکر کارِ ساماندهی‌شده باشد. یک جامعه مدنی، دارای ضمانت‌های ارتزاقی و کاری است.

قطب‌الدین صادقی با بیان اینکه ویل دورانت سومین اصل تمدن و مدنیت را وجود اخلاق و سنن دانسته است، در توضیح این مورد نیز افزود: جامعه‌ای که اخلاق و سنت‌های اخلاقی نداشته باشد وحشی است.

این کارگردان تئاتر گفت: چهارمین اصل که حتی سایر اصول مدنیت مقدمه‌ای برای رسیدن به این اصل هستند، فرهنگ و هنر است که بزرگ‌ترین نشان مدنیت به شمار می‌رود. جامعه‌ای که فرهنگ و هنر نداشته باشد وحشی و جامعه‌ای غریزی است. من حدود ۱۰ سال برای ادامۀ تحصیل در اروپا بودم؛ آنجا به‌جز نام‌آوران فرهنگ و هنر ایران، کسی را از سرزمینمان نمی‌شناسند. معماری درخشان ایران و کاشی‌کاری‌های غبطه‌انگیز اصفهان را می‌شناسند. این‌ها نماد فرهنگ و هنر ایرانی هستند.

او تصریح کرد: اگر شاعران را استثنا بگیریم؛ کاشی‌کاری، فرش، موسیقی و نمایش، ۴ پرچم ایران هستند. عزت و فخر شما در جهان بر اساس این ۴ پرچم است. از این نظر، وجود چنین جشنواره‌هایی فقط برای کشتن وقت و تفنن و ارائه گزارش نیست، بلکه تجلی مدنیتِ این دوران است. بنابراین هر اتفاق هنری، گامی برای تثبیت جایگاه و شأن فرهنگی درخشان ما در جهان است.

او ادامه داد: گذشته، محترم است و من به همه دستاوردهای تاریخی‌مان عمیقاً احترام می‌گذارم؛ اما اگرچه لازم است ولی کافی نیست. این نسل چه‌کار می‌کند؟ وظیفه ما فقط حفظ آثار گذشتگان نیست بلکه افزودن چیزی به آن‌هاست. شما در این دوران، مسئول هستید که حرفی را بزنید و اثری را به وجود آورید که برآمده از بلوغ و نبوغ فرهنگ ما است. باید جامعه را یک گام باید به جلو ببرید.

این مترجم اضافه کرد: یکی از جامعه‌شناسان فرانسوی می‌گوید فرق جامعه سنتی با مدرن در این است که در جامعه سنتی همه‌چیز تکرار است، ولی شما در شهر به دلیل تنوع و طبقات و اقشار گوناگون و رویدادهای بی‌شمار، باید برای گشایشِ مشکلات و پیشنهاددادنِ راه‌حل‌ها، هرلحظه یک تأثیر و یک تحلیل داشته باشید؛ و هیچ راهی نیست مگر اینکه آن‌ها را از طریق فرهنگ و هنر با مردم درمیان بگذارید.

قطب‌الدین صادقی با بیان اینکه کار شهر، خلق فرهنگ و هنر است، بزرگ‌ترین ویژگی شهر را در فرهنگ و هنر آن برشمرد.

او سپس چنین بیان کرد: کَن، شهر کوچکی است اما به دلیل برپایی جشنواره کَن، پرآوازه‌ترین شهر هنر جهان است. آنچه شهر کَن را مطرح کرده همتی است که برای برپایی این جشنوارۀ بزرگ انجام داده است که برکت آن از همه‌نظر به شهر سرازیر شده است.

این پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون، خطاب به هنرمندان و مسئولان شاهین‌شهر گفت: این جشنواره را به یک رویداد ملی تبدیل کنید و حتی جشنواره تئاتر استانی را در شاهین‌شهر برگزار کنید و مدیریت فرهنگیِ خودتان را نشان دهید. این سرزمین، سرزمین فرهنگ است. اصفهان، ۴۰۰ سال پایتخت ایران بوده است؛ بنابراین بازتاب این فرهنگ و غلظت معنوی و سیاسی و مرکز توجه بودن، هنوزهم وجود دارد. از این شرایط و از زبان تئاتر، هم برای بیان مکنوناتی که در دل‌وجان دارید استفاده کنید و هم بانی پیوندی باشید با سایر هنرمندان و به‌این‌ترتیب، هم شهر خود را پرآوازه می‌کنید و هم گام هنریِ بامعنا برمی‌دارید.

صادقی در پایان گفت: امیدوارم هرگز چراغ فرهنگ و هنر و تئاتر در این شهر خاموش نباشد.

ما در کنار هنرمندان خوب این شهر هستیم

به گزارش ایسنا در این آئین همچنین کاظم نظری، مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: خیلی خوشحالم که سالن تئاتری را در شاهین‌شهر دیدم که حتی در تهران هم مانند آن نیست. یکی از عوامل شناسایی فرانسه، جشنواره کن است و من امیدوارم با سالن‌هایی که شاهین‌شهر دارد اتفاقات خیلی خوب و رویدادهای بین‌المللی در این شهر نیز برگزار شود.

او سپس ادامه داد: این شهر هنرمندان بسیار زیاد و نجیبی دارد و پر از فرهیختگان است. امیدوارم با کمک همه عزیزان، در سالن‌هایی که در این شاهین‌شهر فعال‌شده و امکانات خیلی خوبی هم دارد اجراهای بی‌نظیری دیده شود؛ ضمن اینکه شهری زیبا و خوش آب‌وهوا هم هست و آدمی جز این چه می‌خواهد! راحتی فکر و آرامش می‌خواهد تا کار خلاقانۀ خود را به وجود آوَرَد. ما در کنار هنرمندان خوب این شهر هستیم تا بتوانیم اتفاقات خوبی را رقم بزنیم.

در هنر، واژۀ خلاقیت مصداق عینی پیدا می‌کند

سعید ابریشمی راد، شهردار شاهین‌شهر نیز اظهار کرد: ما امروز در شهری زندگی می‌کنیم و توفیق خدمتگزاری به مردمان سرزمینی را داریم که به نام شهر دانش و خلاقیت شهرت دارد. کلمه خلاقیت، بسیار پرمعناست و از سال ۲۰۰۴ بروزترین روش برنامه‌ریزی و مدیریت شهری در جهان که یونسکو نیز آن را به رسمیت شناخته است الگوی شهرهای خلاق است و شاهین‌شهر چنین نامی دارد؛ لذا رسالتی است بر دوش مسئولانی که عهده‌دار ادارۀ امور این شهر هستند.

او ادامه داد: نقطه عطف و کانونیِ واژه خلاقیت که در نظام برنامه‌ریزیِ شهرهای خلاق به‌عنوان یک عامل استراتژیک در توسعه به شمار می‌رود، هرگز بر زیرساخت‌های کالبدی تمرکز ندارد و مردم در مرکز فرایندهای برنامه‌ریزی و تحولات شهری قرار دارند؛ لذا روی ۲ اصلِ مشارکت آحاد مردم و هنر تأکید دارد. درواقع شهر خلاق یا استراتژی خلاقیت در برنامه‌ریزی شهری دارای دو رکن مشارکت مردم و توسعه روح هنر در جامعه است.

ابریشمی راد بیان کرد: مدیریت شهری در این شرایط فقط باید بستری را فراهم کند تا مردم بتوانند فکر کرده، برنامه‌ریزی کنند و با کمک قوه تخیل، از فرصت‌های پیش روی خود برای حل بحران‌ها و مسائل شهری استفاده کنند. اینجا نیز به حضور مردم و تشویق و مشروعیت بخشیدن به تخیل تأکیدشده است.

