«صحنه پیوسته به‌جاست» نام یک سریال مستند، که فصل هفتم از مجموعه گنجینه تئاتر معاصر ایران است. پروژه مذکور از سال ۱۳۸۶ مراحل پژوهش و ساخت را آغاز کرد که تا کنون چند فصل آن به صورت سریال با عنوان یک قسمتی روانه پیشخوان‌های فرهنگی و هنری شده است. روی جلد چنین نوشتیم:

«به منظور حفظ اسناد تئاتر معاصر ایران و در جهت حرکت به سوی تاریخ‌نگاری تاریخ تئاتر معاصر ایران، بر آن شدیم که در مجموعه‌ای زیر عنوان «گنجینه تئاتر معاصر ایران» در هفت فصل بپردازیم. این مجموعه با اولویت قرار دادن تاریخ شفاهی تئاتر ایران و کشف اسناد مرتبط و گفت‌وگو با تاریخ‌سازان و جریان‌سازان این هنر، درصدد است تصویری روشن و واضح از تاریخ صد و اندی ساله این هنر در ایران ارائه دهد. این مجموعه شامل مصاحبه با هنرمندان و یا بازماندگان ایشان، مطلعین و محققان، کشف و ارائه اسناد، عکس‌ها و تحلیل است. این مجموعه ادای دینی خواهد بود به هنرمندانی که در اشاعه تئاتر در ایران بسیار کوشیدند.»

درباره ی کتاب:

دکتر مهدی نامدار یکی از مهمترین بنیانگذاران تآتر نوین ایران و یکی از اصلی ترین آموزگاران فن بیان است. وی کار خود را از گروه کمدی اخوان آغاز نمود و همزمان با مدیریت هنرستان هنرپیشگی، شهردار تهران نیز بود. وی تا پایان عمر در سال ۱۳۴۸ شاگردان بسیاری را در هنرستان هنرپیشگی، دانشکده ی هنرهای زیبا و دانشکده ی داروسازی، آموزش داد. کتاب مذکور این روزها به چاپ دوم رسیده است.

بر پشت جلد کتاب آمده است: «دکتر نامدار رییس دانشکده داروسازی و شهردار اسبق تهران، استاد فن بیان دانشکده‌ی هنرهای زیبا عادت عجیبی دارد، به این معنی که جلوی هر مغازه کفاشی که می‌رسد بی‌اختیار پاهایش سست می‌شود و مدتی باحظ و اشتیاق فراوان کفش‌ها را تماشا می‌کند.

خود او در این باره با کمال صراحت می‌گوید: علت این که من این همه از کفش‌های شیک و نو لذت می‌برم این است که وقتی بچه بودم، اغلب ته کفش‌هایم سوراخ بوده است. دکتر می‌گوید: وقتی که در دارالفنون درس می‌خواندم آرزو داشتم که من هم مثل سایر هم‌کلاسی‌ها پاهایم را روی هم بگذارم، امّا این آرزو هیچ‌گاه برآورده نشد زیرا اگر این کار را می‌کردم پارگی ته کفش‌ام منظره بدی به وجود می‌آورد.»

کتاب: نامدارها، تالیف و گردآوری: فرزاد فره وشی، نشر وزان، ۱۹۰ صفحه

نشست رسمی فَرنشینان انجمن گریم و ماسک روز چهارشنبه ۲۸ تیر ۱۴۰۲ در خانه تئاترخیابان صبا تشکیل شد.

درآغاز گزارشی در خصوص نشست شواری مرکزی خانه تئاتر توسط بانو ابیضی ارائه شد، دراین نشست موارد زیر مورد کنکاش و بررسی قرارگرفت:

لزوم اطلاع رسانی تکمیلی در خصوص نشست همگانی (مجمع عمومی)سالیانه خانه تئاتر،
هماهنگی برنامه های جاری انجمن  از آن میان احکام کمیته پژوهش و خبررسانی همگانی آن،
گفتگو در خصوص تولید محتوای پست های اینستاگرام و بانجام رساندن تاریخچه کاری انجمن از آغازتاکنون، درخصوص نشست همگانی (مجمع عمومی) خانه تئاتر که روز شنبه ۳۱ تیر۱۴۰۲ درتماشاخانه ایرانشهر برگزار می‌گردد مقررشد شیوه ارائه وکالت نامه ها در گروه اصلی انجمن اطلاع‌رسانی شود.

