مقدمه
مرگ شکوه باز همه‌ی ما را بیدار کرد. هر یک به نوعی از او نوشتیم و گفتیم تا شاید یادی از او کرده باشیم؛ چه بسا که یادی از خود. مرگ هر آشنا تلنگری به ما زندگان است. از همین رو در بسیاری از موارد، تک‌تک اعضای خانواده‌ی تئاتر با مرگ یکی از خود بی‌اختیار به تلاشی مرتکب می‌شود. انگار که تلاشی برای اثبات زندگی خودمان باشد؛ برای ماندن و در سوگ دیگری سخن گفتن.
اصغر نصرتی (چهره)1

بسیار شنیده‌ایم از رسالت هنرمند، یا نویسنده، از وظیفه‌ای که کارگردان در برابر جامعه به عهده دارد یا از تعهدی که بازیگر باید به اثر و هنر داشته باشد. کم نیستند رشته‌هایی که صحنه‌ی تئاتر را به جامعه وصل می‌کنند و چه بی‌شمار جملاتی که به تاریخ ارجاع می‌دهند تا این رابطه‌ی تنگاتنگ هنر تئاتر و جامعه را به تصویر بکشند. اما در این میان یافتن وظیفه‌ی مخاطب گم شده است، یا اگر نه، زیر هاله‌ی تقدس و پرنور صحنه در تاریکی جایگاه تماشاگران به فراموشی رفته است. این تک‌سویه بودن گفتمان اجتماعی تئاتر؛ از بالا به پایین، از سمت صحنه به صندلی‌های تماشاچیان، از اتاق فرمان به مخاطب، به شکلی تاریخی موازنه‌ی قدرت تماشاگر-اثر یا مخاطب-مولف را به نفع طرف دوم به هم زده است. مگر یک پای هنر تئاتر در جایگاه تماشاگران نیست؟ به شکلی دقیقتر باید پرسید، تئاتری که برای موجودیتش به حداقل یک جفت چشم برای تماشا کردن نیاز دارد، چه به سرش آمده که نیمه‌ای از هویتش را نمی‌شناسد؟