به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر به نقل از روابط عمومی این جشنواره، حمید جبلی، سیف‌الله صمدیان، محمود کلاری، سیامک زمردی مطلق و هادی نوید، داوری این رویداد هنری را بر عهده دارند.

در معرفی هیات داوران این جشنواره آمده است:

حمید جبلی علاوه بر فعالیت در زمینه کارگردانی، نویسندگی و بازیگری، در حوزه نقاشی و عکاسی هم فعال است. او چهار دهه از زندگی‌اش را عکاسی کرده و سال‌ها به عنوان عکاس گروه تئاتر «بازی» به سرپرستی زنده‌یاد آتیلا پسیانی با این گروه تئاتری همکاری داشته است. جبلی بارها به عنوان مدرس یا داور در جشنواره‌ها و مسابقات گوناگون حضور داشته است.

سیف‌الله صمدیان، عکاس، فیلمساز، فیلمبردار و دبیر جشن تصویر سال است.  در کارنامه هنری او فیلمبرداری برخی از آثار زنده‌یاد عباس کیارستمی، بنیانگذاری و دبیری جشن تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر دیده می‌شود. تدریس عکاسی در دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های مختلف، برگزاری نمایشگاه‌ها، کارگاه‌های آموزشی، داوری در جشنواره‌های معتبر ملی و بین‌المللی و … بخش دیگری از فعالیت‌های هنری او را شامل می‌شود.

محمود کلاری عکاس، مدیر فیلمبرداری، بازیگر و کارگردان ایرانی است. او دوره تخصصی شناخت و تکنیک عکاسی را در نیویورک گذرانده و در آژانس بین‌المللی عکس خبری سیگما در پاریس عکاسی کرده‌است. کلاری در سال ۱۳۵۹ به عنوان یکی از ۱۵ عکاس برتر سال توسط مجله تایم شناخته شد. فیلمبرداری بیش از ۸۰ اثر سینمایی از جمله «جدایی نادر از سیمین»، «ماهی و گربه»، «از کرخه تا راین»، «مادر»، «خانه‌ای روی آب»، «مدرسه موش‌ها» و …، دریافت تندیس یک عمر دستاورد هنری از جشنواره دوبلین در ایرلند و … بخش دیگری از فعالیت‌های هنری اوست.

پیش‌تر بزرگداشت این هنرمند از سوی انجمن فیلمبرداران فرانسه آی اف سی و برگزار شده و جشنواره سه قاره نانت نیز بزرگداشت دیگری برای او برپا کرده است.

در بخش دیگری از کارنامه هنری او دریافت تندیس کم فلکس و داوری و کسب جوایز معتبر و متعدد ملی و بین‌المللی دیده می‌شود.

هادی نوید از سال ۱۳۵۰ عکاسی را آغاز کرده است. او دهه ۶۰ به عنوان عضو هیات داوری عکس جشنواره سینمای جوان فعالیت داشته و دبیر جشنواره عکس‌های شهر آسمان در سال‌های ۹۱ و ۹۲ و داور مسابقه عکس جشنواره تئاتر فجر بوده است. وی عضو انجمن عکاسان آمریکا، انجمن بین‌المللی عکاسان آزاد و انجمن عکاسان تئاتر ایران است.

سیامک زمردی مطلق، به صورت تخصصی عکاسی تئاتر را دنبال می‌کند. او از سال ۱۳۶۷ فعالیت خود را در زمینه عکاسی تئاتر با نمایش «مده‌آ» به کارگردانی قطب‌الدین صادقی ۱۳۶۷ آغاز کرد.

وی عضو هیات موسس و رییس هیات مدیره انجمن عکاسان خانه تئاتر است.

