به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، امید بنکدار که بیشتر به عنوان فیلمساز شناخته می‌شود، در سال‌های دورتر در تئاتر هم فعالیت داشته و حالا بعد از مدت‌ها دوری، نمایش «مافیای روباه‌ها» را روی صحنه برده است.

این نمایش با گروهی از بازیگران جوان و به عنوان اثری ترکیبی که سینما، تئاتر و دوبله را در هم‌نشینی یکدیگر قرار داده، در عمارت نوفل‌لوشاتو در حال اجراست.

بنکدار همزمان با آخرین اجراهای این اثر نمایشی از ویژگی‌های این نمایش می‌گوید و تاکید دارد که کناره‌گیری هنرمندان اصیل، عرصه را برای حضور کسانی باز می‌کند که شایستگی لازم را ندارند.

او که با اجرای این نمایش بعد از سال‌ها به تئاتر بازگشته است، درباره این بازگشت می‌گوید: در آغاز، کارم را با نقاشی شروع کردم و برای حضور در یک فعالیت گروهی که با نقاشی مرتبط باشد، دوره آموزشی طراحی صحنه را با استاد ایرج رامین‌فر گذراندم. این دوره آموزشی در باغ فردوس برگزار شد که حالا به موزه سینما تبدیل شده است. اتفاقا اولین کارهای حرفه‌ای‌ام در تئاتر بود و در شاخه طراحی صحنه نخستین نمایش‌های شبنم طلوعی و چیستا یثربی را انجام دادم که در جشنواره فجر هم شرکت کردند و نامزد دریافت جایزه هم شدند.

این کارگردان ادامه می‌دهد: بعدتر دست سرنوشت مرا به سمت سینما کشاند و بیشتر در این حوزه متمرکز شدم ولی چون در سال‌های اخیر شرایط سینما برای جنس فیلمسازی و نگاه امثال من مناسب نیست، تصمیم گرفتم دوباره به هنرهای تجسمی بازگردم و در دانشگاه‌ و آموزشگاه‌های هنری مشغول تدریس شدم. البته چند سالی بود که دوست داشتم به تئاتر بازگردم و نمایشی را روی صحنه بیاورم.

او در پاسخ به این پرسش که شرایط فعلی سینما چقدر در بازگشت او به تئاتر موثر بوده است، توضیح می‌دهد: شرایط سینما مانند شرایط اجتماعی‌مان است. یعنی همانطور که طبقه متوسط در سال‌های اخیر رو به نابودی رفته است، وضعیت فیلمسازی در ژانر اجتماعی هم همین گونه است. این روزها بیشتر سینما در اختیار طیف فیلم‌هایی است که به عنوان سفارشی شناخته می‌شوند و از سوی مسئولان حمایت می‌شوند یا در اختیار نوعی از فیلم‌های کمدی. در این بین، آن دسته از آثاری که مورد وثوق این دو طیف نبوده، کمتر امکان ساخت دارد. به این معنا که شرایط فیلسمازی به سمتی رفته که بخش فرهنگی در حال فراموش شدن است.

بنکدار ادامه می‌دهد: در این وضعیت، اگر کسی خواهان فعالیت در هنرهای دراماتیک باشد و تمایل داشته باشد که شیوه‌های جدید روایت و کار را بیازماید، هنرهای نمایشی، بستر بهتری برای کار او ایجاد می‌کند. هرچند در این دوره، وضعیت تئاتر هم نسبت به قبل و دوره‌ای که ما کار می‌کردیم، فاصله زیادی دارد.

او با ابراز تاسف از شتاب‌زدگی و سطحی شدن پروسه خلق یک اثر هنری در شرایط فعلی در گفتگو با ایسنا می‌افزاید: گذشت آن دورانی که امثال دکتر رفیعی، برای به اجرا رسیدن یک نمایش، یک سال تمرین می‌کردند. این روزها همه چیز سهل و ممتنع شده و در خدمت گیشه و تابع سلیقه تماشاگری است که متاسفانه به دلایل گوناگون، هر روز هم سطح سلیقه او پایین‌تر آمده است.

