اعضای خانه تئاتر که تاکنون اظهارنامه مالیاتی خود را تنظیم نکرده اند تا ۱۵ مرداد فرصت دارند اظهارنامه مالیاتی خود را تنظیم و تحویل دهند .

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر ، ایرج راد ، رییس هیات مدیره خانه تئاتر گفت : هماهنگی لازم با خانه سینما برای مراجعه اعضای خانه تئاتر به خانه سینما برای مشورت با مشاوران و تنظیم و تسلیم اظهارنامه مالیاتی انجام شده است .

با توجه به نزدیک شدن به پایان مهلت قانونی تسلیم اظهارنامه مالیاتی عملکرد سال ۱۴۰۲ اشخاص حقیقی که تا ۱۴۰۳/۵/۱۵ می‌باشد ، به اطلاع می‌رساند :

همچون سال‌های گذشته پیش‌بینی و اقدام لازم برای ارائه مشاوره و راهنمایی در خصوص تنظیم  و تسلیم اظهارنامه الکترونیکی برای همه اعضای خانه تئاتر انجام گرفته و گروه مشاورین تا ۱۵ مرداد از ساعت ۸ تا ۱۵ در محل ساختمان شماره یک خانه سینما واقع در خیابان بهار کوچه سمنان آماده ارائه خدمت می‌باشد  .

بنابراین گزارش مشاوران مالیاتی پنجشنبه و جمعه ( ۱۱ و ۱۲ مرداد ) نیز در خانه سینما حضور دارند و مشورت های لازم را در اختیار هنرمندان قرار می دهند .

ضیافتی با شکوهی بود، این ضیافت برای آنانی بود که مشتاق دیدن بودند و بی‌تاب شنیدن.

ضیافتی به نام «عصری با نمایش» که میزبانانش نمایشنامه‌نویسان بودند و با نمایشنامه‌هایی که سال‌ها قبل نگاشته بودند، مهمانان را به سال‌های دور می‌بردند؛ سال‌هایی که شاید برای خودشان هم حسرت‌برانگیز بود و یکی از این نویسندگان محمود استادمحمد بود.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از ایسنا ، امروز یازدهمین سالروز درگذشت محمود استادمحمد است، مردی که همه زندگی‌اش با تئاتر آمیخته بود و تماشای خودش نیز لذتی افزون‌تر از نمایش داشت. حالا به بهانه این روز یادی می‌کنیم از یکی از روزهایی که استادمحمد مهمانان خود را مفتون خویش کرد، مهمانانی که در ضیافت «عصری با نمایش» به دیدارش آمده بودند تا یکی از نمایشنامه‌های قدیمی‌اش را با صدای او بشنوند.

« عصری با نمایش » که با حمایت حسین پاکدل مدیر وقت تئاتر شهر برگزار می‌شد، ضیافت دلچسبی بود برای اهل تئاتر مکان این ضیافت کافه تریای اصلی تئاتر شهر بود و برگزارکنندگانش دو جوان خوش‌فکر آن سال‌ها، آرش آبسالان و علی صلاحی بودند که حالا سال‌هاست تئاتر ما از وجودشان بی‌بهره است.

حکایت این ضیافت نقل امروز و دیروز نیست و به ۲۰ سال پیش برمی‌گردد و بلکه بیشتر. بهار سال ۱۳۸۲ بود که محمود استادمحمد میزبان یکی از این جلسات شد تا «شب بیست و یکم» را نمایشنامه‌خوانی کند.

وعده این ضیافت پنجشنبه و جمعه هر هفته بود ساعت ۳ بعد از ظهر. از ساعاتی قبل، جمعیتی پرشمار جلوی گیشه تئاتر شهر صف می‌کشید. آنان که مشتاق دیدن و شنیدن بودند، می‌دانستند که ممکن است جایی گیرشان نیاید و روی پله‌ها نظاره‌گر برنامه باشند اما اینها هیچ مهم نبود. مهم این بود که مجالی فراهم آمده بود تا نمایشنامه‌هایی را بشنویم که متعلق به دهه‌های گذشته بود یا شاید نمایشنامه‌هایی که با گرفت و گیرهای تئاتر ما بختی برای اجرا نمی‌یافتند اما دست‌کم در این جلسات حظی می‌بردیم از شنیده شدن‌شان.