زمردی مطلق همچنین عکاس برگزیده سه دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در سال‌های ۸۱، ۸۲ و ۸۹ و برگزیده پنجمین جشن خانه سینما برای عکاسی فیلم «بچه‌های نفت» بوده است. برگزاری نمایشگاه انفرادی «صد عکس تئاتر ایران» در گالری مان هنرنو در سال ۱۳۸۳ و دریافت جوایز معتبر داخلی و بین‌المللی بخش دیگری از کارنامه هنری اوست.

۴ کارگاه آموزشی در جشنواره «شب عکس تئاتر» برگزار می‌شود

همزمان با برگزاری نخستین جشنواره «شب عکس تئاتر» ۴ کارگاه آموزشی برگزار می‌شود.

به گزارش روابط عمومی این برنامه، این کارگاه‌ها در راستای برگزاری این جشنواره و با هدف ارتقای اطلاعات علاقه‌مندان به عکاسی، با حضور استادان مجرب این رشته برگزار می‌شود و حضور برای عموم آزاد است.

بر این اساس، نخستین کارگاه روز دوازدهم آذر ماه با حضور بابک حقی و با عنوان «می‌خواهم نمایشگاه عکس داشته باشم» برگزار می‌شود که طی آن موضوعاتی مانند «آیا عکس‌های من کیفیت لازم را برای ارائه دارا هستند؟»، «انتخاب آثار»، «ادیشن چیست؟»، «انتخاب سایز»، «نحوه ارائه»، «پورتفولیو برای ارائه به گالری»، «انتخاب گالری»، «قیمت گذاری»، «بیانیه نمایشگاه»، «بیانیه هنرمند»، «بیوگرافی» مورد بررسی قرار می‌گیرد.

کارگاه دوم روز ۱۹ آذر ماه با تدریس هادی نوید، با عنوان «لایت روم» و بررسی موضوعاتی همچون «معرفی کلی نرم افزار لایت روم» و «مدیریت عکس‌ها در فضای لایت روم» برگزار می‌شود.

سومین کارگاه این جشنواره روز ۲۸ آذر ماه با حضور سیامک زمردی مطلق و با عنوان «انتخاب عکس و داوری» برگزار می‌شود.

در این کارگاه موضوعاتی همچون «روند برگزاری مسابقه عکس در مسابقات» و «داوری چگونه است و معیارهای انتخاب عکس‌های برتر» مورد بررسی قرار می‌گیرد و شرکت‌کنندگان در این کارگاه به داوری تعدادی عکس و انتخاب نفرات برگزیده از دید خود در قالب تیم‌های داوری خواهند نشست. در پایان نیز جلسه پرسش و پاسخ در رابطه با موارد مطرح شده در کارگاه برپا خواهد شد.

کارگاه چهارم روز ۱۱ دی ماه با تدریس ابراهیم حسینی با موضوع «پرسونال برندینگ» برگزار خواهد شد که طی آن مواردی مانند آشنایی با روش‌های برندسازی شخصی،   چگونه دیده شویم؟، چگونه خود را ارائه دهیم؟، داشتن نشان ، رنگ سازمانی، کارت ویزیت، پورتفولیو و… شخصی بر اساس اصول حرفه‌ایی و آکادمیک مورد بررسی قرار می‌گیرد.

گفتنی است همزمان با برگزاری اولین کارگاه، پوستر جشنواره «شب عکس تئاتر» نیز رونمایی خواهد شد.

این کارگاه‌ها در تاریخ‌های یاد شده از ساعت ۱۷ تا ۲۰ در سالن استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شوند و متقاضیان برای دریافت اطلاعات بیشتر و ثبت‌نام می‌توانند به ای‌میل جشنواره به نشانی shab.aks.theater@gmail.com مراجعه کنند.

نخستین جشنواره «شب عکس تئاتر» به کوشش انجمن صنفی سراسری عکاسان تئاتر ایران با دبیری ابراهیم حسینی، آذر و دی ماه ۱۴۰۲ در خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شود.