بنکدار که برای آماده‌سازی نمایش خود پروسه‌ای چند ماهه را طی کرده، دراین باره توضیح می‌دهد: تمرین ما حدود ۵ ماه زمان برد. در این مدت دچار آسیب‌هایی شدیم که پروسه تمرین را با وقفه مواجه کرد. برخی از دوستان بازیگری که قرار بود در این کار بازی کنند، با پیشنهادهایی برای بازی در آثار سینمایی یا سریال یا مسابقاتی در پلتفرم‌ها مواجه می‌شدند و تنها با چند جلسه حضور در این پروژه‌ها، دستمزدی برابر با نمایش ما که نیازمند چند ماه تمرین و اجرا بود، دریافت می‌کردند. بنابراین طبیعتا انتخاب‌شان تئاتر نبود که تمرین دشوار دارد و شرایط سخت و ترس از لغو اجرا و … تا اینکه خوشبختانه گروهی همدل یافتیم که در تمام این چالش‌ها همراه کار بودند و نمایش با آنان به اجرا رسید.

بنکدار که در این نمایش سینما، تئاتر و دوبله را با یکدیگر آمیخته، درباره هم‌نشینی این هنرها در کنار یکدیگر می‌گوید: چون از سینما به تئاتر بازگشته بودم، هدفم این بود که چیزی از سینما با خود بیاورم. همچنانکه در سینما نیز همواره به دنبال آزمودن شیوه‌های تازه روایت، قصه، زاویه دوربین و در کل، تجربه‌های نو بودم. در این پروژه هم می‌خواستم این نمایش یک حال و هوای سینمایی هم داشته باشد. به همین دلیل سراغ فیلم «پالپ فیکشن» رفتم که برای عموم تماشاگران آشناست و رویکرد پست مدرنیستی دارد. در این نمایش برای هر شخصیت، سه نماینده داریم؛ بازیگر نمایش، تصویر کار و گوینده‌ای که صدای بازیگر را بازسازی می‌کند.

او در پاسخ به اینکه این نگرانی را نداشتید که بخشی از تمرکز تماشاگر از صحنه گرفته و معطوف تصویر شود، توضیح می‌دهد: تلاشم این بود که بخش تصویری خیلی ساده باشد. ممکن است دقایق اولیه کار، این شیوه کمی گیج‌کننده باشد ولی عموما بعد از ۱۰ دقیقه، عمده تمرکز تماشاگر متوجه صحنه است. به هر حال هر تجربه تازه‌ای، با ریسک همراه است و اگر قرار باشد همیشه محافظه‌کاری کنیم، جلوی وقوع هر تجربه جدیدی را می‌گیریم. با این نگاه، بهتر دیدم خودم را در اینجا قربانی کنم تا در آینده، این تجربه‌ها با موفقیت بیشتری رخ بدهد.

بنکدار که در نمایش خود که اثری پست مدرن به شمار می‌آید، چند بازیگر زن‌پوش دارد، در این باره توضیح می‌دهد: پست مدرنیسیم برخلاف دیگر سبک‌ها، چیزی را نفی نمی‌کند. بلکه می‌کوشد همه سبک‌ها را کنار هم قرار بدهد. من نیز کوشیدم از سنت زن‌پوشی که روزگاری در تئاتر ما رایج بوده و امروزه رویکردی موزه‌ای دارد، استفاده کنم و آن را کنار نقش‌خوانی و اجرای ترکیبی قرار بدهم. ضمن اینکه در این نمایش یک فیلم آمریکایی را که کارکترهایش در سینما نقش برجسته‌ای دارند، بازسازی می‌کنیم آن هم در یک صحنه مینی‌مال ولی در لباس و گریم، می‌خواستم به فیلم نزدیک باشیم. بنابراین سعی کردم با این نگاه، سنت زن‌پوشی را به کار بگیرم و این بیشتر برای وفاداری به قصه بود و نه فرار از سانسور چون ردپای سانسور را کاملا در نمایش می‌بینیم که البته شخصا با سانسور مشکلی ندارم بلکه با نگاه سلیقه‌ای افراد سانسورچی مساله دارم.

بنکدار درباره گیر و گرفت‌هایی که به لحاظ سانسور نمایشش داشته است، می‌گوید: متن‌مان چندین بار رفت و برگشت تا مجوز گرفت و تعهداتی دادیم.  فشارها و مشکلات آنچنان زیاد بود که بعد از اجرای شب اول بیهوش شدم و کار به اورژانس و بیمارستان کشید ولی باید بپذیریم که تنها راه ما، کار کردن است.