درباره این ضیافت با همه گرمی و زیبایی‌اش در مجالی دیگر خواهیم نوشت اما امروز متعلق است به محمود استادمحمد که ۲۱ سال پیش عصر یک روز زیبای اردیبهشت، میزبان «عصری با نمایش» شد. تماشاگرانی که مشتاق شنیدن نمایشنامه‌اش بودند، بهت‌زده شدند، «شب بیست و یکم» قصه‌ای هولناک داشت؛ حکایت اعتیاد بود و برادرکشی اما این همه ماجرا نبود. تماشاگران جوانی که برخی برای اول بار استادمحمد را از نزدیک می‌دیدند، دریافتند که تماشای خود این مرد لذتی شاید افزون‌تر از نمایشنامه‌اش هم داشته باشد. هنوز با پیری فاصله داشت اما تو گویی از دل تاریخ می‌آمد و از مردمانی سخن می‌گفت که دیگر رنگ عتیق به خود گرفته بودند.

چهره‌اش از جوانی پرشکوهی حکایت داشت و لحن سخن گفتنش از عاطفه‌ای سرشار بود که در روزگار ما دیگر به افسانه‌ها پیوسته بود بخصوص هر بار که می‌گفت «تئاتر!» و تو می‌توانستی حس کنی با ادای این واژه چگونه خون در رگ‌هایش تندتر می‌دود و رگ‌های گردنش چه سان متورم می‌شود.

۳۰ سالی از زمان نگارش نمایشنامه‌اش می‌گذشت. «شب بیست و یکم» را سال ۵۲ نوشته و منتشر کرده بود. اما برای اجرایش ۶ سالی منتظر مانده بود تا اینکه بهروز به‌نژاد و خسرو شکیبایی این نمایشنامه را روی صحنه جان بخشیده بودند.

در آن عصر زیبای ماه اردیبهشت او سوز درون نمایشنامه‌نویس را با نوازندگان نی قیاس کرده بود: «هر هنرمندی نمی‌تواند « نی » بنوازد بلکه باید یک سوختگی و ویرانی در وجود او باشد که به سراغ «نی» برود. نمایشنامه‌نویسی نیز در قیاس با دیگر انشعابات هنری ، همین حالت را دارد و این گونه است که در تاریخ صدساله نمایشنامه‌نویسی ایران تنها ۴ تا ۵ نمایشنامه‌نویس ماندگار داریم، در حالی که در این مدت جامعه ادبی ما شاعران و نویسندگان بسیاری را تربیت کرده است.

نمایشنامه‌نویسی را یک ورطه و مهلکه می‌دانست و گفته بود:« نمایشنامه نویس باید بتواند آدم خلق کند و به همین دلیل باید بخشی از زندگی خود را فدا کند تا بتواند کاراکترها را بیافریند و از این نظر کار نمایشنامه‌نویس شبیه «مادر» است.»

و در قیاس حال و روز هنرمندان امروز، چنین گفته بود: «زمانی در سیاسیون، کسانی که چهره مردمی داشتند، به دوستی با یک هنرمند تئاتری مباهات می‌کردند. برخلاف امروز که هنرمندان ما باید گداصفتانه خود را به مقام سیاسی بچسبانند تا نتیجه‌ای بگیرند و سالنی به‌دست آورند. با این وضع چگونه می‌توانیم تئاتری متعادل داشته باشیم ؟»

او تاکید داشت که معنای هنر طی سالیان و دهه‌ها عوض شده است و می‌گفت: «هنر در جهان سوم یعنی «هلاک» یعنی تمام کسانی که برای پول، مقام ، شهرت و … به تئاتر می‌آیند، هیچ ارتباطی به معنای «هنر» ندارند. مردم نیاز دارند و رسالتی را به کسی می‌بخشند و توقع دارند که آن هنرمند مثل فردوسی به تاریخ‌شان خدمت کند اما فردوسی هنرمند بود، ما هم هنرمندیم ! دور هنرمندی را که در جهت آب شنا می‌کند، خط قرمز بکشید. این شخص در دوره خودش موفق می‌شود اما تاریخ تئاتر، او را بیرون می‌اندازد.»