غروب جمعه ۳ آذر ماه همزمان با سالروز درگذشت فهیمه راستکار، تعدادی از چهره‌های فرهنگی و هنری و دوستان این هنرمند در خانه تئاتر گرد هم آمدند و به یاد او برخی از اشعار مورد علاقه‌اش را خواندند، برخی از قطعات موسیقی محبوبش را اجرا کردند و هنر و انسانیت او را ستودند. در این مراسم همچنین عنوان شد که با وجود مصوبه شهرداری تهران در زمینه نامگذاری خیابانی به نام فهمیه راستکار، این موضوع هنوز اجرایی نشده است.

در آغاز این برنامه، تصویری از فهیمه راستکار پخش شد که در آن شعر معروف سهراب سپهری را می‌خواند و درباره این شاعر گفت: این سلام کاشی‌هاست (کاشانی‌ها) که می‌گویند دل خوش سیری چند، سهراب، انسانی طراز اول بود و برخلاف تعدادی از هنرمندان که منتظرند تا دیگران با آنان سلام و علیک کنند، او همیشه در سلام و احوالپرسی، پیشقدم می‌شد.

در ادامه این یادبود که در سالن استاد جوانمرد عمارت خانه تئاتر برپا شد، مریم رحیمی، کارگردان و مجری این برنامه از راستکار به عنوان بانویی قدرتمند و با صلابت یاد کرد.

او با ابراز تاسف از اینکه از این بانوی هنرمند عکس‌ها و تصاویر اندکی بر جای مانده، عنوان کرد که آوا شریفی، هنرمند جوان تئاتر که از نزدیکان راستکار است، تصاویری از این هنرمند ضبط کرده و از آنجا که راستکار به سهراب سپهری و اشعار او بسیار علاقه‌مند بوده، به همین دلیل مراسم یادبود او را با این فیلم شروع کردیم .

رحیمی اضافه کرد: خانم راستکار بیش از اینکه به خودش فکر بکند، به فکر دیگر همکارانش بود و به همین دلیل در مستندهایی که از او بر جای مانده، بیشتر درباره دوستان و همکارانش صحبت کرده تا درباره خودش.

سپس صدرالدین زاهد، هنرمند تئاتر و از هم گروهی‌های راستکار در کارگاه نمایش که به مدت ۱۰ سال در گروه بازیگران شهر چندین همکاری با راستکار داشته است، به عنوان اولین سخنران برنامه، خاطراتی از آشنایی خود با راستکار بیان کرد و گفت: آشنایی من با ایشان به دهه ۵۰ و سفر پیتر بروک به ایران برمی‌گردد که قرار بود در ایران پروژه‌ای برای اجرا آماده کند و نتیجه آن اجرای نمایش «اورگاست» در شیراز شد.

زاهد ادامه داد: مدیران هنری ایران از بروک خواستند تا در این اجرا، با هنرمندان ایرانی هم همکاری بکند و به همین دلیل از گروه‌های مختلف، هنرمندانی برای حضور در این نمایش انتخاب شدند و اولین آشنایی نزدیک من با خانم راستکار از همین پروژه بود که در انجمن ایران امریکا رخ داد. این خانم با اینکه از همه ما بزرگتر و با تجربه‌تر بود، آنچنان صبور و با حوصله بود که فاصله‌ای میان ما با خودش ایجاد نمی‌کرد.

زاهد از راستکار به عنوان ستاره زمانه خود در تئاتر یاد کرد و افزود: با این وجود، با فروتنی و صفا و محبت با ما جوان‌ترها همکاری می‌کرد.

او با اشاره به نگارش متن این نمایش به قلم تد هیوز، شاعر، یادآوری کرد: روزی که تد هیوز متن «اورگاست» را آورد، رل‌های اصلی را بین بازیگران شناخته شده فرنگی تقسیم کردند. دو نفر از ایرانیان در آن برنامه مقام شاخصی پیدا کردند؛ نوذر آزادی و فهیمه راستکار .بعد از این اجرا، قرار شد شاکله گروه برای ادامه کارهای تحقیقاتی حفظ شود. ضمن اینکه مقرر شد رپرتواری در تئاتر شهر داشته باشیم که اولین اجرای ما «باغ آلبالو» بود که مجموعه تئاتر شهر با آن افتتاح شد و خانم راستکار هم یکی از بازیگران آن بود.

