تئاتر، جایی‌ است برای نشستن؛

برای دیدنِ نوری که بر تاریکی تابیده می‌شود؛ و کلامی که فرا می‌خواند جهانی را به صلح، به دوستی، به عدالت، به عشق...

 

شاید به همین دلیل برای بعضی دولت‌ها و حکومت‌ها هنرِ خوشایندی نیست.

اصل و اساسِ تئاتر گفتگو است؛ امری مغفول در جوامعِ توسعه‌نیافته.

 

از دیرباز تا کنون بر هنرمندانِ تئاتر  حوادث و بلایای عجیبی گذشته است؛ اما نه نقد و نگاه تندِ غرض‌ورزان به آن؛ نه نگاهِ بی‌رحمانه‌ی دولتمردانِ رم باستان که هنرمندانِ تئاتر را در پایین‌ترین طبقه‌ی جامعه قرار می‌دادند؛ و نه کشیشانِ قرون وسطی که اجازه نمی‌دا‌ند اجسادِ بازیگران و نمایش‌سازان در گورستان‌های عمومی دفن شوند؛ و نه حتی حکومت‌گرانِ کشور ما ایران، که تاکنون نخواسته‌اند بازیگری، کارگردانی، درام‌نویسی، طراحی صحنه و لباس و گریم و... شغل به حساب آید، باعث نشده تا از رویشِ جوانه‌ی عقل و احساس و آزادی نگوییم و نخوانیم...

 

ما هستیم و خواهیم بود تا بشود آن‌چه که شدنی‌است...

 

روز جهانی تئاتر بر همه‌گان مبارک

 

خانه‌ی تئاتر