این کارگردان در گفتگو با ایسنا ادامه داد: سال گذشته این نمایش را اجرا کردیم که با استقبال تماشاگران رو به رو شد ولی با ناآرامی‌های اجتماعی مواجه شدیم و امکان ادامه اجرا نبود.

او اضافه کرد: در این مدت تقاضای زیادی برای اجرای دوباره این نمایش داشتیم. از سوی دیگر در شرایطی که بسیاری از ما حال چندان خوشی نداریم این نمایش، حال خود ما را به عنوان گروه اجرایی خوب می‌کند و امید داریم که برای تماشاگران هم چنین حال خوبی به همراه داشته باشد. با توجه به استقبالی هم که سال گذشته از آن شد، فکر کردیم شاید اجرای دوباره آن بد نباشد.

خاسب که در عین حال اجرای این نمایش را خالی از ریسک نمی‌داند، توضیح داد: تئاتر بعد از یک سال جانی گرفته و بخشی از هنرمندان شناخته شده هم روی صحنه‌اند. با این حال هنوز هم نمی‌دانم اجرای نمایش به ویژه نمایش کمدی چقدر از طرف مخاطبان مورد استقبال قرار می‌گیرد. با همه اینها فکر کردیم بد نیست اگر با این کار بتوانیم به مدت یک ساعت هم شده، حال خوشی به تماشاگران بدهیم و باعث بشویم در مدت کوتاهی که تماشاگر این کار هستند، دغدغه‌ها و مشکلات خود را فراموش کنند.

او که سال گذشته این نمایش را با بازی امیر غفارمنش،جوانه دلشاد و امیر کربلایی‌زاده اجرا کرده بود، درباره تغییرات احتمالی در اجرای دوباره این نمایش در قیاس با دوره پیشین گفت: کلیت کار و گروه بازیگران همان است و تغییراتی جزیی داریم.

نمایشن «شام خداحافظی» نوشته مشترک ماتیو ‌دولاپورت و الکساندر دولاپتولی است که با ترجمه شهلا حائری روی صحنه می‌رود و در خلاصه داستان آن آمده:

نمایش «شام خداحافظی» مفهوم دوستی و روابط انسان‌ها را در دنیای امروزی زیر سؤال می‌برد و به این مقوله می‌پردازد که چرا با کسانی معاشرت داریم که تمایلی به ادامه ارتباط با آنها نداریم ولی از روی عادت یا از روی شرم شهامت گسستن رابطه‌ها را نداریم و در انتها، داستان نمایش ارزش انسان‌ها و روابط‌شان با یکدیگر را به چالش می‌کشد و به واکاوی پیوندهای میان انسان‌ها در بستر طنز می‌پردازد.

این نمایش از دهم آبان ماه ساعت ۱۹ و سی دقیقه در سالن ملک روی صحنه می‌رود.

بچه محله میدان اعدام بود اما هر لحظه زندگی‌اش پر از شور زندگی بود و امروز که زادروز اوست، چه خوب است که ما هم در ایسنا از دلبستگی‌هایش بگوییم که دوستدار صادق هدایت بود و شیفته نصرت رحمانی، دلش برای ادبیات پر می‌زد، تئاتر، بی‌قرارش می کرد، بیژن مفید یگانه مرشد و مرادش بود و خودش، مامنی برای جوانان تئاتری که راه و رسم کارشان با او زمین تا آسمان فاصله داشت ولی دل‌شان بسیار به هم نزدیک بود.

بگذارید نگوییم که از بچگی در آن خانه دوره‌ساز استیجاری، چه بی‌رحمی‌هایی که ندیده بود از مردانی که مغرور زور بازویشان بودند و تن لطیف زنان‌شان را به باد کتک می‌گرفتند؛ از برادری که به خاطر مواد مخدر، دستش به خون برادرش آلوده می‌شد، از مردمانی که بخل و کینه داشتند و دیگری را با بی‌انصافی به قضاوت می‌نشستند، از سفرکرده‌هایی مهاجر که غصه غربت بدجور در دل‌شان پر پر می‌زد ، از جماعتی که دل‌شان به یک بابازار خوش بود و …

چشمان تیزبین او که فقط جستجوگر زیبایی شعر و ادب دوخته نبود ، او همه این تصاویر مشمئزکننده را هم می‌دید و در نمایشنامه‌هایش بازتاب می داد. نمی‌توانست چشم و گوش خود را بر آن همه بی‌رحمی و درد و خشونت ببندد، شد راوی قصه مردمانی که دست‌شان به جایی بند نبود و صدایشان به گوش کسی نمی‌رسید. مردمانی که گاه زندانی بودند با هزاران قصه و گاه به ظاهر آزاد و رها در کوچه پس کوچه‌های تهران یا بندرعباس یا خیابان‌های دور و دراز کانادا و آمریکا. او قصه همه آنان را می‌دید و روایت می‌کرد.