شهردار شاهین‌شهر با بیان اینکه اگر هنر در بستر جامعه، ساری و جاری نباشد صحبت از ایدۀ شهر خلاق یک گزافه بیشتر نیست، ادامه داد: خوشبختانه شاهین‌شهر در حوزه های مختلف سرآمد است، اما آنچه مهم است توجه و تأکید به هنر و ارج نهادن به هنرمندان است، و اینکه هنرمند درجهت تعالی ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی، نقش آفرین و مسئولیت‌پذیر باشد.

او افزود: همه هنرها از جایگاه معتبر و محترمی برخوردارند، اما هنر نمایش به دلیل زنده‌بودن و غنای خود به لحاظ ادبیاتی و فرهنگی، به‌زعم اهل هنر، از سایر هنرها تأثیرگذارتر است و لذا جایگاه ویژه‌ای دارد. ایران و البته شهر متمدن و نوپای شاهین‌شهر نیز هنرمندان فرهیخته زیادی دارد که مایه مباهات همه ما هستند. لذا وقتی چنین ظرفیتی در شهر وجود دارد وظیفه ما است که این ظرفیت را بالنده کنیم و امکان نقش‌آفرینی بیشتری را فراهم کنیم. ازاین‌رو در سیاست‌های کاریِ سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شاهین‌شهر قرار است حال و هوای هنر در این شهر متفاوت‌تر از گذشته باشد. شاهین‌شهر به لحاظ زیرساختی اوضاع خوبی دارد و تنها چیزی که لازم داریم تا به قله و اوج برسیم انگیزه و عشق و علاقه هنرمندان است.

ابریشمی راد با اشاره به اینکه در آینده نیز چندین رویداد ملی در شاهین‌شهر برگزار خواهد شد، گفت: جشنواره سراسری تئاتر اقتباسی مبتنی بر ادبیات کهن و آثار کلاسیک جهان، برگزاری یک رویداد سراسری در حوزه موسیقی خلاق برای اولین بار در ایران و در راستای موسیقی اصیل ایرانی؛ و همچنین تعداد دیگری از رویدادهای ملی ازجمله در حوزه خطاطی، از رویدادهایی است که به‌زودی در شاهین‌شهر برگزار خواهندشد.

او با بیان اینکه در هنر، واژۀ خلاقیت مصداق عینی پیدا می‌کند، تأکید کرد: اگر خیال‌پردازی، رؤیاپردازی برای شهر خلاق، از دل نباشد و با جوهرۀ عشق همراه نباشد هرگز اثری ماندگار از آن به‌جای نخواهد ماند.

ما نتوانستیم حق هنر و هنرمند را ادا کنیم

در ادامه نیز حجت‌الاسلام‌والمسلمین قاسم باقریان، امام‌جمعه شاهین‌شهر با اشاره به اینکه فرهنگ، حوزه بسیار مهم و اثرگذاری است، اظهار کرد: در این عالم هر جا ظلمی شود این ظلم به آن نقطه اکتفا نکرده و باقی نمی‌ماند. هر ظلمی به هر قشری بشود این ظلم فقط به آن قشر نشده است و در جامعه انعکاس پیدا می‌کند و هرچه جایگاه فرد مهم‌تر باشد ظلمی که به او می‌شود انعکاسش به جامعه بیشتر خواهد بود.

او با بیان اینکه ما نتوانستیم حق هنر و هنرمند را ادا کنیم، ادامه داد: به اهل هنر توجه آن‌چنانی نمی‌شود و آن‌ها نمی‌توانند زندگی خود را از مسیر هنر تأمین کنند. ابزار و امکاناتی که هنر برای درخشیدن لازم دارد تنها یک کتاب و دفتر نیست بلکه به امکانات و تیم و دوستان و بستر اجتماعی و پذیرش بالا نیاز دارد تا هنرمند بتواند اثرگذار باشد. ظلمی که از این ناحیه به جامعه می‌شود این است که دیگران نداشته‌ها و ضعف‌های خود را از همین طریق به ما اعلام می‌کنند.