این کارگردان که با وجود تمام سختی‌هایی که متحمل شده، همچنان قصد دارد به فعالیت هنری خود ادامه بدهد، معتقد است که تنها راه ما استمرار در کار کردن است و در این باره توضیح می‌دهد: به نظر و سلیقه دوستانی که کار را تحریم کرده‌اند، احترام می‌گذارم ولی کار نکردن‌شان، راه را برای خاموشی چراغ هنر مستقل، هموار می‌کند و عرصه را برای انحصاری شدن سینما و تئاتر باز می‌گذارد و زمینه را فراهم می‌کند تا کسانی که شایستگی لازم را ندارند، صحنه را به دست بگیرند. به همین دلیل معتقدم باید بایستیم و جای خود را نگه داریم چون جاخالی دادن ما، اتفاقا به زیان هنر مستقل است.

بنکدار ادامه می‌دهد: قصد گله ندارم ولی خیلی از دوستانم حتی حاضر نیستند به دیدن نمایشم بیایند. این ماجراها مرا یاد خاطره‌ای از آقای کیارستمی می‌اندازد که برای نمایش یکی از فیلم‌هایش به جشنواره‌ای خارجی رفته بود و در آنجا با پلاکارد یکی از هنرمندان مقیم خارج از کشور رو به رو شده بود که آقای کیارستمی را کارگردانی دولتی خوانده و خواستار تحریم فیلمش شده بود. آقای کیارستمی نیز خطاب به ایشان گفته بود: «شما این پلاکارد را به من بده نگه دارم و خودت برو سالن و فیلم را ببین!» آدم‌هایی مانند ما از دو سر آسیب می‌بینیم؛ هم سانسور و هم بی‌اعتنایی دوستان خودمان. به خودم فکر نمی‌کنم، ولی چندین جوان مستعد برای اجرای این کار زحمت کشیده‌اند و دوست داشتم تلاش‌هایشان دیده شود.

او که در فیلم‌هایش معمولا با بازیگران شناخته‌شده همکاری داشته است، درباره اجرای تئاتر با بازیگران جوان و کمتر شناخته‌شده می‌گوید: تعدادی از بازیگرانم، هنرجویانم بوده‌اند که سال‌هاست داریم کار می‌کنیم و برخی از آنان نیز مدرس بیان یا کارگردان هستند. هر یک از آنان به دلیل توانایی‌هایشان به این کار دعوت شده‌اند. همچنانکه در فیلم‌هایم هم در کنار بازیگران شناخته‌شده، از بازیگران مستعدی که هنوز کشف نشده بودند نیز دعوت به کار کرده‌ام که نمونه‌اش آقای مرتضی اسماعیل کاشی است که در فیلم «ارغوان» برای اولین بار مقابل دوربین سینما رفت و ما ایشان را بر اساس توانایی‌اش در نمایش «ویتسک» رضا ثروتی دعوت به همکاری کرده بودیم. ایشان در آن مقطع در تئاتر بازیگر توانمندی بود و حالا کارگردان درخشانی هم هست. همین رویکرد را در این پروژه هم داشتیم.

بنکدار که نمایش خود را بعد از جشنواره‌های فجر و در روزهای شلوغ پایان سال اجرا می‌کند، درباره انتخاب این زمان که فصل چندان خوبی برای اجرای تئاتر به شمار نمی‌آید، می‌گوید: به بدشانسی خوردیم. اجرایمان ۲ ماه به تاخیر افتاد. خیلی دوست دارم در زمان بهتری دوباره اجرا داشته باشیم ولی در سرزمین ما هیچ چیزی قابل پیش‌بینی نیست و اتفاقاتی مانند قیمت دلار و وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم و … بر تصمیم‌های ما اثرگذار است. با این حال امیدوارم زحمت ۶ ماهه بچه‌هایی که با جان و دل برای این پروژه وقت و انرژی گذاشته‌اند، در شرایط دیگری دوباره دیده بشود و از آن مهم‌تر، تئاترمان زنده بماند.

این هنرمند هم مانند بسیاری از ما در گذر پرشتاب زمان، تاریخ از دستش رفته و وقتی با تماس ما برای تبریک سالروز تولدش مواجه می‌شود، می‌گوید: مگر امروز چندم است؟

او البته تاریخ تولد یار دیرینش سعید پورصمیمی را به یاد دارد و ادامه می‌دهد: تازگی تولد سعید بود ولی تاریخ از دستم رفته و روز تولد خودم یادم رفته بود. یادم بود تولدم ۲۰ اسفند است ولی نمی‌دانستم امروز، چندم برج است.

