فیلم «داستان یک شوالیه» هیث لجر در قالب یک نمایش موزیکال روی صحنه می‌رود.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از ورایتی ، «داستان یک شوالیه» قرار است به یک نمایش موزیکال بدل شود و سال آینده در منچستر بریتانیا روی صحنه برود.

این فیلم سال ۲۰۰۱ با بازی هیث لجر، پل بتانی و روفوس سوئل ساخته شده بود. لجر در این فیلم نقش دهقانی را بازی می‌کند که خود را یک نجیب زاده نشان می‌دهد. وی اصل و نسبی ندارد و با جعل عنوان لرد اولریک وارد مسابقات مبارزه با نیزه شوالیه‌ها می‌شود و طوفانی به پا می‌کند، اما کنت ادهمار (سوئل) حاضر نیست تاج و تخت خود را به او تحویل دهد و این منجر به یک رقابت شدید می‌شود.

این فیلم را برایان هلگلند نویسندگی و کارگردانی کرده بود. وی به تازگی فاش کرد سعی کرده دنباله‌ای برای این فیلم با تمرکز بر دختر نوجوان شخصیتی که لجر بازی کرده بود، بسازد و سونی و نتفلیکس هم به آن ابراز علاقه کرده بودند، اما در نهایت آن را رد کردند.

این نمایش که از ۱۱ آوریل ۲۰۲۵ روی صحنه می‌رود، بر مبنای نمایش اقتباسی که توسط برونا سی تیتلی نوشته شده و با کارگردانی ریچل کاوانا و طراحی حرکات مت کول شکل گرفته است.

هلگلند می‌گوید: بیش از بیست سال پیش، من در میان یک گروه عالی از بازیگران و گروه سازندگان فیلم بودم و همه با خوشحالی مشغول ساختن آن فیلم بودیم. با تماشای نمونه نمایشی آن فیلم که به تازگی توسط ریچل کاوانا و برونا سی تیتلی شکل گرفته، می‌توانم همان شادی و عشق را احساس کنم.

هیث لجر بازیگر استرالیایی که در ۲۸ سالگی و در اوج موفقیت بر اثر مصرف نادرست دارو جان باخت، پس از درگذشتش برای ایفای نقش جوکر در «شوالیه تاریکی» جوایز متعددی کسب کرد که جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و جایزه بفتا از آن جمله بود.

میکائیل شهرستانی بازیگر، کارگردان و مدرس تئاتر پس از سال‌ها با حضور در نمایش «کالیگولا» روی صحنه می‌آید .

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از ایران‌ تئاتر، میکائیل شهرستانی، بازیگر، مدرس و کارگردان تئاتر است که حضور پررنگ و درخشان او در سال‌های دهه هفتاد و هشتاد هیچگاه از ذهن مخاطبان محو نخواهد شد.

او در سال‌های اخیر بیش از حضور روی صحنه به تدریس و کار با هنرجویان تئاتر مشغول است.

شهرستانی در پاسخ به دلیل کم‌کاری‌اش روی صحنه می‌گوید: «سلیقه بیننده تئاتر عوض شده است‌. آثار کلاسیک‌ و یا جدی که ذهن و اندیشه را به چالش بکشد، دیگر خریدار ندارد. دیگر برای تئاتر به معنای واقعی سر و دست نمی‌شکنند.»

او ادامه می‌دهد: «برای «هملت»ی که در ۲۹ سالگی بازی‌اش کردم‌، تماشاگر در و پیکر تئاتر شهر را می‌شکست‌ و به سالن ۵۰۰ و خرده‌ای نفره یک‌هزار و خرده‌ای تماشاگر هجوم‌ می‌آورد. سلایق تغییر کرده و به شبهه نمایش‌های بی سر و ته امروز که به گمانم‌ باعث‌ و بانیش عوامل بسیاری هستند که شمردن‌شان از حوصله خارج است «تئاتر» می‌گویند.»

این مدرس تئاتر می‌افزاید: «مهم‌تر از همه بی‌گمان در مخیله‌ام هم‌ نمی‌گنجد که بازیگر آنگونه آثار یک شبه به کارهایی روی بیاورد که به کفر ابلیس هم‌ نمی‌ارزد. ترجیح می‌دهم هر چند سال یک‌بار به صحنه بروم و حرفی را بزنم که حرف روزگاری باشد که در آن زیست‌ می‌کنم و مخاطب از دیدن‌ آن لذت ببرد و به چالش کشیده شود.»

