او در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: «وقتی به ایران برگشت، همچنان تدریس را دنبال می‌کرد. ترجمه‌های فراوان و ارزشمندی از او به یادگار مانده است. اغراق نیست اگر بگویم او تمام زندگی‌اش را وقف تئاتر کرد. احمد دامود مرد شریف و بسیار وارسته‌ای بود. دور از هر نوع حاشیه‌ای زندگی بسیار ساده‌ای داشت و دوست بسیار ارزشمند و گرانمایه‌ای بود. از‌جمله کسانی بود که وقتی ساعتی با او هم‌صحبت می‌شدم، تمام گفت‌وگو درباره تئاتر بود و کمتر صحبت‌های حاشیه‌ای از احمد دامود شنیدم. اما دوستی دیرینه من با او به دلیل مسئله دیگری هم بود. من سال‌ها با برادرش محمود دامود رفاقت داشتم. او هم سال‌های پیش فوت شد و در یک دانشکده درس می‌خواندیم. محمود دامود هم بسیار وارسته و فرهیخته بود. متفکر و اهل مطالعه. متأسفانه او هم خیلی زود از میان ما رفت. بی‌تردید غم این دو برادر برای خانواده محترم دامود سنگین و سخت است؛ به‌خصوص برای خواهر گرانمایه آنها که با از‌دست‌دادن این دو برادر عزیز می‌دانم روزهای سختی را تجربه کرده است. به هر حال درگذشت او را به جامعه تئاتر ایران و همین‌طور به خانواده محترم و به‌خصوص خواهر گرامی او تسلیت می‌گویم و برای این خانواده محترم آرزوی صبر دارم».
احمد دامود مدتی دچار بیماری آلزایمر شده بود و به دلیل ناراحتی قلبی تحت عمل جراحی قرار گرفته بود و بار دیگر دچار ناراحتی قلبی و در بیمارستان بستری شد و در نهایت از دنیا رفت.
ایرج راد درباره شرایط جسمانی زنده‌یاد دامود در ماه‌های اخیر گفت: «نزدیک به یک ماه پیش بود که با چند نفر از دوستان در جریان سفیر مهربانی به دیدار احمد دامود رفتیم و آخرین دیدار ما مربوط به یک ماه پیش بود. او دچار آلزایمر شدید بود. البته چند سالی بود که دچار این مسئله شده بود، ولی نه به این شدت که این اواخر شکل گرفته بود. با وجود اینکه این بیماری مانع از انجام فعالیت‌هایش شده بود، از ظاهر و سلامت جسمانی نسبتا خوبی برخوردار بود. وضعیت جسمانی او به شکلی بود که سرزندگی همیشگی را داشت. گاهی وقتی با او صحبت می‌کردم، احساس کردم چیزهایی را به خاطر می‌آورد و خنده‌های همیشگی‌اش را می‌دیدم. آخرین دیدار ما مربوط به یک ماه پیش بود اما هرگز تصور نمی‌کردم به این زودی از بین ما برود. اما به هر حال این بیماری است که به خاطر آن بسیاری از عزیزان، گرانمایگان و فرهیختگان و دوستان تئاتری‌مان را از دست دادیم. بسیاری از هنرمندان بزرگ کشورمان در سال‌های اخیر دچار این بیماری شدند.»
راد ادامه داد: «تنها می‌توانم برای تمام استادان و دوستان بزرگوارم آرزوی سلامتی داشته باشم. امیدوارم کمتر با چنین اخباری روبه‌رو شویم که دوستانمان را به دلیل بیماری‌های این‌چنینی از دست بدهیم. عزیزانی که از نظر فرهنگی خدمتگزار و افتخار جامعه بودند و هستند. از‌دست‌دادن آنها فاجعه بزرگی است. جای خالی بسیاری از این عزیزان هرگز پر نخواهد شد یا امیدواری از این جهت که افرادی جای آنها را بگیرند قطعا زمان زیادی خواهد برد. احمد دامود از‌جمله هنرمندانی است که جایش هرگز پر نخواهد شد. او هنرمندی بی‌مانند بود. یادش گرامی و جاویدان. به یقین یادش همواره در دل همه دوستانش زنده خواهد بود و خدماتی که در زمینه فرهنگ و هنر و تئاتر کشورمان انجام داد در تاریخ تئاتر مملکت ثبت خواهد شد. کارهای او حتما ویژگی و جایگاه خاص خودش را دارد».
او درباره آثار ماندگار زنده‌یاد دامود نیز گفت: «او در طول زندگی پربارش آثار درخشانی از خود به یادگار گذاشت. زمانی که با مصطفی اسکویی کار می‌کرد، آثار درخشانی را ثبت کرد که طبیعی است که تمامی این آثار در فهرست بهترین آثار تئاتر کشور قرار می‌گیرد. از‌جمله آثار او که علاقه ویژه‌ای به آنها دارم «طبقه ششم» و «تراموایی به نام هوس» است. در بسیاری از آثار هم با زنده‌یاد استاد شیراندامی همکار بود که یاد و نام او نیز جاویدان. ما عزیز و بزرگی را از دست دادیم و فقدان او به یقین برای تمامی دوستداران و خانواده تئاتر سنگین و سخت است».
منبع: شرق