بابک در گفتگو با ایسنا برای مردم سرزمین‌مان آرزوی شادی دارد و گشایش.

از او درباره تازه‌ترین کارهایش می‌پرسیم که می‌گوید: تازگی یک فیلم سینمایی کار کردم که فیلمبرداری آن تمام شد. کاری از عادل تبریزی بود و یک جور کمدی کلام و موقعیت. تلاش کردیم فیلم مفرحی بشود چون مردم واقعا به خنده نیاز دارند.

اما درباره احتمال حضورش در تئاتر می‌گوید: این روزها کار تئاتر خیلی سخت‌تر شده. پیدا کردن یک گروه خوب دشوار است. از طرف دیگر رفت و آمد در این شهر پرهیاهو هم سختی دیگری است. خود من بیشتر ترجیح می‌دهم در خانه بمانم و خیلی حال و حوصله رانندگی ندارم. برای تئاتر فکرهایی دارم و صحبت‌هایی هم شده که جدی نیست. فعلا این عید را بگذرانیم تا ببینیم برنامه‌ها چطور می‌شود.

و مثل همیشه از امید می‌گوید: همین امید است که به آدمی انرژی می‌دهد و او را سرپا نگه می‌دارد. بخصوص در این روزگار.

از او می‌خواهیم که به انگیزه سالروز تولدش، آرزویی برای مردم داشته باشد که می‌گوید: آرزوی روزهای روشن و پر از مهربانی و عشق دارم. امیدوارم امسال، سال نور باشد. خوشبختانه این روزها هوا خوب است و  با خوب شدن هوا، حال ما هم خوب می‌شود. اکسیژن تنها چیزی است که باید به صورت رایگان در اختیار همه مردم جهان قرار بگیرد؛ ثروتی که در اختیار هیچ نهادی نیست و با عملکرد نادرست‌ هوای پاک آلوده می‌شود.

بابک که همواره دغدغه محیط زیست را دارد، ادامه می‌دهد: امیدوارم زمین و آسمان نفسی بکشند و امسال، سال هنر و خرد و دانش و کار باشد. همیشه همه هنرها به مردم کمک کرده‌اند، هم آنان را شاد کرده‌اند و هم آگاهی‌بخش بوده‌اند. هنر، نیاز روحی انسان است و همیشه برای او نجات‌بخش بوده. بخصوص اگر از کودکی آن را در اختیار بچه‌ها قرار بدهیم.

و در پایان می‌گوید: دوباره آرزو می‌کنم که عشق و خرد بر جهان حکمفرما شود چون اگر چنین شود، همه امور دیگر حل می‌شود.

 به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، این بخشی از صحبت‌های قطب‌الدین صادقی، پیشکسوت هنر نمایش، سینما و تلویزیون بود که شامگاه شنبه (۱۹ اسفندماه) در آئین اختتامیه نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر در تالار شیخ‌بهایی این شهر بیان کرد.

صادقی که از حلقه‌های پررنگ و اثرگذار فرهنگ تئاتر ایران است، گفت: «ویل دورانت» یکی از نظریه‌پردازان بزرگ جهان و نویسنده «تاریخ تمدن»، نظریه‌ای دربارۀ فرهنگ و تمدن دارد که شاید دلیل اصلی آمدن من به شاهین‌شهر و شرکت در این جشنواره باشد. او اعتقاد دارد که مدنیت و تمدن بر اساس ۴ اصل استوار است و هر کشوری که این ۴ اصل را نداشته باشد تمدن ندارد.

او با بیان اینکه ویل دورانت، شرط اول تمدن را وجود سازمان‌هایی برای مدیریت جمع می‌داند، ادامه داد: اگر در یک جامعه، نهادهای حکومتی، احزاب، انجمن‌ها، شوراها وجود نداشته باشد آن جامعه متمدن نیست. حتی یکی از فیلسوفان یونانی اعتقاد دارد که دیکتاتوری هم بهتر از هرج‌ومرج است چراکه هرج‌ومرج ویژگی جامعۀ مدنی نیست؛ بنابراین اداره امور جمع، یکی از مهم‌ترین اصول مهم جامعه مدنی است. بسیار لازم است که یک جامعه دارای تشکیلات و نهادهایی باشد که امور جمع را سرپرستی و اداره کنند. حتی جهان، روزبه‌روز در حال یافتن تعاریف مردمی‌تر و دقیق‌تر و درست‌تر از امور جامعه هستند چراکه امور قبلی جوابگو نیست.

