به گزارش روابط عمومی خانه تئاتر، متن ارسالی به شرح زیر است:
سلام
البته واضح و مبرهن است که هر حرفه‌ای به صنف نیاز دارد. چون اگر صنف و خانه نباشد چه کسی باید برای ما مجلس ختم بگیرد، چه کسی دفترچه بیمه بدهد که اگر سرطان گرفتیم برویم دکتر؟ چه کسی سنگ صبور ما باشد در مقابل مسئولینی که گوششان به حرف ما نیست و اگر هم باشد دستشان به جائی بند نیست و بودجه ندارند و ... و اصلا چرا باید به حرفه‌ای توجه کنند که در قانونشان اصلا شغل به حساب نمی‌‍‌آید.
در زمانی که من در صنف خودم، انجمن بازیگران مسئولیت قبول کردم، هر چه به رفقا التماس می‌کردم که بیایید شما هم مدتی برای صنف کار کنید همه عذر و بهانه می‌آوردند و مسئولیت قبول نمی‌کردند. البته انسان‌هایی هم پیدا میشدند مثل استاد انتظامی و ایرج راد و سهراب سلیمی و دیگران که از آبرو و وقت خود مایه گذاشتند که برای تئاتر خانه بسازند. تا آنجا که من می‌دانم هیچ صنف هنری تا کنون نتوانسته برای صنفش خانه شخصی بسازد و همه‌شان اجاره نشین دولت‌اند.
و البته مبرهن‌تر آنست که صنف یا خانه نیاز دارد آدم‌هائی آن را اداره کنند که صلاحیت و پشتکار و وقت بی‌امان داشته باشند برای اداره آن. باید کار و زندگیشان را رها کنند و مجانی سخت بچسبند به کار اداره صنف مربوطه.
و البته مبرهن تر آنست که صنف به آدم‌هائی نیاز دارد که پا پیش بگذارند و قبول مسئولیت فرمایند که این یکی کمیاب است و آدم‌ها فقط دوست دارند کنار تشک بمانند و غر بزنند و بگویند لنگش کن.
و واضح‌تر آنست که صنف مانده است بین خواسته‌های بدنه صنف و مسئولینی که قرار است به مسئولیتشان عمل کنند و نمی‌کنند و این گونه است که هیچ کس راضی نیست و ...
بهر حال جشن تئاتر را به همه تبریک می‌گویم، چون باعث می‌شود سالی چند بار دور هم جمع شویم و احوالپرسی کنیم.
پرویز پورحسینی
اردیبهشت 97