خانه تئاتر- یگانه‌ای را از دست دادیم، بی‌هیچ شکی صحنه تئاتر، یکی از بی‌بدیل‌های خود را از دست داد. 

پرویز پورحسینی در عرصه بازیگری 6 دانگ بود. باید او را روی صحنه تئاتر می‌دیدید تا به صحت گفته‌ام، بیشتر پی ببرید. اگر بگویم بلامنازع بود، سخنی به گزاف نگفتم اما مهم‌تر و افزون بر این ادعا، اخلاق مداری‌اش بود. اخلاق والای هنری‌اش، زبانزد بود. مردی نجیب، شریف، آرام، جدی، مبادی آداب و به شدت منضبط. نمی‌شد او را دوست نداشت. 

در برابر دوربین سینما و تلویزیون هم درخشید و آثاری از خود به جا گذاشت که فراموش نشدنی است. از این راه بود که بین مردم هم، جایی برای خود باز کرد. 

هفته گذشته برای رفتن به مقصدی، با راننده‌ای محترم هم‌کلام شدم. از این در و آن در سخن گفتیم تا به مسائل اسفبار این روزها و کرونا رسیدیم. من از نگرانی برای وضعیت دوست عزیزم، پرویز پورحسینی گفتم. ابتدا به جا نیاورد. نشانی کوچکی از سریالی که بازی کرده بود گفتم. جوابی داد که برایم بسیار خوشایند آمد و مرا شگفت‌زده کرد. فاستوس خودمون؟ 

بله، فاستوس خودمون. کالیگولای خودمون و ... از بین ما رفت. این مصیبت را هم باید تحمل کرد. 

این ضایعه جبران‌نشدنی را به خانواده محترمش، به ویژه پورنگ عزیز که پایمردانه در کنار پدرش ماند و به جامعه هنری و مردم نجیب و صبور هنردوست، تسلیت عرض می‌کنم. روحش در آرامش ابدی و یادش جاودان باد.

[اصغر همت/ هفتم آذر ۹۹]