این نویسنده و نمایشنامه‌نویس در بیان دومین اصل مدنیت، بیان کرد: دومین اصل از نگاه ویل دورانت، ارتزاق است؛ یعنی آنچه برای رفع نیازهای اولیه لازم است. خوردن، آب، نان، گوشت، وجود ذخایر و غیره؛ به این منظور، جامعه باید به فکر کارِ ساماندهی‌شده باشد. یک جامعه مدنی، دارای ضمانت‌های ارتزاقی و کاری است.

قطب‌الدین صادقی با بیان اینکه ویل دورانت سومین اصل تمدن و مدنیت را وجود اخلاق و سنن دانسته است، در توضیح این مورد نیز افزود: جامعه‌ای که اخلاق و سنت‌های اخلاقی نداشته باشد وحشی است.

این کارگردان تئاتر گفت: چهارمین اصل که حتی سایر اصول مدنیت مقدمه‌ای برای رسیدن به این اصل هستند، فرهنگ و هنر است که بزرگ‌ترین نشان مدنیت به شمار می‌رود. جامعه‌ای که فرهنگ و هنر نداشته باشد وحشی و جامعه‌ای غریزی است. من حدود ۱۰ سال برای ادامۀ تحصیل در اروپا بودم؛ آنجا به‌جز نام‌آوران فرهنگ و هنر ایران، کسی را از سرزمینمان نمی‌شناسند. معماری درخشان ایران و کاشی‌کاری‌های غبطه‌انگیز اصفهان را می‌شناسند. این‌ها نماد فرهنگ و هنر ایرانی هستند.

او تصریح کرد: اگر شاعران را استثنا بگیریم؛ کاشی‌کاری، فرش، موسیقی و نمایش، ۴ پرچم ایران هستند. عزت و فخر شما در جهان بر اساس این ۴ پرچم است. از این نظر، وجود چنین جشنواره‌هایی فقط برای کشتن وقت و تفنن و ارائه گزارش نیست، بلکه تجلی مدنیتِ این دوران است. بنابراین هر اتفاق هنری، گامی برای تثبیت جایگاه و شأن فرهنگی درخشان ما در جهان است.

او ادامه داد: گذشته، محترم است و من به همه دستاوردهای تاریخی‌مان عمیقاً احترام می‌گذارم؛ اما اگرچه لازم است ولی کافی نیست. این نسل چه‌کار می‌کند؟ وظیفه ما فقط حفظ آثار گذشتگان نیست بلکه افزودن چیزی به آن‌هاست. شما در این دوران، مسئول هستید که حرفی را بزنید و اثری را به وجود آورید که برآمده از بلوغ و نبوغ فرهنگ ما است. باید جامعه را یک گام باید به جلو ببرید.

این مترجم اضافه کرد: یکی از جامعه‌شناسان فرانسوی می‌گوید فرق جامعه سنتی با مدرن در این است که در جامعه سنتی همه‌چیز تکرار است، ولی شما در شهر به دلیل تنوع و طبقات و اقشار گوناگون و رویدادهای بی‌شمار، باید برای گشایشِ مشکلات و پیشنهاددادنِ راه‌حل‌ها، هرلحظه یک تأثیر و یک تحلیل داشته باشید؛ و هیچ راهی نیست مگر اینکه آن‌ها را از طریق فرهنگ و هنر با مردم درمیان بگذارید.

قطب‌الدین صادقی با بیان اینکه کار شهر، خلق فرهنگ و هنر است، بزرگ‌ترین ویژگی شهر را در فرهنگ و هنر آن برشمرد.

او سپس چنین بیان کرد: کَن، شهر کوچکی است اما به دلیل برپایی جشنواره کَن، پرآوازه‌ترین شهر هنر جهان است. آنچه شهر کَن را مطرح کرده همتی است که برای برپایی این جشنوارۀ بزرگ انجام داده است که برکت آن از همه‌نظر به شهر سرازیر شده است.

این پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون، خطاب به هنرمندان و مسئولان شاهین‌شهر گفت: این جشنواره را به یک رویداد ملی تبدیل کنید و حتی جشنواره تئاتر استانی را در شاهین‌شهر برگزار کنید و مدیریت فرهنگیِ خودتان را نشان دهید. این سرزمین، سرزمین فرهنگ است. اصفهان، ۴۰۰ سال پایتخت ایران بوده است؛ بنابراین بازتاب این فرهنگ و غلظت معنوی و سیاسی و مرکز توجه بودن، هنوزهم وجود دارد. از این شرایط و از زبان تئاتر، هم برای بیان مکنوناتی که در دل‌وجان دارید استفاده کنید و هم بانی پیوندی باشید با سایر هنرمندان و به‌این‌ترتیب، هم شهر خود را پرآوازه می‌کنید و هم گام هنریِ بامعنا برمی‌دارید.

صادقی در پایان گفت: امیدوارم هرگز چراغ فرهنگ و هنر و تئاتر در این شهر خاموش نباشد.

ما در کنار هنرمندان خوب این شهر هستیم

به گزارش ایسنا در این آئین همچنین کاظم نظری، مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: خیلی خوشحالم که سالن تئاتری را در شاهین‌شهر دیدم که حتی در تهران هم مانند آن نیست. یکی از عوامل شناسایی فرانسه، جشنواره کن است و من امیدوارم با سالن‌هایی که شاهین‌شهر دارد اتفاقات خیلی خوب و رویدادهای بین‌المللی در این شهر نیز برگزار شود.

او سپس ادامه داد: این شهر هنرمندان بسیار زیاد و نجیبی دارد و پر از فرهیختگان است. امیدوارم با کمک همه عزیزان، در سالن‌هایی که در این شاهین‌شهر فعال‌شده و امکانات خیلی خوبی هم دارد اجراهای بی‌نظیری دیده شود؛ ضمن اینکه شهری زیبا و خوش آب‌وهوا هم هست و آدمی جز این چه می‌خواهد! راحتی فکر و آرامش می‌خواهد تا کار خلاقانۀ خود را به وجود آوَرَد. ما در کنار هنرمندان خوب این شهر هستیم تا بتوانیم اتفاقات خوبی را رقم بزنیم.

در هنر، واژۀ خلاقیت مصداق عینی پیدا می‌کند

سعید ابریشمی راد، شهردار شاهین‌شهر نیز اظهار کرد: ما امروز در شهری زندگی می‌کنیم و توفیق خدمتگزاری به مردمان سرزمینی را داریم که به نام شهر دانش و خلاقیت شهرت دارد. کلمه خلاقیت، بسیار پرمعناست و از سال ۲۰۰۴ بروزترین روش برنامه‌ریزی و مدیریت شهری در جهان که یونسکو نیز آن را به رسمیت شناخته است الگوی شهرهای خلاق است و شاهین‌شهر چنین نامی دارد؛ لذا رسالتی است بر دوش مسئولانی که عهده‌دار ادارۀ امور این شهر هستند.

او ادامه داد: نقطه عطف و کانونیِ واژه خلاقیت که در نظام برنامه‌ریزیِ شهرهای خلاق به‌عنوان یک عامل استراتژیک در توسعه به شمار می‌رود، هرگز بر زیرساخت‌های کالبدی تمرکز ندارد و مردم در مرکز فرایندهای برنامه‌ریزی و تحولات شهری قرار دارند؛ لذا روی ۲ اصلِ مشارکت آحاد مردم و هنر تأکید دارد. درواقع شهر خلاق یا استراتژی خلاقیت در برنامه‌ریزی شهری دارای دو رکن مشارکت مردم و توسعه روح هنر در جامعه است.

ابریشمی راد بیان کرد: مدیریت شهری در این شرایط فقط باید بستری را فراهم کند تا مردم بتوانند فکر کرده، برنامه‌ریزی کنند و با کمک قوه تخیل، از فرصت‌های پیش روی خود برای حل بحران‌ها و مسائل شهری استفاده کنند. اینجا نیز به حضور مردم و تشویق و مشروعیت بخشیدن به تخیل تأکیدشده است.

شهردار شاهین‌شهر با بیان اینکه اگر هنر در بستر جامعه، ساری و جاری نباشد صحبت از ایدۀ شهر خلاق یک گزافه بیشتر نیست، ادامه داد: خوشبختانه شاهین‌شهر در حوزه های مختلف سرآمد است، اما آنچه مهم است توجه و تأکید به هنر و ارج نهادن به هنرمندان است، و اینکه هنرمند درجهت تعالی ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی، نقش آفرین و مسئولیت‌پذیر باشد.