برای همین بود که وقتی از تئاتر سخن می‌گفت، بند بند تنش می‌لرزید، همه لرزش دست و دل او، صدای او از بی‌رحمی جهانی بود که هر روز به نظاره می‌نشست. برای او تئاتر، یک هنر پر زرق و برق تزیینی نبود یا هنری سرگرم کننده یا مفرح. او هرچند نمایشنامه‌هایی با حال خوش‌تر هم داشت، اما برای خود وظیفه‌ای دیگر قائل بود؛ روایت رنج مردمان کشورش و به همین دلیل بود که یکی از طلایه‌داران تئاتر اجتماعی ایران به شمار می‌آمد و در ۲۰ سالگی «آ سید کاظم» را نوشت. خیلی از کارهایش را در همان دوران جوانی به نگارش درآورد. روح حساس او باید به گونه‌ای آرامش می‌یافت و تئاتر تنها مسکنی بود که در این جهان پر ظلم و جور یافته بود. تئاتر و البته گل‌ها و گیاه‌ها.

صحنه تئاتر گاه و بی گاه در اختیار او بود ولی گل‌ها همیشه بودند، حتی زمستان‌ها، او که به طرزی جنون آسا پیگیر خبرهای همه جای جهان بود، برای آن همه خشونتی که از دیدن فجایع دنیا بر سرش آوار می‌شد، تنها یک مامن یافته بود؛ باغچه‌ای بزرگ در حیاطی کوچک، ساعت‌ها می‌نشست و دست نوازش بر سر تمام آن گل‌ها می‌کشید، او که از شنیع‌ترین اعمال انسانی سخن گفته بود، دلش را می‌سپرد به لطافت گل‌ها و چشمانش را که بهت‌زده عمیق‌ترین بی‌رحمی‌های بشر بود، می‌دوخت به آن همه گیاهان رنگ رنگ که در باغچه او چه خوب قد می‌کشیدند، می‌بالیدند و هوای آلوده تهران را به عطر خود می‌آغشتند.

اگر زنده بود، امروز باید هفتاد و سومین سالروز تولدش را به او تبریک می‌گفتیم ولی پسر خدیجه خانوم که سحرگاه ۷۳ سال پیش بدجوری به زهدان مادرش چسبیده بود و به زور پا به این دنیا گذاشته بود، هنوز به ۷۰ سال نرسیده دل از این دنیا کند.

می‌دانست در این عمر نه چندان دور و دراز خود یادگاری‌هایی گران سنگ بر جای گذاشته است؛ «آسید کاظم»، «شب بیست و نهم»، «دیوان تئاترال»، «قصص‌القصر»،«آنها مامور اعدام خود هستند»، «خونیان و خوزیان»،«سیری محتوم»،«چهل پله تا مرگ»،«عکس یادگاری»، «سپنج رنج و شکنج»،«تهرن» و … البته تعدادی ترانه که در نوشته‌های خصوصی‌تر او وجود دارند.

شاید هم با آن همه تجربه‌هایی که در زندگی پر فراز و فرود خود دیده بود، می‌دانست جهانی که در آن زندگی می‌کنیم، هر روز برگ تازه‌ای از یک بی‌رحمی جدید رو می‌کند و دلش دیگر تاب این همه درد را نداشت. حالا که دوباره آتش جنگ به جان جهان افتاده و هر روز خاک زمین به خون مردمانی بیگناه آغشته می‌شود؛ شاید اگر او بود، دیگر حتی گل‌ها هم یارای آن را نداشتند تا مرهمی بر زخم‌های روح شکننده و لطیف او باشند و به قول خودش«چهره‌ام پوشیده، بهتر!»