میکائیل شهرستانی درباره دلایلی که باعث شده است، پس از مدت‌ها به صحنه برگردد، پاسخ می‌دهد: «کالیگولا» همچون بسیاری از درام‌های قدرتمند جهان برای بازیگرش وسوسه‌انگیز است‌ و‌ تکاپو و بحث مورد نظر در اثر، بی‌تردید دلایل لازم و ضروری برای به صحنه رفتن و به صحنه بردن نمایش را دارد. همواره دلم‌ می‌خواسته برای روی صحنه رفتن‌ دلیل موجهی داشته باشم.»

او بیان می‌کند: «برای بنده که بیش‌از چهار دهه در صحنه حضور داشته‌ام چه در سِمَت بازیگر و چه کارگردان بی‌تردید حضور روی صحنه با آن بازیگر و ‌کارگردان جوان و جویای نام‌ تفاوت‌ دارد. از انگیزه‌های اولیه گرفته تا ریشه  سوژه و‌‌ تئاتری که باید به صحنه برود. «کالیگولا» آن ویژگی را دارد. به‌خصوص با دراماتورژی و تلخیص سنجیده‌ای که از اثر توسط کارگردان‌ محترم شده‌ است.»

این هنرمند در پایان سخنانش با اشاره به شرایطی باعث شده است تا بیشتر به کار آموزش و کارگردانی بپردازد، می‌گوید: «در عصری که شرایط اجتماع و مخاطبی که دیگر وقعی برای آثار ارزشمند نمی‌گذارد، به گمانم باید نسل جدید را برای آثار و تئاتری پویا و سازنده که بی‌خاصیت‌ نباشد، پرداخت، آموزش داد‌ و تربیت کرد. موجی که طی این چند دهه آگاهانه راه افتاده، دیدگاه‌های نابخردانه و ساده‌پسندانه که همه را از تولید کننده تا‌ مصرف‌کننده ‌تئاتر گرفتار و آلوده کرده، به گمانم تنها از راه آموزش و تحصیل درست و دلسوزانه کم و‌ کمتر می‌شود.  وقتی‌خودم‌ نتوانم و یا کمتر فرصت آن‌را بیابم که به صحنه بروم‌، ترجیحم این است که شاگردانم را با آموخته‌هایم به صحنه ببرم.»

نمایش‌های «مش مش قلی خان» و «قصه سیبی که پرواز کرد» بعد از بیش از یک دهه در تالار هنر روی صحنه می‌روند.

علی کوهپایه امروز اول مرداد ۱۴۰۳ بر اثر ایست قلبی در کرج؛ دارفانی را وداع گفت و  پیکر آن مرحوم پس از انتقال به زادگاهش در قطعه نام‌آوران وادی رحمت تبریز به خاک سپرده شد.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر ، زنده یاد علی کوهپایه سال ۱۳۲۷ هجری شمسی در محله دوه‌چی تبریز دیده به جهان گشود. او پس از اتمام دوران ابتدایی و راهنمایی وارد هنرستان هنرهای زیبای تبریز شده و در محضر استاد عبداله باقری به فراگیری هنر تذهیب و طراحی سنتی مشغول شد و علاوه بر نگارگری؛ از سال ١٣۴٨ در زمینه هنر نمایش نیز فعالیت جدی و درخشانی داشته است.

مرحوم علی کوهپایه یکی از اثرگذارترین هنرمندان تبریز بود که در نگارش و کارگردانی متون نمایشی پیشگام بوده و همواره نیز در اعتلای هنر آن خطه تلاش‌های فراوانی کرده است.

یکی از ماندگارترین فعالیت‌های کوهپایه که اثر آن تاکنون نیز باقی مانده است ترمیم تالار مطالعه تربیت و تبدیل آن به سالن نمایش تئاتر بود، این اقدام با همکاری مدیران وقت و پیگیری جدی او در دهه ۴۰ انجام شد و به یکی از اصلی‌ترین مکان‌های اجرای تئاتر از آن سال‌ها تاکنون تبدیل شده است.