او افزود: همه هنرها از جایگاه معتبر و محترمی برخوردارند، اما هنر نمایش به دلیل زنده‌بودن و غنای خود به لحاظ ادبیاتی و فرهنگی، به‌زعم اهل هنر، از سایر هنرها تأثیرگذارتر است و لذا جایگاه ویژه‌ای دارد. ایران و البته شهر متمدن و نوپای شاهین‌شهر نیز هنرمندان فرهیخته زیادی دارد که مایه مباهات همه ما هستند. لذا وقتی چنین ظرفیتی در شهر وجود دارد وظیفه ما است که این ظرفیت را بالنده کنیم و امکان نقش‌آفرینی بیشتری را فراهم کنیم. ازاین‌رو در سیاست‌های کاریِ سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شاهین‌شهر قرار است حال و هوای هنر در این شهر متفاوت‌تر از گذشته باشد. شاهین‌شهر به لحاظ زیرساختی اوضاع خوبی دارد و تنها چیزی که لازم داریم تا به قله و اوج برسیم انگیزه و عشق و علاقه هنرمندان است.

ابریشمی راد با اشاره به اینکه در آینده نیز چندین رویداد ملی در شاهین‌شهر برگزار خواهد شد، گفت: جشنواره سراسری تئاتر اقتباسی مبتنی بر ادبیات کهن و آثار کلاسیک جهان، برگزاری یک رویداد سراسری در حوزه موسیقی خلاق برای اولین بار در ایران و در راستای موسیقی اصیل ایرانی؛ و همچنین تعداد دیگری از رویدادهای ملی ازجمله در حوزه خطاطی، از رویدادهایی است که به‌زودی در شاهین‌شهر برگزار خواهندشد.

او با بیان اینکه در هنر، واژۀ خلاقیت مصداق عینی پیدا می‌کند، تأکید کرد: اگر خیال‌پردازی، رؤیاپردازی برای شهر خلاق، از دل نباشد و با جوهرۀ عشق همراه نباشد هرگز اثری ماندگار از آن به‌جای نخواهد ماند.

ما نتوانستیم حق هنر و هنرمند را ادا کنیم

در ادامه نیز حجت‌الاسلام‌والمسلمین قاسم باقریان، امام‌جمعه شاهین‌شهر با اشاره به اینکه فرهنگ، حوزه بسیار مهم و اثرگذاری است، اظهار کرد: در این عالم هر جا ظلمی شود این ظلم به آن نقطه اکتفا نکرده و باقی نمی‌ماند. هر ظلمی به هر قشری بشود این ظلم فقط به آن قشر نشده است و در جامعه انعکاس پیدا می‌کند و هرچه جایگاه فرد مهم‌تر باشد ظلمی که به او می‌شود انعکاسش به جامعه بیشتر خواهد بود.

او با بیان اینکه ما نتوانستیم حق هنر و هنرمند را ادا کنیم، ادامه داد: به اهل هنر توجه آن‌چنانی نمی‌شود و آن‌ها نمی‌توانند زندگی خود را از مسیر هنر تأمین کنند. ابزار و امکاناتی که هنر برای درخشیدن لازم دارد تنها یک کتاب و دفتر نیست بلکه به امکانات و تیم و دوستان و بستر اجتماعی و پذیرش بالا نیاز دارد تا هنرمند بتواند اثرگذار باشد. ظلمی که از این ناحیه به جامعه می‌شود این است که دیگران نداشته‌ها و ضعف‌های خود را از همین طریق به ما اعلام می‌کنند.

باقریان تأکید کرد: ایران کشوری چند هزارساله با تمدنی بسیار غنی و با مکتب تشیع است که در دنیا سرآمد است؛ اما جایگاه ایران این نیست که اکنون هست. هنر باید حرف اول را بزند تا بتواند واقعیت‌ها را به زندگی مردم منتقل کند و از آن لذت ببرند.