باقریان تأکید کرد: ایران کشوری چند هزارساله با تمدنی بسیار غنی و با مکتب تشیع است که در دنیا سرآمد است؛ اما جایگاه ایران این نیست که اکنون هست. هنر باید حرف اول را بزند تا بتواند واقعیت‌ها را به زندگی مردم منتقل کند و از آن لذت ببرند.

تئاتر، هنری زنده با طعم طراوت زندگی است

همچنین مریم معلایی، دبیر نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر چنین بیان کرد: طراوت هنر در نسبتی است که با انسان برقرار می‌کند. آوینه‌ای از برآیند حیات، فکر و احساس. هنر قادر است گوهری وجودی و شعله‌های سرکش واقعه‌های درونی و روانی جامعۀ انسانی را بازنمایی کند و نباید پدیده‌ای با چنین ظرافت و طراوت را صرفاً در حد و اندازۀ لذت و سرگرمی تنزل داد. در جایی که حیات و زیست انسان در عروج آن ظهور می‌یابد هنر می‌تواند جهشی انسانی ایجاد کند و جامعه را به‌مراتب والای فرهنگی ارتقا دهد.

او سپس افزود: برآیند برگزاری این رپرتوار به ایده همایش تئاتر کوتاه خانواده در سال ۱۳۹۷ بازمی‌گردد؛ همایشی برای تعامل و ارتباط هرچه بیشتر اعضای خانواده با بهره‌مندی از زبان رسای هنر تئاتر. این همایش، ۴ دوره در شاهین‌شهر برگزار شد و در سال پنجم با عنوان همایش تئاتر آیینه به‌صورت فصلی در بخش‌های تئاتر و صحنه‌ای به کار خود ادامه داد. پس از بررسی نکات قوت و ضعف و بهره‌مندی از دستاوردهای ادوار پیشین و با تأکید مدیریت شهری به برگزاری رویدادهای هنری به‌صورت رویکردی خلاقانه، ضمن تشکیل دبیرخانۀ نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر، سعی بر آن شد ضمن تأکید بر اشکال نوین اجرایی، با نگاهی علمی و هنری، ابزاری از گونه‌های تئاتر را به شکلی امن و در زمان و مکانی حتی خارج از دیدار چهارم برای بحث درباره مسائل حیاتی انسان به‌کارگیریم و گذر از تجربه‌های زندگی را با طرح قصه‌هایی نو در محیط‌هایی ناآشنا هم‌ساز کنیم.

معلایی توضیح داد: در تاریخ هشتم آذرماه ۱۴۰۲ از پوستر این رویداد رونمایی و سپس با ارسال فراخوان، از گروهای نمایشی استان جهت شرکت دعوت به عمل آمد. تعداد ۲۵ طرح و ایدۀ نمایشی از شهرستان‌های اصفهان، اردستان، خمینی‌شهر، فلاورجان و شاهین‌شهر به دبیرخانه ارسال که پس از بررسی توسط مدیریت محترم بازخوان، تعداد ۱۵ طرح جهت بازبینی به دبیرخانه معرفی شد. در تاریخ هفتم و هشتم اسفندماه در فرهنگسرای ادب و هنر گلدیس، همگی آثار مورد بازبینی قرار گرفت و درنهایت تعداد ۸ اثر نمایشی توسط هیئت محترم داوران به مرحلۀ نهایی معرفی و درنهایت این رویداد فرهنگی و هنری از تاریخ سیزدهم تا شانزدهم اسفندماه برگزار شد.

دبیر نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر خاطرنشان کرد: تئاتر، هنری زنده با طعم طراوت زندگی است. چنین هنری به بستر و شرایطی مناسب نیاز دارد تا جهشی انسانی ایجاد کند. به‌عنوان عضو کوچکی از خانواده فرهنگ و هنر، از همه همراهانی که بستر این رویداد را در شاهین‌شهر فراهم کردند سپاسگزارم.