سپس ابوالحسن تهامی، از بزرگان دوبله درباره فعالیت‌های راستکار در این زمینه صحبت کرد.

او از راستکار به عنوان یکی از پیشکسوتان و یادگاران دوبله نام برد و یادآوری کرد: آشنایی من با ایشان از تئاتر شروع شد. من کار هنری‌ام را از تئاتر تهران شروع کردم. بعد از شروع فعالیت‌های ما در عرصه دوبله، برای خانم راستکار موقعیتی پیش آمد که در ایتالیا کار دوبله را انجام بدهد .او قبل از سفر به ایتالیا تجربه خیلی خوبی در فیلم «اتللو» به مدیریت دوبلاژ هوشنگ لطیف‌پور داشت که نقش «دزدمونا» را گویندگی می‌کرد.

او ادامه داد: راستکار در ایتالیا تجربیات بسیاری به دست آورد از جمله یاد گرفتن زبان ایتالیایی. پیش از این به زبان فرانسه هم تسلط داشت. کارهای موفق او در دوبله بیشتر در گویندگی نقش‌های تیپیک بود. گرچه در ایتالیا به جای سوفیا لورن هم صحبت کرده بود ولی در ایران این تجربه پی گرفته نشد.

تهامی با اشاره به همکاری‌هایش با راستکار ادامه داد: تجربیات بسیاری با هم داشتیم از جمله فیلم «شیر در زمستان» که به جای کاترین هپبورن صحبت کرد که اجرای بسیار بی‌نظیری بود و به این همکاری می‌بالم. کار هر روزه دوبله، به ما حس یک خانواده را می‌داد.

او اضافه کرد: راستکار بعد از بازگشت از ایتالیا به صورت یک معلم در آمد و بسیاری از ظرافت‌های کار دوبله را به همکاران‌مان آموزش داد. کلاس ما، تجربه‌اندوزی در حین کار بود و او بسیاری از نقش‌های برجسته و دشوار را اجرا کرد.

به گزارش ایسنا، در بخش بعدی برنامه، ویدیوی دیگری از راستکار پخش شد که چند جمله‌ای درباره ورود خود به عرصه دوبلاژ بیان می‌کرد. او در این تصاویر گفت: سال ۳۵ به حرفه دوبله وارد شدم. کارم را با آقای لطیف‌پور شروع کردم. حدود سال ۳۵، ۳۶ به ایتالیا رفتم و تقریبا ۴ سال در این کشور کار کردم که از نظر سیستم‌های ضبطی از ما پیشرفته‌تر بود.

راستکار در این تصاویر از نوپایی دوبلاژ ایران در آن مقطع گفت که به کمک هنرمندان تئاتر آغاز شده بود.

سپس، ایرج پارسی‌نژاد، دکترای ادبیات تطبیقی، استاد دانشگاه و از دوستان نزدیک نجف دریابندری و فهیمه راستکار به عنوان سخنران بعدی، نکاتی را درباره راستکار بیان کرد و گفت: به راستی فهیمه راستکار نامی است برازنده برای این هنرمند .

من به عنوان جوانی علاقه‌مند به تئاتر، دوستان زیادی در تئاتر داشتم و با کسانی مانند علی نصیریان، بیژن مفید و … رفت و آمد داشتم. فهیمه عاشق تئاتر بود. از دوره نوجوانی که به مدرسه هنرپیشگی می‌رفت و کارهای ماندگاری کرد. بعد هم که برای کار دوبله به ایتالیا رفت و با مرتضی حنانه، نصرت کریمی، حسین سرشار و … همکاری داشت.