تئاتر، هنری زنده با طعم طراوت زندگی است

همچنین مریم معلایی، دبیر نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر چنین بیان کرد: طراوت هنر در نسبتی است که با انسان برقرار می‌کند. آوینه‌ای از برآیند حیات، فکر و احساس. هنر قادر است گوهری وجودی و شعله‌های سرکش واقعه‌های درونی و روانی جامعۀ انسانی را بازنمایی کند و نباید پدیده‌ای با چنین ظرافت و طراوت را صرفاً در حد و اندازۀ لذت و سرگرمی تنزل داد. در جایی که حیات و زیست انسان در عروج آن ظهور می‌یابد هنر می‌تواند جهشی انسانی ایجاد کند و جامعه را به‌مراتب والای فرهنگی ارتقا دهد.

او سپس افزود: برآیند برگزاری این رپرتوار به ایده همایش تئاتر کوتاه خانواده در سال ۱۳۹۷ بازمی‌گردد؛ همایشی برای تعامل و ارتباط هرچه بیشتر اعضای خانواده با بهره‌مندی از زبان رسای هنر تئاتر. این همایش، ۴ دوره در شاهین‌شهر برگزار شد و در سال پنجم با عنوان همایش تئاتر آیینه به‌صورت فصلی در بخش‌های تئاتر و صحنه‌ای به کار خود ادامه داد. پس از بررسی نکات قوت و ضعف و بهره‌مندی از دستاوردهای ادوار پیشین و با تأکید مدیریت شهری به برگزاری رویدادهای هنری به‌صورت رویکردی خلاقانه، ضمن تشکیل دبیرخانۀ نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر، سعی بر آن شد ضمن تأکید بر اشکال نوین اجرایی، با نگاهی علمی و هنری، ابزاری از گونه‌های تئاتر را به شکلی امن و در زمان و مکانی حتی خارج از دیدار چهارم برای بحث درباره مسائل حیاتی انسان به‌کارگیریم و گذر از تجربه‌های زندگی را با طرح قصه‌هایی نو در محیط‌هایی ناآشنا هم‌ساز کنیم.

معلایی توضیح داد: در تاریخ هشتم آذرماه ۱۴۰۲ از پوستر این رویداد رونمایی و سپس با ارسال فراخوان، از گروهای نمایشی استان جهت شرکت دعوت به عمل آمد. تعداد ۲۵ طرح و ایدۀ نمایشی از شهرستان‌های اصفهان، اردستان، خمینی‌شهر، فلاورجان و شاهین‌شهر به دبیرخانه ارسال که پس از بررسی توسط مدیریت محترم بازخوان، تعداد ۱۵ طرح جهت بازبینی به دبیرخانه معرفی شد. در تاریخ هفتم و هشتم اسفندماه در فرهنگسرای ادب و هنر گلدیس، همگی آثار مورد بازبینی قرار گرفت و درنهایت تعداد ۸ اثر نمایشی توسط هیئت محترم داوران به مرحلۀ نهایی معرفی و درنهایت این رویداد فرهنگی و هنری از تاریخ سیزدهم تا شانزدهم اسفندماه برگزار شد.

دبیر نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر خاطرنشان کرد: تئاتر، هنری زنده با طعم طراوت زندگی است. چنین هنری به بستر و شرایطی مناسب نیاز دارد تا جهشی انسانی ایجاد کند. به‌عنوان عضو کوچکی از خانواده فرهنگ و هنر، از همه همراهانی که بستر این رویداد را در شاهین‌شهر فراهم کردند سپاسگزارم.

در این آئین نوید توکلی، رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شاهین‌شهر و میمه به بیان جمله‌ای از شهید مرتضی آوینی بسنده کرد و گفت: شهید آوینی فرموده‌اند که «هنر، یاد بهشت است و نوحه انسان در فراق.»

به گزارش ایسنا، در آئین اختتامیه نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر که با حضور قطب‌الدین صادقی پیشکسوت هنر نمایش، سینما و تلویزیون، کاظم نظری مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اسرافیل فرج‌اللهی مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی، و همچنین فرماندار و رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شاهین‌شهر و میمه، امام‌جمعه، شهردار، رئیس سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی و اعضای شورای اسلامی شاهین‌شهر و جمع بسیاری از هنرمندان نمایش این شهر برگزار شد، از نویسندگان، کارگردانان و بازیگران نمایش‌های اجراشده در نخستین رپرتوار استانی تئاتر کاربردی شاهین‌شهر و همچنین اعضای ستاد اجرایی دبیرخانۀ این جشنواره تقدیر شد.