در بخش دیگر نشست فَرنشینان انجمن میزبان دو تن از هموندان آقای مهران قویدل و بانو شقایق برهمتی بودند که نقطه نظرات این عزیزان از نزدیک و چهره به چهره موردبررسی قرارگرفت.

این نشست ساعت ۱۷ پایان یافت.

درباره تئاتر ملی و عناصر ضرور و بنیانی آن تلقی و نظرات متفاوت است. درباره اینکه تاتر ملی چیست و یا چه می‌تواند باشد و از چه بافت و حرکتی باید برخوردار شود، سال‌هاست که بین فعالان نمایش گفت‌و‌گوها و مباحثی در جریان بوده و هست. همچنین بارها خوانده‌ایم که هنرمندان و فعالان نمایشی، هریک به مناسبتی نظرات و عقاید خود را درباره تئاتر ملی نوشته و یا در مصاحبه‌ها گفته‌اند. از آنجا که این گفت‌وگوها مبنا و دلایلی یک جانبه (و نه متقابل) داشته یا احتمالا مصاحبه‌گر اهلیت و پختگی لازم را نداشته، طبعا نمی‌توانسته است حاصلی مستند، علمی و مدون داشته باشد.

بدیهی است طرح مسئله‌ای با این اهمیت، پرسش‌گر و پاسخگویی صاحب‌نظر و بصیر می‌طلبد. پیش‌زمینه‌ای حرفه‌ای می‌خواهد و چه بهتر که افزون بر آن، این عقاید الزاما باید از میان پژوهش‌هایی مستمر و با هدف دیدگاه‌هایی معین و معقول سر برکشد، نه از گفت‌وگوهای موسمی و بی‌تعمق. این‌ها که در نشست‌ها و گفت‌وگوهای «رودرو» در سیمنارها و نوشتارهای مستدل شدنی است؛ مهم‌تر اینکه این تبادل‌ها الزاما باید در فضایی سالم و دوستانه انجام پذیرد. فضایی باز و آزاد، به دور از سلطه‌جویی و یکسره عاری از تلاش‌های «متولیانه» که این عارضه‌ آخر تا امروز بدترین بلای جان نوجویی بوده است.

این تجربه را اهل نمایش ما نکرده‌اند: تجربه‌ی این که چگونه می‌شود نظر داد و عقیده‌ای را به میان گذاشت اما تلاشی مستمر برای «مجاب» کردن مخاطب انجام نداد (یعنی عدم تمایل به سلطه‌جویی) یا چگونه می‌توان عقیده‌ای ابراز کرد و به دنبال آن کوشش مصرانه‌ای حتی برای قانع کردن طرف مقابل نکرد (یعنی عدم تمایل به زعامت‌خواهی). آیا نمی‌شود به نظر و عقیده خود هویت و جوهر مستقل بدهیم؟ آیا نمی‌شود عقیده و رهیافتی را به میان بگذاریم و از آن فاصله بگیریم تا آن یافته به راستی اگر جاذبه و توانایی و جوهر قابل قبولی دارد خودبه‌خود، بی‌هیچ اصراری، دیگران را به سوی خود جلب کند؟

به گمان من آزاده‌ترین و عاقلانه‌ترین شیوه برای رسیدن به تحول، چنین شیوه‌ای ااست. اسلوبی حتی‌المقدور هرس شده از خودکامگی‌های جاری و ساری….

برگرفته از کتاب «تئاتر، هویت و نمایش ملی» از مجموعه تئاتر و قلم، نوشته عباس جوانمرد، ناشر: انتشارات قطره، ۱۳۸۳