و خطاب به جوانان حاضر در جلسه توصیه کرده بود : «امیدوار باشید و به خود اتکا داشته باشید و در خواندن اهمال نکنید. زمانی که پدران تئاتر خود، یعنی بهمن فرسی، عباس نعلبندیان و … را نشناسیم، چگونه ادعای هنرمندی می‌کنیم. مشکل تئاتر ما مشکل اداری نیست. اگر امید به این داشته باشید که سازمانی دولتی برای کشف و پژوهش استعدادها تاسیس شود ، توقع بی‌جایی است . خود باید خود را بسازید. در این تجربه ۴۰ ساله‌ای که از تئاتر دارم ، کسی را ندیدم که تئاتر در وجودش باشد و بتوانند جلوی او را بگیرند. حتا اگر جامعه تئاتری او را طرد کرده باشد، آن هنرمند توانسته تمام دیوارهای پیش رویش را ویران کند و بگذرد و موفق شود. »

و در پاسخ به کنجکاوی جوانانی که مشتاق بودند بدانند چگونه سوژه آثارش را می‌یابد، گفته بود: «تا زمانی که همه وجودم درد نداشته باشد و احساس خفقان نکنم و بغض نداشته باشم، نمی‌توانم چیزی بنویسم. زمانی که در روزنامه‌ها می‌خوانم که جوانانی دست به کشتن مادر و خواهر خود می‌زنند ، تمام وجودم چلیده می‌شود و تاسف می‌خورم که این مسائل در نمایشنامه‌های ما جایی ندارد، در حالی که توجه به وضعیت و مشکلات موجود در جامعه، نوشته را سراسر درد می‌کند و هیچ قدرتی هم نمی‌تواند در مقابل آن بایستد. »

اینها بخشی از سخنان او در آن عصر زیبای ماه اردیبهشت بود و بامداد روز سوم مرداد سال ۹۲ وقتی در بیمارستان جم تهران برای همیشه چشم از جهان فرو بست، هیچ هم دور نیست اگر برخی از آن جوانانی که اول بار او را در ضیافت «عصری با نمایش» دیده بودند، به یاد آن روز و خاطره آن مرد، اشکی بر گونه‌شان دویده باشد. او با رفتنش گویی بخشی از تاریخ ما را با خود برده است.

مهسا شریفی کارگردان نمایش «مالی سوئینی» با اشاره به اجرای این اثر نمایشی از ۱۰ مرداد در پردیس تئاتر شهرزاد درباره چالش‌های اجرای این نمایشنامه توضیح داد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از خبرگزاری مهر ، نمایش «مالی سوئینی» نوشته برایان فریل در تئاتر ایران به واسطه اجرای موفقی که پیش از این و با کارگردانی مرتضی میرمنتظمی روی صحنه رفت، اثری شناخته شده است.

«مالی سوئینی» ۲ بار به صحنه رفت که بار اول و در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایران‌شهر، صابر ابر، الهام کردا، عباس جمالی، بازیگران این اثر نمایشی بودند و در دور دوم اجراهای «مالی سوئینی» در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر نیز صابر ابر، امیر آقایی و الهام کردا به عنوان بازیگر حضور داشتند.

مهسا شریفی از هنرمندان جوان تئاتر قصد دارد در دومین تجربه کارگردانی خود، نمایش «مالی سوئینی» را روی صحنه ببرد.

شریفی که پیش از این نمایش «میدان پارلمان» را اجرا کرده است، درباره دومین تجربه کارگردانی خود در عرصه تئاتر به خبرنگار مهر گفت: قصد دارم نمایش «مالی سوئینی» نوشته برایان فریل را از ۱۰ مرداد در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه ببرم. این نمایشنامه در ارتباط با زن نابینایی است که بعد از ۴۰ سال زندگی در نابینایی چشمان خود را عمل می کند و بینایی خود را به دست می آورد. با این بینایی چالش‌هایی برای زن ایجاد می‌شود. در واقع مفهوم مدنظر نمایش «مالی سوئینی» تفاوت بین دیدن و فهمیدن است.

وی درباره روند تولید این اثر نمایشی، توضیح داد: حدود ۶ ماه است که در حال تمرین نمایش هستیم. در اولین تجربه کارگردانی‌ام نمایش «میدان پارلمان» را روی صحنه بردم و «مالی سوئینی» را هم با همان گروه کار می‌کنم.

شریفی از امیر احمدی، میلاد علی‌پرست و پروین والی‌زاده به عنوان بازیگر این اثر نام برد.

این کارگردان جوان تئاتر درباره چالش مقایسه‌ شدن اجرای خود با اجرای «مالی سوئینی» به کارگردانی مرتضی میرمنتظمی، بیان کرد: کار کردن نمایش «مالی سوئینی» به ویژه برای من که دومین کارگردانی خود را تجربه می‌کنم ریسک بالایی داشت و بدون تردید مقایسه با اجرای قبلی این اثر، اتفاق می افتد. سعی کردیم برخورد دیگری با متن داشته باشیم و به شکل متفاوتی آن را اجرا کنیم.