در این آئین نوید توکلی، رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شاهین‌شهر و میمه به بیان جمله‌ای از شهید مرتضی آوینی بسنده کرد و گفت: شهید آوینی فرموده‌اند که «هنر، یاد بهشت است و نوحه انسان در فراق.»

به گزارش ایسنا، در آئین اختتامیه نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر که با حضور قطب‌الدین صادقی پیشکسوت هنر نمایش، سینما و تلویزیون، کاظم نظری مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اسرافیل فرج‌اللهی مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی، و همچنین فرماندار و رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شاهین‌شهر و میمه، امام‌جمعه، شهردار، رئیس سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی و اعضای شورای اسلامی شاهین‌شهر و جمع بسیاری از هنرمندان نمایش این شهر برگزار شد، از نویسندگان، کارگردانان و بازیگران نمایش‌های اجراشده در نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر و همچنین اعضای ستاد اجرایی دبیرخانۀ این جشنواره تقدیر شد.

اتللو با بازی دنزل واشینگتن و جیلنهال روی صحنه می‌رود

اجرای جدیدی از «اتللو» این بار با بازی دنزل واشینگتن و جیک جیلنهال در برادوی روی صحنه می‌رود.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، دنزل واشینگتن و جیک جیلنهال به برادوی بازخواهند گشت تا در نمایشی جدید از تراژدی شکسپیر «اتللو» بازی کنند. این نمایش در بهار ۲۰۲۵ روی صحنه می‌رود که به یقین از شلوغ‌ترین فصل‌های نمایش خواهد بود.

کنی لئون که برای کارگردانی نمایش «یک کشمش در آفتاب» با بازی واشینگتن در سال ۲۰۱۴ برنده جایزه تونی شد، کارگردانی «اتللو» را بر عهده خواهد داشت. واشینگتن نقش شخصیت اصلی را بازی می‌کند، در حالی که جیلنهال نقش آنتاگونیست یعنی یاگو را ایفا می‌کند که سعی دارد اتللو را متقاعد کند که همسرش خیانت کرده است. بازیگر نقش دزدمونا، همسر اتللو هنوز انتخاب نشده است.

به گزارش مهر «اتللو» آخرین بار سال ۱۹۸۲ با جیمز ارل جونز در نقش اتللو و کریستوفر پلامر در نقش یاگو در برادوی روی صحنه رفت. اولیور پارکر در سال ۱۹۹۵ از این نمایشنامه در قالب فیلمی با بازی لارنس فیشبرن و کنت برانا اقتباس کرد. این برداشت سینمایی با فیلمی به همین نام محصول ۱۹۵۱ اورسن ولز که با سردردهای تولیدی همراه بود اما بعدها به عنوان یک فیلم کلاسیک مورد استقبال قرار گرفت، مقایسه شد.

واشینگتن، بازیگر برنده جایزه اسکار برای «روز تعلیم» و «افتخار»، آخرین بار در برادوی در سال ۲۰۱۸ در «مرد یخی می‌آید» حضور داشت. او اولین بازی خود را در سال ۱۹۹۸ در «کیش‌مات» انجام داد و همچنین در نمایشنامه «حصارها» اثر آگوست ویلسون بازی کرد. او سپس در اقتباس سینمایی «حصارها» به کارگردانی لئون در سال ۲۰۱۶ هم نقش اصلی را بازی کرد. واشینگتن همچنین در فیلم «تراژدی مکبث» ساخته جوئل کوئن در سال ۲۰۲۱ که توسط A24 و اپل به نمایش درآمد، بار دیگر بازی در نمایشی از شکسپیر را تجربه کرد.

جیلنهال که به زودی در اکشن مهیج «کافه کنار جاده» دیده می‌شود، نامزدی تونی را برای نمایش «دیوار دریا/ یک زندگی» در سال ۲۰۱۹ به دست آورد. او همچنین در «راه سفید بزرگ» در تولیدات کلاسیک و «یکشنبه در پارک با جورج» و «صورت فلکی» استفان ساندهیم نیز ظاهر شده است.