این پژوهشگر با اشاره به خلق و خوی پسندیده راستکار افزود: بسیار اهل بذل و بخشش بود. او از نوجوانان محله سپهسالار بود، محله‌ای که مرتضی کیوان و شاملو و سیاوش کسرایی و … در آن قد کشیدند ولی فهیمه اهل ایدئولوژی و گرایش‌های سیاسی نبود. زنی بود شگفت‌انگیز که پدری روشنفکر و فرهنگی داشت و خود نیز به جز هنر، از صفات انسانی بسیار ارزشمندی برخوردار بود. به فقرا خیلی کمک می‌کرد و برای زندانیان سیاسی، کتاب می‌برد و به خانواده‌هایشان رسیدگی می‌کرد. او عاشق آزادی ایران و ایرانیان بود.

پارسی‌نژاد با مرور بخشی از فعالیت‌های راستکار را در تئاتر و دوبله، خاطراتی از دوستی مشترکش با فهیمه راستکار و نجف دریابندری و بیژن مفید در آمریکا بیان کرد و افزود: فهیمه حسی داشت که افراد روشنفکر و تجددخواه را می‌گرفت. خانواده‌اش هم افراد روشنی بودند و در خانه آنان، تمایل او برای بازیگر شدن، نه تنها منعی نمی‌شد بلکه گویا تشویق هم می‌شد.

او در پایان سخنانش با ابراز تاسف از ابتلای راستکار به آلزایمر، خاطراتی از این دوره سخت و از ملاقات‌های پرویز پورحسینی از راستکار بیان کرد و یاد پورحسینی را که در آستانه سالگرد درگذشتش هستیم، نیز گرامی داشت.

در بخش دیگری از برنامه، مریم رحیمی از جانب سهراب دریابندری، فرزند راستکار و دریابندری عنوان کرد که بعد از درگذشت این زوج هنری مقرر شده خیابان ارمغان غربی به نام نجف و خیابان ارمغان شرقی به نام فهیمه راستکار نامگذاری شود و اینکه این طرح در دوره ریاست محمد جواد حق شناس در شورای شهر تهران مصوب شده و علیرغم نامگذاری خیابان نجف دریابندری، هنوز نامگذاری خیابان فهیمه راستکار  انجام نشده است.

در بخش دیگری از برنامه، دو قطعه از موسیقی‌های مورد علاقه راستکار به سرپرستی فاضل جمشیدی اجرا شد که این قطعات شامل قطعه «رواق سکوت» که توسط غلامحسین بنان و محمدرضا شجریان اجرا شده و «از نگاه یاران» بود که از آثار صدیق تعریف است.

جمشیدی همچنین سلام سالار عقیلی را رساند که به دلیل سفری به خارج از کشور، امکان حضور در این برنامه را نداشت.

سپس شعر «عروسی فیگارو» سروده سیمین بهبهانی که از اشعار مورد علاقه فهیمه راستکار بوده، با صدای تهامی اجرا شد و این دوبلور پیشکسوت یادآوری کرد که سیمین این شعر را برای حسین سرشار، کارگردان اپرای عروسی فیگارو سروده است.

در بخش پایانی برنامه، مستندی به کارگردانی علیرضا چاووش پخش شد.

او این مستند را اوایل درگذشت راستکار ساخته است که طی آن هنرمندانی مانند داود رشیدی، قطب الدین صادقی و … نکاتی را درباره این هنرمند عنوان می کنند.

گلچهره سجادیه، بهرام شاه محمدلو، راضیه برومند، ایرج راد، بیوک میرزایی، سوسن مقصودلو، رسول نجفیان، کاظم هژیر آزاد، اسماعیل براری، شهین نجف‌زاده و … از هنرمندان حاضر در این برنامه بودند.