وی درباره ویژگی‌های مدنظر برای اجرای «مالی سوئینی»، گفت: نمایش را به صورت سه‌سویه اجرا می کنیم و تغییرات کوچکی در متن ایجاد کرده‌ایم تا بتوانیم فضاسازی بهتری داشته باشیم.

شریفی در پایان سخنان خود درباره چالش‌های اقتصادی موجود برای تولید، تمرین و اجرای «مالی سوئینی»، تصریح کرد: ما تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار نداریم و خودم هزینه‌ها را تأمین می‌کنم. هر چه به اجرا نزدیک‌تر می شویم هزینه‌ها بیشتر می‌شود و هزینه‌های تبلیغات و لباس هم اضافه می‌شود. تنها نکته‌ای که باعث می‌شود این سختی را تحمل کنیم، انگیزه فعالیت در تئاتر بدون داشتن نگاه صرفا تجاری است.

اعضای جدید هیات مدیره کانون روابط عمومی و تبلیغات خانه تئاتر پس از تشکیل مجمع عمومی این کانون در دور دوم مشخص شدند.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از روابط عمومی کانون روابط عمومی و تبلیغات تئاتر ، با رای مجمع عمومی کانون روابط عمومی و تبلیغات تئاتر محمد وفایی، علیرضا سعیدی و زهرا شایان‌فر به عنوان اعضای اصلی هیات مدیره و محمدرضا ایمانیان به عنوان عضو علی البدل و پیام احمدی کاشانی به عنوان بازرس اصلی و نوید آغاز به عنوان بازرس علی البدل این کانون انتخاب شدند.

دومین دور مجمع عمومی کانون روابط عمومی و تبلیغات تئاتر روز بیست و چهارم تیر ماه با حضور ٣٧ نفر از اعضا برگزار و طی آن با رای اعضا، هیات مدیره و بازرس جدید این کانون انتخاب شدند.

در جلسه مجمع عمومی که با حضور مهدی قلعه و شهرام احمدزاده بازرسان خانه تئاتر رسمیت یافت، محمد جعفریان به عنوان رئیس جلسه، مرجان راد به عنوان منشی و مونا احمدوند به عنوان ناظر، روند انتخاب را اداره کردند.

در ابتدای جلسه پیشنهاد شد به دلیل تعداد محدود اعضای کانون، تعداد اعضای هیات مدیره از پنج نفر به سه نفر کاهش پیدا کند که با اکثریت آرا مصوب شد. براین اساس با رای مجمع عمومی از این پس اعضا اصلی هیات مدیره کانون روابط عمومی و تبلیغات خانه تئاتر ٣ نفر و اعضا علی البدل ٢ نفر خواهند بود.

این جلسه چند مصوبه درباره ارائه گزارش عملکرد و گزارش جلسات هیات مدیره داشت. الزام بر ارائه گزارش عملکرد ۶ ماهه، تهیه فرم یکپارچه گزارش‌های هیات مدیره، تاکید بر ارائه گزارش جلسات ظرف ۴٨ ساعت از برگزاری جلسه از جمله این مصوبات بودند.

مقرر شد که در صورت عدم ارائه گزارش عملکرد، بازرس موظف است مجمع عمومی فوق العاده اعلام کرده و در صورت عدم اعلام بازرس نیز مجمع فوق العاده با حضور دو سوم اعضا تشکیل شود.

در این جلسه مریم رودبارانی رئیس هیات مدیره گذشته کانون، گزارشی از عملکرد آن هیات مدیره ارائه داد و متن مکتوب آن را به رئیس جلسه تقدیم کرد.

بخش پایانی جلسه هم به معرفی کاندیداها اختصاص یافت که هر یک از کاندیداهای هیات مدیره و بازرسان کانون به مدت دو دقیقه برنامه های خود را تشریح کردند.

اولین جلسه هیات مدیره کانون روابط عمومی و تبلیغات تئاتر روز شنبه ٣٠ تیر ماه با حضور تمامی اعضا هیات مدیره اصلی و علی البدل و پیام احمدی کاشانی بازرس کانون برگزار و طی آن محمد وفایی به عنوان رئیس هیات مدیره، علیرضا سعیدی نایب رئیس و زهرا شایان‌فر به عنوان سخنگوی این کانون مسئولیت پذیرفتند.

اعضای جدید هیات مدیره کانون روابط عمومی و تبلیغات تئاتر پس از برگزاری اولین جلسه خود، با هیات مدیره مرکزی خانه تئاتر نیز دیدار کردند.