همچنین گفته شد که به دلیل همزمانی این برنامه با بزرگداشت داود کیانیان و چهلم داریوش مهرجویی، بخشی از هنرمندان، امکان حضور در این یادبود را پیدا نکردند.

در این برنامه، میزی با وسایل فهیمه راستکار و دست نوشته‌ای از او که به یادگار مانده، پیش‌روی حاضران قرار گرفت.

به گزارش گروه خبر سایت خانه تئاتر، ابراهیم رهبر، نویسنده‌ای که عموما علاقه‌ی زیادی به حضور در مجامع ندارد، حالا مدتی است که در خانه به سر می‌برد. او چندی پیش دچار شکستگی در ناحیه‌ پا شد و در حال حاضر دوره‌ نقاهت خود را در منزل سپری می‌کند و ظاهرا فعلا با عصا می‌تواند حرکت کند.

او اخیرا میزبان بهزاد صدیقی و علی معتضدی، از اعضای هیات مدیره‌ کانون نمایش‌نامه‌نویسان و مترجمان تئاتر ایران بود که در منزلش به عیادت او رفتند.

رهبر که هم‌دوره‌ نویسندگانی چون بهرام بیضایی، اکبر رادی، احمد شاملو، محمد محمدعلی، محسن یلفانی و … است، در این دیدار از دلتنگی‌های خود برای دوستان نمایش‌نامه‌نویس و داستان‌نویسش گفت و خاطراتی از رادی و شاملو و همسرش آیدا سرکیسیان تعریف کرد.

بر اساس این گزارش در این دیدار، بهزاد صدیقی و علی معتضدی هم از این نویسنده‌ی قدیمی دعوت کردند تا یکی از نمایش‌نامه‌های چاپ نشده‌ خود را در نشست «صدای نمایش‌نامه‌نویس» بخواند.

اعضای هیات مدیره‌ کانون نمایشنامه‌نویسان و مترجمان تئاتر ایران امیدوارند جلسه‌ی «صدای نمایش‌نامه‌نویس» بهمن ماه به خوانش یکی از آثار رهبر اختصاص پیدا کند و هم‌چنین امید دارند پس از بهبودی کامل پای این نویسنده، در خانه‌ تئاتر، شاهد حضور این نویسنده باشند.

کانون نمایش‌نامه‌نویسان و مترجمان تئاتر ایران، چندین عضو پیش‌کسوت از جمله خسرو حکیم‌رابط دارد و اعضای هیئت مدیره‌ کانون در نظر دارند از نزدیک جویای حال‌شان بشود و در صورتی که شرایط اجازه بدهد، از آنان دعوت کند تا آثار نمایشی خود را در سلسه نشست‌های «صدای نمایش‌نامه‌نویس» بخوانند.

ابراهیم رهبر در دو حوزه‌ی نمایش‌نامه‌نویسی و داستان‌نویسی صاحب چند اثر است. او سال ۱۳۴۸ اولین نمایش‌نامه‌ خود را به نام «مهربانان و سه نمایش‌نامه‌ی دیگر» منتشر کرد که شامل نمایش‌نامه‌هایی هم‌چون «مهربانان»، «اجباری»، «باغ» و «تخت‌جمشید» است.

رهبر به فاصله‌ی یک سال بعد، در سال ۴۹ اولین مجموعه‌ی داستان خود را با نام «دود» منتشر کرد. در کارنامه‌ هنری او مجموعه داستان‌هایی چون «من در تهرانم»، «سوگواران»، «در شهری کوچک»،«شاهد رسمی»، «نام کسما»، «دود و آه» و نمایش‌نامه‌هایی همانند «مهربانان و سه نمایش‌نامه‌ی دیگر» و «نونو و چهار نمایش‌نامه‌ی دیگر» به چشم می‌خورد.

این نمایش‌نامه‌نویس چندین نمایش‌نامه‌ منتشر نشده‌ی دیگر هم‌چون «کبک‌ها در بهمن‌ماه» دارد.